Electrolux The CUBE vs. Katedra w Mediolanie [wideo]

Wczoraj zakończyło się rezydowanie jednej z restauracji Electrolux The CUBE w Mediolanie. Od połowy grudnia The CUBE oferował gościom połączenie doznań kulinarnych i estetycznych. Te drugie w postaci panoramy Mediolanu wraz z jego architekturą.

Wczoraj zakończyło się rezydowanie jednej z restauracji Electrolux The CUBE w Mediolanie. Od połowy grudnia The CUBE oferował gościom połączenie doznań kulinarnych i estetycznych. Te drugie w postaci panoramy Mediolanu wraz z jego architekturą.

To już trzeci wpis poświęcony Electrolux The CUBE. Dlatego polecam poprzednie, zdradzające detale techniczne The CUBE i okoliczności powstania, oraz wizytę w restauracji Electrolux w Brukseli. Dziś skupię się na głównym celu, jaki przyświecał pomysłodawcom The CUBE z firmy Electrolux, czyli promowaniu pereł europejskiej architektury.

Mediolański Electrolux The CUBE ustawiono możliwie najbliżej najcenniejszej katedry w mieście. Nie ma sensu porównywać estetyki obu budynków. Różni ich nie tylko skala i zorientowanie przestrzenne, ale także kilkaset lat europejskiej tradycji architektonicznej.

Katedra w Mediolanie (wł. Il Duomo di Milano), której pełna nazwa to Katedra Narodzin św. Marii w Mediolanie (wł. Duomo St. Maria Nascente di Milano), jest największą włoską katedrą, zarazem 4. największą na świecie.

Budowa katedry rozpoczęła się w 1386 r. Wówczas powstawała w stylu czysto gotyckim, w apogeum dominacji gotyku (w odmianie lombardzkiej, z wpływami gotyku reńskiego) w architekturze włoskiej i do dziś zachowała typową dla architektury gotyckiej ostrość i strzelistość bryły. Pierwszym architektem był Simone de Orsènigo.

Katedra w Mediolanie powstała z różowego oraz białego marmuru z kamieniołomów Candoglii. Do dziś można podziwiać oryginalny, jasny kolor elewacji.

Katedra w Mediolanie była wielokrotnie przebudowywana. Kolejne zmiany koncepcji nakładały się na bardzo długi czas realizacji oraz zmieniające się kanony estetyczne kolejnych epok w sztuce i tym samym architekturze.

Fasada katedry zawiera formalne wyznaczniki barokowe, neogotyckie i neoklasycystyczne, które odcisnęły swoje piętno na ostatecznym, eklektycznym obliczu katedry. To efekt kolejnych etapów przebudowy katedry. Dość powiedzieć, że oficjalny rok ukończenia katedry to 1965.

Katedra w Mediolanie mierzy 157 m długości i 92 szerokości. Sklepienie kopuły sięga 65,5 m. W najwyższym punkcie katedra ma wysokość 106,5 m. Jest nim barokowa figura Madonny (w Mediolanie zwana La Madonnina) zrobiona z brązu i pokryta złotem.

Plac przed katedrą (wł. Piazza del Duomo), w swej reprezentacyjnej formie powstał dopiero w latach 1865-1873. I - jak łatwo zgadnąć - też był przebudowany.

Powyższe i poniższe zdjęcia z okresu bożonarodzeniowego pokazują XIX-wieczne Palazzo Carminati (z prawej) i północny Palazzo dei Portici (z lewej). Pomnik Wiktora Emanuela II jest niestety zasłonięty dla celów konserwatorskich.

Na lewo od Palazzi dei Portici widać bliźniacze budynki Palazzo dell'Arengario, czyli siedzibę lokalnych władz. Włoskie arengario znaczyło w średniowieczu ratusz i w podobnym znaczeniu powróciło w faszystowskiej Italii. Właśnie z lat 30. wywodzi się projekt Palazzo dell'Arengario, ukończony dopiero w latach 50. z powodu wojny, w tym nalotów bombowców USAF.

W tle widoczna jest bryła, budzącego estetyczne spory, modernistycznego biurowca Torre Velasca.

Restauracja Electrolux The CUBE sąsiadowała z wejściem do Galerii Wiktora Emanuela II (wł. Galleria Vittorio Emanuele II), czyli centrum handlowego postawionego w latach 1865-1977. Architektem był Giuseppe Mengoni. Galeria Wiktora Emanuela II łączy Piazza del Duomo z Piazza della Scala.

Źródło: ArchDaily, Electrolux