Cate Blanchett rządzi!

"Elizabeth - Golden Age" został już przekreślony przez krytyków. Indyjski reżyser Shekhar Kapur nie poradził sobie z przeskoczeniem poprzeczki postawionej dziewięć lat temu. Chociaż nie oglądałem pierwszej części, druga poruszyła mnie bez reszty, mimo że z kostiumowymi superprodukcjami mam na pieńku. W tym filmie musi więc kryć się coś więcej.

"Elizabeth - Golden Age" został już przekreślony przez krytyków. Indyjski reżyser Shekhar Kapur nie poradził sobie z przeskoczeniem poprzeczki postawionej dziewięć lat temu. Chociaż nie oglądałem pierwszej części, druga poruszyła mnie bez reszty, mimo że z kostiumowymi superprodukcjami mam na pieńku. W tym filmie musi więc kryć się coś więcej.

Shekhar Kapur poszedł na łatwiznę, nie da się temu zaprzeczyć. W "Elizabeth - Golden Age" jest wszystko, co gwarantuje obecnie komercyjny sukces - cudowne palety barw, epicka muzyka, nieskomplikowany, lecz silnie zaznaczony wątek miłosny (słyszałem nawet o tym, że film ponoć utrzymany jest w bardzo bollywoodzkim stylu), a nawet elementy pirackie. Co sprawiło więc, że nie przespałem tego filmu (a pragnę zaznaczyć, że nawet "Piknik pod wiszącą skałą" stał się dla mnie okazją do drzemki)? Zostałem oczarowany.

Cate Blanchett, Cate Blanchett, Cate Blanchett... mógłbym powtarzać bez końca. Zimna, pewna siebie, o niskim głosie, hipnotyzująca niczym kapłanki Bene Gesserit. Kiedy widzimy ją w kolejnych rozbuchanych strojach, bladą, czystą - zapiera dech. Co z tego, że Clive Owen wygląda słabo w stroju korsarza, a macho z niego żaden. Co z tego, że w trakcie sceny batalistycznej, w której wzięło udział 130 okrętów, nagle pojawiają się rącze rumaki dokonujące abordażu. Blanchett...

?Elizabeth - Złoty Wiek" to film niesłychanie równomierny, co w tym przypadku przekute zostało w atut. Znakomicie nakręcone wnętrza oddziałują na zmysł podglądacza, który drzemie w każdym. Niezgodność z kartami historii przysłaniają smakowite elementy rozrywkowe. Nie wymagajmy za dużo. Czysta przyjemność.