Zostań wilkiem, pstrągiem albo borsukiem. Najciekawsze symulatory zwierząt

Kilka dni temu CoffeeStainStudios rozbawiło nas filmem pokazującym symulator niezniszczalnej kozy. Pomysł oczywiście nie jest nowy – pierwsze gry, które pozwalały wcielić się w jakieś zwierzę, a przy okazji umieszczały rozgrywkę w świecie zbliżonym do realnego, pojawiły się niemal 30 lat temu.

TL;DR:

Symulatory zwierząt pojawiły się już w latach 80., jednak dopiero dekadę później w tytułach takich jak Wolf czy Lion udało się znaleźć balans pomiędzy zabawą i realizmem rozgrywki. Pojawiły się również bardziej złożone gry, pozwalające na symulację życia w ogóle, jak choćby Spore czy edukacyjne, darmowe gry, powstałe we współpracy z kanałami przyrodniczymi i ogrodami zoologicznymi.

Gdy w połowie lat 80. amerykański nauczyciel chciał przybliżyć dzieciakom warunki życia w jeziorze, nie musiał bazować jedynie na podręczniku, zdjęciach czy filmach przyrodniczych. Oprócz nich miał do dyspozycji coś jeszcze: grę edukacyjną Odell Lake.

Jej twórcy wyszli z rozsądnego założenia, że najlepszym sposobem na przekazanie ważnych informacji jest dostarczenie ich w takiej formie, by nie kojarzyły się z wkuwaniem. W rezultacie powstała gra, w której gracz wcielał się w rybę zamieszkującą jezioro Odell w Oregonie.

Do wyboru było kilka występujących tam gatunków, a gracz podczas eksploracji podwodnego świata miał okazję przekonać się, jak łatwo z jedzącego można stać się jedzonym. Przy okazji zabawy przekazywane były również informacje na temat żyjących w jeziorze zwierząt i zagrożeń czyhających na ryby.

W tym samym roku ukazała się gra Biosphere, którą można uznać za symulator życia, przypominający nieco późniejszy o dwadzieścia lat Spore. Na podobnych założeniach opierała się wydana w 1990 roku przez Maxis Software gra SimEarth: The Living Planet oraz zaskakujący realizmem tytuł SimLife z 1992 roku. Warta wspomnienia jest również strategia SimAnt z 1991 roku, pozwalająca na kontrolowanie kolonii mrówek.

Na prawdziwy symulator zwierzęcia trzeba było poczekać aż do 1994 roku. Studio Sanctuary Woods udostępniło wówczas grę Wolf.

Przemierzając przedstawiony w rzucie izometrycznym świat, gracz musiał zapewnić swojemu zwierzakowi przetrwanie, zaspokajając jego głód i pragnienie. Wilk mógł polować, dołączyć do stada pobratymców, awansować w wilczej hierarchii, a nawet używać zmysłów w celu znalezienia zdobyczy lub wykrycia zagrożenia.

Sukces Wolfa sprawił, że już rok później pojawił się sequel – zbliżony do oryginału Lion, w którym zamiast kontrolować wilka, gracz przejmował sterowanie nad królem zwierząt. Zarówno Wolf, jak i Lion poza samą grą, która pozwalała doświadczyć trudnego losu drapieżnika, oferowały zintegrowaną, tematyczną encyklopedię, a po latach pojawiła się również nieoficjalna sieciowa kontynuacja Wolfa.

W kolejnych latach symulacje zwierząt zostały na długi czas zdominowane przez rozwijaną do dziś serię Creatuers (od 1996 r., do serii nie należy platformówka z 1990 roku o tym samym tytule!). Można ją podsumować jako rozbudowane Tamagotchi – zadaniem gracza jest opieka nad powierzonym mu fantastycznym stworzeniem lub stworzeniami.

Popularność zdobyła również gra Spore (2008 r.), będąca symulacją życia i ewolucji, która doczekała się również wersji przeglądarkowej. Przy dużej dozie umowności za specyficzną symulację zwierząt można również uznać wydany na Wii i przeznaczony dla młodszych graczy tytuł SimAnimals (2009 r.), przenoszący mechanikę znaną z serii Sims do świata zwierząt.

Grą traktującą temat bardziej serio jest WolfQuest. Ta rozgrywana w trójwymiarowym środowisku darmowa gra została w 2007 roku opracowana przez producenta programów edukacyjnych Eduweb we współpracy z ogrodem zoologicznym Minnesota Zoo.

Gracz przejmuje w niej kontrolę nad wilkiem mieszkającym na terenie parku narodowego Yellowstone. Usiłując przeżyć, zdobywa przy okazji dawkę wiedzy z zakresu życia dzikich zwierząt.

Na podobnych założeniach oparto grę I, Predator, tworzoną przez Kuma Games pod szyldem kanału Animal Planet. Udostępniona za darmo gra stanowi uzupełnienie serii programów przyrodniczych i pozwala wcielić się w dużego drapieżnika. Gracz może zapolować jako żarłacz biały, gepard czy lew lub kontrolować którąś z potencjalnych ofiar, jak foka, antylopa czy bawół.

Bardziej złożoną rozgrywkę oferuje wydana w 2012 roku gra Tokyo Jungle, przeznaczona na PS3. Wyludniona stolica Japonii staje się domem dla licznych zwierząt toczących między sobą walkę o przetrwanie.

Tokyo Jungle nie jest jednak symulatorem – to coś w rodzaju oryginalnego połączenia gry zręcznościowej z RPG. Gracz zaczyna jako szpic miniaturka, by w miarę postępów w grze rozwijać swoje statystyki i przekazywać je kolejnym, coraz potężniejszym pokoleniom, a z czasem zmienić gatunek na większy i oferujący więcej możliwości.

W sierpniu 2013 roku pojawił się kolejny tytuł, który choć powstał jako produkcja niezależna, wyniósł symulację życia zwierząt na nowy poziom. I nie chodzi tu o wierność realiom, bo te zostały potraktowane dość umownie, podobnie jak kanciasta grafika.

Shelter dostarcza grającym coś innego – potężną dawkę emocji i możliwość wczucia się w sytuację zwierzęcia, które w konfrontacji z zagrożeniem nie ma żadnych szans, a strategią przetrwania jest unikanie. W grze przejmujemy kontrolę nad samicą borsuka opiekującą się stadkiem potomstwa podczas przeprowadzki do nowego legowiska.

Nie jest to proste zadanie – borsuczątka trzeba karmić, pilnować, by były w pobliżu, chronić przed drapieżnymi ptakami czy pożarem lasu i za wszelką cenę zapewnić im przetrwanie. Autorzy nie tworzyli przy tym iluzji przyjaznego świata. Las nie przypomina tego, który znamy z Kubusia Puchatka – to miejsce brutalnej rywalizacji, ciągłego wypatrywania i unikania zagrożeń.