Michał opublikował swoje epickie podsumowanie, a ja tradycyjnie postanowiłem rozłożyć moje na kilka wpisów - najlepsze, najgorsze, największe rozczarowanie. Zaczynam od produkcji, które w tym roku podobały mi się najbardziej. Nie obyło się oczywiście bez spóźnialskich z ubiegłego sezonu, ale tutaj należy pogratulować dystrybutorom.
|Sci-fi, ekranizacje komiksów
Christopher Nolan nie rozczarował i zaserwował nam dzieło niezwykłe wizualnie (pomimo dość realnego charakteru), niegłupie scenariuszowo (blockbuster nie musi być infantylny) i poruszające emocjonalnie. Film otwarty na interpretacje, mistrzowsko zmontowany i z piękną muzyką w tle. Po prostu dzieło skończone. Oby nikt nie pociągnął głupiego pomysłu na kontynuację, który od jakiegoś czasu krąży po sieci…
W tym roku panowała posucha na filmy o superbohaterach (w kolejnym zostanie to nadrobione), a ekranizacja komiksu Marka Millara to bardziej pastisz na ten gatunek. Bezkompromisowy, pieprzny i niezwykle zabawny (biorąc poprawkę, że nie była to stricte komedia). Oby więcej tego typu produkcji.
Kolejna ekranizacja komiksu – tym razem tak szalona, że trzeba ją po prostu obejrzeć. Wizualny majstersztyk, który jedni uznają za absurd bez ładu i składu, a inni będą chłonęli pomysłowość twórców. Zabawne teksty i zakręcona historia – oglądać wyłącznie z przymrużeniem oka!
Klimaty postapokaliptyczne są u mnie zawsze na topie, choć nietrudno je zepsuć zbytnim efekciarstwem. Tutaj twórcom udało się połączyć dramat z kinem akcji, umiejętnie dawkując elementy z obu gatunków. Piękne ponure zdjęcia zniszczonego świata, oszczędna, ale kapitalna muzyka, a do tego jedna z najlepiej sfilmowanych scen akcji w tym roku (strzelanina w chatce kanibali).
Film na świecie przeszedł bez większego echa, a u nas trafił prosto na DVD/Blu-ray. Trochę niezasłużenie, bo to w gruncie rzeczy naprawdę solidna pozycja. Ciekawe jest to, że gdy końcówka zaczęła mi się już wydawać nazbyt głupia i naiwna, nastąpił zwrot akcji, który autentycznie mnie zaskoczył i pozwolił spojrzeć na historię z innej perspektywy. Chyba największa niespodzianka tego roku.
|Filmy dla dzieci
Nie spodziewałem się, że w tym roku otrzymamy taką ilość świetnych produkcji dla dzieci, które mogą spodobać się także dorosłym widzom. Prym bez wątpienia wiedzie tutaj fantastyczna trzecia odsłona serii Toy Story. Twórcy wspięli się na wyżyny pomysłowości i udowodnili, że kontynuacja nie musi oznaczać odcinania kuponów. Przyjemna, poruszająca i trzymająca w napięciu historia gwarantuje dobrą zabawę dla całej rodziny. A humor przyprawiał momentami o ból brzucha ze śmiechu (vide hiszpańska wersja Buzza).
Kolejna niespodzianka. Zwiastuny nie wskazywały na nic specjalnego, a w rezultacie otrzymałem niezwykle wciągającą historię przyjaźni między smokiem a młodym wikingiem, który nie chce zostać smokobójcą. Uroczy Szczerbatek mógłby zostać nawet moją maskotką (choć pewnie dziewczyna nie pozwoliłaby mi się do niego przytulać, bo sama by go skradła ;)
Trudno nazwać ten film produkcją stricte dla dzieci. Mimo że historia o sowach jest skierowana raczej do młodszego widza, nie brakuje w niej dość brutalnych jak na ten gatunek scen, które mogą wystraszyć niejednego dzieciaka. Z drugiej strony piękno animacji i oprawy muzycznej nie pozwala przejść obok tej pozycji obojętnie. Kto by pomyślał, że Zack Snyder sprawdzi się również w tego typu kinie.
Pamiętam, jak we wpisach nabijałem się z remake'u kultowego już filmu Karate Kid, ale sam seans nowej wersji zaskoczył mnie bardzo pozytywnie. Dobrze poprowadzona fabuła sprawia, że pomimo przewidywalności potrafi wciągnąć w perypetie czarnoskórego chłopca w obcym kulturowo mieście. Ponad dwie godziny mijają jak z bicza strzelił, a to dobry znak.
|Dramaty
Facebook – nuuuda! Ot, kolejny portal społecznościowy, który kradnie użytkownikom zbyt wiele czasu. Czy o jego powstaniu można opowiedzieć fascynującą historię? Na domiar złego obawiałem się, że po Ciekawym przypadku Benjamina Buttona David Fincher kolejny raz zanudzi mnie na śmierć. Na szczęście moje obawy były niesłuszne, a reżyser w pełni się zrehabilitował. Oczywiście nie jest to poziom Fight Club czy uwielbianego przeze mnie Siedem, ale Fincher wycisnął z tej historii ile się dało. Powstał film oparty przede wszystkim na świetnych dialogach, a w przypadku takich produkcji trzeba mieć talent, by widz nie usnął na fotelu.
Zazwyczaj historie o rodzinach przestępczych ukazywane są w lekko sentymentalnym klimacie. Australijczycy poszli jednak w inną stronę i przedstawili brutalny, lecz prawdziwy świat. Bez słodzenia, bez przestępców jako pozytywni bohaterowie. Świetne aktorstwo (choć główny bohater mógł momentami irytować swoją jedną miną), dobra muzyka i mocna historia.
Ze sporym opóźnieniem trafiło do nas debiutanckie dzieło Duncana Jonesa, ale lepiej późno niż wcale. Pomimo swojej przewidywalności (karty zostały trochę zbyt szybko wyłożone na stół), jest to poruszający dramat o samotności i równocześnie gorzka analiza wartości ludzkiego życia. Rzadko się zdarza, by występ jednego aktora (+ kojący głos drugiego), potrafił tak mocno zaabsorbować widza.
Dystrybucyjnych opóźnień ciąg dalszy. Komediodramat Jasona Reitmana jest tak lekko opowiedziany, że podczas seansu faktycznie miałem wrażenie wylegiwania się na chmurze. Dobre aktorstwo, wciągająca fabuła i, co ważniejsze, brak taniej sentymentalności, a to przecież niejako historia o miłości.
To wstyd, że taki film nie doczekał się w naszym kraju oficjalnej dystrybucji kinowej (poza pojedynczymi seansami na festiwalach) i trafił prosto na rynek wideo. Cóż, przygnębiająca postapokaliptyczna wizja jest najwidoczniej zbyt ciężka i mało atrakcyjna dla przeciętnego polskiego widza. Nie zmienia to faktu, że dramat ojca i syna w upadającym świecie jest niezwykle poruszający, a zdjęcia zachwycają swoim ponurym klimatem. Depresja po seansie gwarantowana.
Ten rok zdecydowanie należał do Leonardo DiCaprio, który zagrał w dwóch wyśmienitych produkcjach. Jedyną wadą może być fakt, że w obu zagrał dość podobnie, ale na tym negatywy się kończą. Historia Teddy'ego Danielsa wciąga od pierwszych minut. Mimo że zakończenia można domyślić się względnie szybko (przynajmniej ja nie miałem z tym problemu), klimat nie pozwala oderwać się od ekranu. Pozostawiane tu i ówdzie dla widza tropy zachęcają do następnych seansów i analizy filmu. Kolejny raz zakończenie jest otwarte na interpretacje, o czym świadczą długie dyskusje na różnych forach.
Ten rok niestety nie obfitował w dobre horrory, co dla mnie jako fana gatunku jest bardzo smutne. Paradoksalnie najlepiej wypadł remake szwedzkiego hitu. Amerykanie postarali się, co jest nie lada niespodzianką. Klaustrofobiczny klimat (w oryginale miało się wrażenie przestrzeni), kilka mocnych scen i dobrze dobrani aktorzy. Może trochę niepotrzebnie dodano komputerową wampirzycę, ale CGI nie zachwycało także w szwedzkim pierwowzorze (scena z kotami).
Pomimo kłopotów prawnych Roman Polański zdołał ukończyć swój nowy film i wyszedł z tego kawał dobrego kina. Thriller wciąga od pierwszych minut, a przy napisach końcowych uświadamiamy sobie, że mamy obgryzione wszystkie paznokcie.. Zgrabnie poprowadzona intryga, gęsty klimat i solidne aktorstwo. Pozycja obowiązkowa.
Ten brytyjski film wszedł do kin bez większych fajerwerków, nie narobił szumu wokół siebie, a to przecież znakomita produkcja. Zaskakujące zwroty akcji, świetni aktorzy, napięcie i bezkompromisowość. Gemma Arterton udowodniła, że nie jest tylko piękną kobietą, ale również utalentowaną aktorką – trudno tutaj zwracać uwagę na jej urodę (nie jest ładnie ucharakteryzowana), więc musiała posiłkować się zdolnościami i wypadła bez dwóch zdań przekonująco.
Jeden aktor i jedno miejsce akcji z bardzo ograniczonym polem manewru, a taka doza napięcia, że starczyłoby na kilka pozycji. Dużo mówiło się o tej produkcji, ale hype nie okazał się bezpodstawny. Przekonujący Ryan Reynolds i satysfakcjonujące (choć trochę dziwnie to brzmi) zakończenie.
Paul Greengrass stanął przed trudnym zadaniem, bo musiał nakręcić film wokół tajemnicy, która jest już wszystkim od dawna znana. Pomimo tego zdołał stworzyć trzymający w napięciu thriller z charakterystyczną dla reżysera oprawą wizualną. Może końcówka jest troszkę zbyt chaotyczna, ale poza tym to wzorowe kino akcji z nutką tajemnicy.
A Wam co się najbardziej w tym roku podobało?
Foto: Impawards
