Amerykańska firma Prysm stara się zainteresować świat swoim pomysłem na tworzenie dużych, tanich w utrzymaniu telewizorów. Technologia Laser Phosphor Display (LPD) ma pozwolić na stworzenie ekranu o przekątnej 55 cali, którzy zużywałby mniej energii elektrycznej niż jedna żarówka. O co w tym chodzi?
Amerykańska firma Prysm stara się zainteresować świat swoim pomysłem na tworzenie dużych, tanich w utrzymaniu telewizorów. Technologia Laser Phosphor Display (LPD) ma pozwolić na stworzenie ekranu o przekątnej 55 cali, którzy zużywałby mniej energii elektrycznej niż jedna żarówka. O co w tym chodzi?
Technologia ma wykorzystywać materiały fosforyzujące i wiązki lasera, który uaktywniałby potrzebne piksele. Ekran oparty na LPD nie potrzebowałby podobno podświetlania, a czarny kolor byłby naturalny (jego wyświetlanie nie wiązałoby się ze zużyciem energii). Póki co rewelacji nie ma. Takie same właściwości mają przecież doskonale znane już plazmy.
Prawdziwą rewolucją w tym przypadku ma być super niski pobór energii (poniżej 100 watów na metr kwadratowy) oraz możliwość tworzenia paneli o rozdzielczościach 4k x 2k, dowolnej wielkości i kształcie. W prezentacji swojego projektu, twórcy rozpościerają przed nami wizję świata zdominowanego przez panele LPD. Tanie, energooszczędne ekrany o znakomitej jakości miałyby pojawić się wszędzie. Od dużych imprez kulturalnych, przez studia telewizyjne do witryn sklepowych i wyświetlaczy informacyjnych na lotniskach.
Wizja to jedno, a życie drugie. Twórcy LPD mogą mieć plany zawojowania świata, ale nie pokazują żadnego działającego prototypu. A przecież producenci plazm i LCD mają gotowy produkt już na rynku. Tani, łatwo dostępny o znakomitych możliwościach. Problemy panelu Mithshubishi LaserVue pokazują, że nie zawsze nowa, teoretycznie znakomita technologia wystarczy. Panasonic promuje plazmy, Sony LCD, a na horyzoncie widać już OLED. Czy na rynku jest jeszcze miejsce na kolejne pomysły? Czy uda się do nich przekonać klientów?
