Emacsem przez sendmail. Najlepsze filmy o hakerach

Hakerzy to dla kina wdzięczny temat. Jak uczą filmy, niektórzy z nich pokonują potrójną ścianę ogniową za pomocą edytora tekstu, inni rozbrajają bomby za pomocą Excela, a jeszcze inni włamują się do systemu transakcyjnego banku układając trójwymiarowe klocki na ekranie. A do tego, gdy już się włamią, zazwyczaj mogą dosłownie wszystko. Poznajcie najciekawsze filmy o hakerach.

Zanim na moją głowę posypią się gromy ciskane przez znaczeniowych purystów, kilka słów wyjaśnienia – słowo „haker” będzie w tym artykule użyte w najbardziej stereotypowym, popularnym i niepoprawnym znaczeniu. Czyli mniej więcej tak, jak temat jest traktowany przez kino i siwowłose babcie – kto zmieni toner w drukarce, ten informatyk, a kto znajdzie w komputerze jakieś dane, z pewnością jest hakerem.

Klasyka science fiction opowiadająca o programiście przeniesionym do wirtualnej rzeczywistości, zaludnionej przez antropomorficzne programy. Na uwagę zasługuje nie tylko fabuła, ale też niesamowite, jak na rok powstania, efekty specjalne.

Kolejny film, który można zaliczyć do klasyki, na dodatek sprytnie osadzony w realiach sprzed trzech dekad. Historia o nastolatku, który włamując się do NORAD, stawia świat na krawędzi nuklearnej zagłady. Aby jeszcze trochę pożyć, trzeba przekonać gadający komputer, by zaczął grać w kółko i krzyżyk.

Ten kultowy film doczekał się, niestety, sequela. Nakręcony w 2008 roku „Gry wojenne: Kod śmierci” to film tak dramatycznie zły, że u fanów oryginału może wywołać jedynie głęboki niesmak. Reżyser, Stuart Gillard, będzie się kiedyś za to smażyć w piekle.

Gdy Oculus Rift sprawia, że wirtualna rzeczywistość staje się bliska jak nigdy dotąd, warto wrócić do nieco bardziej naiwnych wyobrażeń tego, co nas tam czeka. Film odwołuje się do opowiadania Stephena Kinga i zobaczymy w nim, do czego prowadzą eksperymenty z inteligencją, prowadzone początkowo na małpach, a później na upośledzonym ogrodniku.

Co zrobilibyście, mając w rękach tajny sprzęt umożliwiający włamanie do każdego komputera na świecie? Kierowany przez Roberta Redforda zespół hakerów musi odzyskać tajemniczą skrzynkę zbudowaną w ramach projektu Setec Astronomy i stawić czoła rządowym agentom.

Przysłowie głosi, że stara miłość nie rdzewieje. I choć Michael Douglas stara się o tym nie pamiętać, to jego filmowa szefowa, Demi Moore, ma zamiar przypomnieć mu o tym w sposób niepozostawiający wątpliwości. I nieznoszący sprzeciwu.

Jak bardzo jesteśmy zależni od danych zapisanych na odległych serwerach? Już w 1995 roku Sandra Bullock przekonała nas, że nasze dane zapisane w postaci zer i jedynek w każdej chwili można zmienić, a w konsekwencji sprawić, że przestaniemy istnieć. Albo stanie się nami ktoś zupełnie inny. A kluczem do wszystkiego będzie starożytny nośnik danych o magicznych właściwościach – dyskietka!

Gdy po „Młodych wilkach” polskie nastolatki marzyły o karierze gangstera, to po „Hakerach” zapragnęły zostać komputerowymi włamywaczami. Włamania na Wall Street w wieku 11 lat, 19-letnia Angelina Jolie i komputer z jabłkiem na obudowie i procesorem Pentium II pod obudową. W latach 90. wszystko było możliwe.

Film, który po premierze okazał się spektakularną klapą, jest jak wino. Z czasem cyberpunkowa wizja świata pełnego ludzi z cyberwszczepkami, azjatyckich gangów walczących o władzę i kurierów, przeładowujących swoje mózgi terabajtami szmuglowanych danych przestaje być naiwna, a staje się po prostu urocza.

Co powstanie, gdy korzystając z wirtualnej rzeczywistości, wytrenujemy krwiożerczego bota, a później przeniesiemy go do realnego świata, oferując ciało odporne – dzięki nanotechnologii – na większość uszkodzeń? Rezultat w postaci serii zabójstw jest łatwy do przewidzenia – tu może pomóc tylko Denzel Washington. Tylko najpierw trzeba wyciągnąć go z więzienia.

Polski serial, cieszący się przed laty wielką popularnością. Obok polskiego John McClane’a, czyli komisarza Halskiego granego przez Marka Kondrata, i Renaty Dancewicz, która umarłaby, gdyby w filmie nie pokazała piersi (niech nam żyje sto lat!), w trzeciej części „Ekstradycji” pojawia się postać mieszkającej w lofcie Ćmy, czyli Jolanty Fraszyńskiej. Ćma włamuje się do banków, wyświetlając zapisane lokalnie strony internetowe.

Film uczy nas, że gdy mamy tajny, ważny wojskowy szyfr, to pod żadnym pozorem nie pokazujmy go autystycznym 9-latkom. A gdy już pokażemy, zabijmy najpierw Bruce’a Willisa, bo w przeciwnym razie przez cały film będzie nam przeszkadzał w pozbyciu się problemu.

Ten dość luźno oparty na faktach film opowiada o hanowerskich nastolatkach, którzy zafascynowani możliwościami komputerów tworzą grupę hakerów. To, co początkowo miało być jedynie zabawą, szybko staje się źródłem dochodu, a talent młodych hakerów docenia sowieckie KGB. Film wart uwagi choćby ze względu na fakt, że brak w nim rażących bzdur i fajerwerków towarzyszących w innych filmach włamaniom – pod tym względem „23” całkiem nieźle trzyma się realiów.

Prawdziwy haker nie siedzi na krześle przed komputerem. O nie, to byłoby zbyt banalne. Znacznie lepiej wisieć głową w dół z wczesnym prototypem Google Glass na głowie i pracować pod presją czasu. Haker ma 36 godzin, by odzyskać własność pewnego przestępcy. I w jego dobrze pojętym interesie jest, by zdążył.

Zanim wybraniec stał się wybrańcem i doszedł do wniosku, że najlepszym strojem do uprawiania sportów walki jest sutanna, był dwulicowym programistą firmy MetaCortex, który po godzinach zabawiał się hakowaniem pod pseudonimem Neo. Ciąg dalszy jest prawdopodobnie znany wszystkim, którzy w ostatniej dekadzie mieli jakikolwiek kontakt z kulturą masową, więc darujmy sobie streszczanie fabuły. Zamiast tego lepiej zapytać samych siebie – lepiej wybrać niebieską czy czerwoną pigułkę?

Zapomnijcie o PlayStation 4 i Xboksie One – prawdziwą przyszłością są konsole podłączane przez bioporty. Czyli dziury w plecach, dzięki którym możemy wpiąć sprzęt do układu nerwowego. Wirtualna rzeczywistość okaże się niesłychanie realistyczna. Tak bardzo, że za którymś razem padnie kluczowe pytanie: czy jesteśmy jeszcze w grze?

Ten film to kolejna po „Matriksie” i „eXistenZ” rozprawa na temat granicy oddzielającej świat rzeczywisty od wirtualnego. Tym razem bohaterowie będą uczestniczyć w nietypowej symulacji, w której odpowiedniki żywych ludzi żyją sobie w Stanach Zjednoczonych lat 30.

Film znany również jako „Hackers 2” albo „Takedown” to fabularyzowana historia Kevina Mitnicka – najsłynniejszego hakera wszech czasów, łączącego wiedzę techniczną z fenomenalną socjotechniką. I wszystko byłoby w porządku, gdyby Mitnick nie nadepnął na odcisk innemu komputerowemu geniuszowi, Tsutomu Shimomurze.

Przełom wieków był czasem, gdy synonimem wrednej, pazernej i groźnej korporacji był Microsoft i zarządzający nim Antychryst pod niepozorną postacią Billa Gatesa. W takim właśnie klimacie utrzymany jest całkiem niezły film, przedstawiający dążenie pewnej korporacji do władzy nad światem i starania pewnego młodego programisty, który zrobi wszystko, by tych planów nie udało się zrealizować.

Lepiej nie włamywać się do sieci FBI – nie dość, że złapią, to jeszcze dodatek ukarzą zakazem zbliżania się do komputerów i pozbawią środków do życia. Na szczęście bohater filmu dostanie ciekawą propozycję od pewnego tajemniczego człowieka i będzie hakował, niekiedy w bardzo nietypowych okolicznościach. Niezależnie od tego, co sądzicie o samym filmie, to początkowe sceny z wybuchem przeszły do historii – po prostu trzeba je zobaczyć.

Satelity pogodowe to bardzo groźna broń – tak przynajmniej wynika z filmu. Mogą doprowadzić do zagłady ludzkość, zwłaszcza gdy kontrolę nad nimi przejmie pewien wrogo nastawiony szaleniec. A gdy to się już stanie, świat może uratować jedynie utalentowany haker. Uwaga, kino klasy D!

Polski film, na dodatek tak kiepski i pozbawiony jakiegokolwiek sensu, że po latach można go obejrzeć z wielką przyjemnością. Plejada polskich aktorów, a do tego Bartosz Obuchowicz i Piotr Miazga jako genialni hakerzy, którymi inspirują się pokolenia następców, włamując się Emacsem przez sendmail.

Przykład na to, że remake nie musi być skończonym gniotem, a przy okazji film lekki, łatwy i bardzo przyjemny mimo zgrzytu, jakim jest nachalne promowanie samochodów Mini. W filmie poznajemy m.in. geniusza komputerowego, który radzi sobie nie tylko z przełączaniem świateł ulicznych, ale jest również prawdziwym twórcą Napstera!

Harrison Ford to klasa sama dla siebie i dzielnie radzi sobie nawet w sytuacji, gdy nie musi latać Sokołem Millenium ani nie walczy z nazistami za pomocą bicza i kapelusza. Tym razem aby ocalić rodzinę, musi obrabować bank, w którym pracuje jako ekspert od bezpieczeństwa IT. Jak przystało na eksperta, stosuje 4-literowe hasła i kradnie miliony za pomocą iPoda.

John McClane mimo upływu lat w dobrej formie, czego nie można powiedzieć o koszmarnym przetłumaczeniu tytułu pierwszego filmu z całej serii. Bo gdyby zachować konsekwencję, to np. tytuł czwartej części powinien brzmieć „Żyj wolny albo szklana pułapka”. Konsekwencji nie zachowano, do tytułu dorzucono głupią czwórkę, a Bruce Willis tym razem stara się uratować świat i swoją córkę przed wrednymi hakerami.

Choć hollywoodzki remake okazał się lepszy od przewidywań, to po co zawracać sobie głowę kopią, jeśli można obejrzeć skandynawski oryginał, a przy okazji również dwie kolejne części trylogii? I zobaczyć opowieść o dociekliwym dziennikarzu i hakerce, przed którą nie ukryją się żadne dane. Nawet gdy na drodze do nich stanie sadystyczny kurator i gwałciciel.

Czy grając w sieciowego shootera zastanawiacie się czasem, co mogą czuć kierowani przez Was bohaterowie? „Gamer” pokazuje rozrywkę przyszłości, w której gracz zamiast nad wirtualną postacią przejmuje kontrolę nad żywym człowiekiem – skazańcem, dla którego postrzał w głowę nie oznacza spawnu w bezpiecznym miejscu, ale definitywny koniec rozgrywki. I przy okazji życia.

Historia powstania Facebooka. Jak przystało na wielki sukces i wielką kasę, opowiedziana z perspektywy procesu i walki o pieniądze. Oscary i sterta innych nagród, muzyka Trenta Reznora i David Fincher jako reżyser – jak dla mnie to naprawdę niezła rekomendacja.

Chlubny przykład tego, że odcinając kupony od dawnego sukcesu, nie trzeba pluć w twarz wiernym fanom i można stworzyć film co najmniej poprawny. Stara historia, a właściwie jej kontynuacja opowiedziana na nowo daje świetną okazję, by porównać, jak bardzo zmieniła się grafika komputerowa w ciągu 30 lat.

Łukasz Michalik