Szybcy i wściekli na sterydach | recenzja filmu Wyścig śmierci

Paul W.S. Anderson jest znienawidzonym przez wielu kinomaniaków reżyserem, przez niektórych niemal na równi z Uwe Bollem. Moim zdaniem całkiem niezasłużenie. Owszem, zepsuł adaptację Obcy kontra Predator, ale gdy spojrzy się na ten film chłodnym okiem, to można zauważyć, że dostarcza on sporej dawki rozrywki. I właśnie pod tym względem Anderson jest lepszy od Bolla. Jego filmy da się oglądać, faktor rozrywkowy jest na wysokim poziomie i jako czyste kino akcji spełniają swoją rolę całkiem nieźle. Nie inaczej jest z jego najnowszym dziełem, Death Race, który pomimo głupoty niektórych wątków świetnie się ogląda.

Paul W.S. Anderson jest znienawidzonym przez wielu kinomaniaków reżyserem, przez niektórych niemal na równi z Uwe Bollem. Moim zdaniem całkiem niezasłużenie. Owszem, zepsuł adaptację Obcy kontra Predator, ale gdy spojrzy się na ten film chłodnym okiem, to można zauważyć, że dostarcza on sporej dawki rozrywki. I właśnie pod tym względem Anderson jest lepszy od Bolla. Jego filmy da się oglądać, faktor rozrywkowy jest na wysokim poziomie i jako czyste kino akcji spełniają swoją rolę całkiem nieźle. Nie inaczej jest z jego najnowszym dziełem, Death Race, który pomimo głupoty niektórych wątków świetnie się ogląda.

Jensen Ames (Jason Statham) zostaje wrobiony w morderstwo swojej żony. Dziecko zostaje mu odebrane, zaś on ląduje w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Pani naczelnik Hennessey (Joan Allen) organizuje w placówce karnej mordercze wyścigi samochodowe z cyklu reality show Death Race. Kobieta proponuje Amesowi objęcie roli zmarłego w ostatnim wyścigu Frankensteina, ulubieńca publiczności. Nagroda jest całkiem obiecująca - wystarczy, że wygra jeden turniej i będzie wolny. Ames przywdziewa zatem maskę i bierze udział w wyścigu. Dlaczego tylko ma wrażenie, że Hennessey ma coś wspólnego ze śmiercią żony?

Fabuła jest prosta jak budowa cepa i służy wyłącznie jako tło do zaprezentowania trzech wyścigów. I to na nich powinien się skupić każdy widz, jeśli nie chce dostać bólu głowy od wyłapywania dziur scenariuszowych. Sceny akcji to najmocniejsza strona Death Race. Wyścigi są brutalne, dynamiczne i zmontowane niemal w formie teledyskowej. Niektórych ostatni element może drażnić, ale mi taka stylistyka jak najbardziej odpowiada. Oglądając je, ma się wrażenie jazdy kolejką w parku rozrywki ? adrenalina bierze górę i nie zwraca się uwagi na nic innego poza samą jazdą. W przypadku Death Race pojazdy mają jeszcze do dyspozycji mechanizmy defensywne i ofensywne, które uaktywniają się po wjechaniu na odpowiedni punkt na torze, co zbliża film charakterem do gry komputerowej.

Jeśli tym wszystkim wybuchom, strzelaninom i warkotom podrasowanych maszyn towarzyszy mocna rockowa muzyka, czego można chcieć więcej od czystej rozrywki? Dobrego aktorstwa? Jest poprawne, na miarę prostego kina akcji. Nic zaskakującego. Dobrego scenariusza? Mamy banalną fabułę z kilkoma przyzwoitymi zwrotami akcji, ale i kilkoma błędami logicznymi ? kolejny raz wszystko na miarę prostego kina akcji. No bo czy ktoś przy zdrowych zmysłach spodziewał się po tym filmie czegoś innego? Już zwiastuny pokazywały, że będzie ostro, głośno i do przodu. Miła dla oka industrialna scenografia i ładna pani u boku Jasona Stathama tylko uprzyjemniają seans.

Remake filmu Rogera Cormana z 1975 roku ukazuje również dzisiejszą fascynację wszelakimi programami reality show. Wszak do pokazania śmierci na ekranie telewizora coraz bliżej, a wszelkie odmiany walk gladiatorów cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem. Gawiedź chce krwi, gawiedź ją dostanie. Widz chce czystej i krwawej rozrywki? Death Race czeka w kinie. Miłej zabawy przy wyłączonym mózgu.