Myślenie to wysiłek. Dla niektórych zbyt wielki. Dotyczy to m.in. osób, które uparcie wyrzucają nieposegregowane śmieci do „uniwersalnego” kosza, choć tuż obok stoją kolorowe pojemniki na poszczególne rodzaje odpadów.
Czasem jednak, pomimo najszczerszych chęci do segregowania, nie potrafimy określić, czy dana rzecz należy jeszcze do plastików czy już do metali. Nie wspominając o umiejętności odczytywania symboli z opakowań, informujących o surowcu, z którego wykonano niegdysiejszy produkt, a obecnego śmiecia. A to ważne dane, ponieważ mówią o tym, czy surowiec można poddać recyklingowi, czy też nie.
Dlatego wymyślono kosz na śmieci, który - w razie wahania, gdzie co wrzucić (i czy można wrzucić) - sam wskaże odpowiedni pojemnik.
Myślenie to wysiłek. Dla niektórych zbyt wielki. Dotyczy to m.in. osób, które uparcie wyrzucają nieposegregowane śmieci do „uniwersalnego” kosza, choć tuż obok stoją kolorowe pojemniki na poszczególne rodzaje odpadów.
Czasem jednak, pomimo najszczerszych chęci do segregowania, nie potrafimy określić, czy dana rzecz należy jeszcze do plastików czy już do metali. Nie wspominając o umiejętności odczytywania symboli z opakowań, informujących o surowcu, z którego wykonano niegdysiejszy produkt, a obecnego śmiecia. A to ważne dane, ponieważ mówią o tym, czy surowiec można poddać recyklingowi, czy też nie.
Dlatego wymyślono kosz na śmieci, który - w razie wahania, gdzie co wrzucić (i czy można wrzucić) - sam wskaże odpowiedni pojemnik.
Kontener z wbudowanymi czujnikami, które odczytują informacje zakodowane w symbolach z opakowań. Jeśli śmieć nadaje się na przetworzenie, otwiera właściwy dla niego pojemnik.
Co bystrzejsi mogą samodzielnie decydować o tym, czy odpad to plastik czy papier. Piktogramy na kontenerze „podpowiadają”, gdzie toto wrzucić.
Źródło i foto: Shinny Shinny
