Dobry sprzęt to taki, który dobrze się sprzedaje? Myślmy sami, nie liczbami

Czy dzisiaj sprzęt, który sprzedał się słabo i firma na nim nie zarobiła, może być uznany za dobry? Coraz częściej mam wrażenie, że nie liczy się opinia, a wyniki sprzedaży.

No i co panie Pająk, Watch to porażka - maile takiej treści dostaje Przemysław Pająk ze Spider’s Web. Czytelnicy piszą o rzekomej słabej sprzedaży inteligentnego zegarka Apple, na co założyciel Spider’s Web odpowiada ze spokojem:

Nie wiem jak sprzedaje się Watch, ale jutro poznam informacje, które pozwolą mi ocenić, czy jest porażką, czy nie.

Ten krótki dialog czytelników z Przemysławem Pająkiem doskonale pokazuje, czym dzisiaj jest sukces - wysoką sprzedażą. Właściwie nic się w tym temacie nie zmieniło, od dawna jest to pewien wyznacznik. Ale wydaje mi się, że raczej dla księgowych i prezesów, a nie zwykłych ludzi, którzy dany sprzęt kupują. Tymczasem coraz częściej myślimy jak zatrudnieni w dziale finansowym.

No właśnie - przecież ludzie nie kupują dlatego, że się dobrze sprzedaje, tylko dlatego, że spełnia ich wymagania. Owszem, znajdą się tacy, którzy powiedzą, że wiele urządzeń to zwykła moda, a tłum wkłada je do koszyka, bo “wszyscy mają”.

Ale odłóżmy na bok skrajoności i zajmijmy się tymi, którzy własny rozum mają. Dlaczego mieliby więc interesować się wynikami sprzedaży? Jakie to ma znaczenie, czy Apple Watch jest komercyjnym sukcesem, czy może finansową wpadką? Jeśli okaże się, że sprzedało się już 5 mln sztuk, to będę musiał polecieć do sklepu? A jeżeli tylko 2,5 mln, to co - właściciele wyrzucą zegarek do kosza, bo nagle stanie się bezużyteczny?

Oczywiście wiem, że czasami zależności występują. Pewnie gdyby PlayStation Vita sprzedawała się lepiej, to dostawałaby więcej gier na wyłączność. Gdyby AMD nie było w kryzysie, to walka na pecetowym rynku byłaby ciekawa.

Ale jest też kontrargument, moim zdaniem kluczowy, bo świadczy o tym, że sprzedaż może mieć wpływ na urządzenie, ale nie musi mieć znaczenia przy jego ocenie. Dla mnie PlayStation Vita to i tak fajny sprzęt, a ci, którzy mają procesory czy też karty AMD niekoniecznie muszą na nie narzekać.

Tymczasem zbyt często Excel jest wyznacznikiem jakości. Często w internetowych dyskusjach czytam o tym, że Xbox One sprzedaje się słabo. No i co z tego?! Czy to oznacza, że na konsoli Microsoftu nie ukaże się nowy Assassin’s Creed?! Że nie wyszedł Wiedźmin 3? Albo GTA V? Nie!

Sprzedaż Xboksa One ma dla przeciętnego grającego takie znaczenie, jak dla mieszkańca Zakopanego opady deszczu w Olsztynie. OK, pada, ale co mu do tego? Xbox One może oglądać plecy PlayStation 4, ale grający na nim i tak będzie z konsoli zadowolony.

To samo jest z Nintendo. Co chwilę słyszę o tym, że Wii U się nie sprzedaje i że przez to nie ma gier od “dużych, zewnętrznych wydawców”. To powszechna opinia, która wrzuca sprzęt Nintendo do szufladki z napisem “niewypał”.

Z moich obserwacji wynika, że żaden własciciel Wii U nie narzeka. Może i nie jest topowa konsola, może i nie ma na niej Battlefielda, ale nikomu to nie przeszkadza. Ba, wszyscy się cieszą z unikalnych, wyjątkowych, kolorowych i radosnych tytułów. Czytam wrażenia z rozgrywki i zazdroszczę graczom frajdy, którą Wii U daje. A ci, którzy nie mają, oceniają: Wii U nie, bo finansowa wpadka, Nintendo traci i nie zarabia tak jak inni giganci. Tylko wciąż nie mogę zrozumieć jednego: dlaczego Jana Kowalskiego grającego w Mario miałoby to interesować?

Rozumiem, że finanse firmy są ważne, bo to przecież od pieniędzy zależy, czy będzie się rozwijała i mogła pozwolić na lepszą, przełomową technologię. Ale zbyt często ludzie myślą jak udziałowcy czy księgowi, zamiast po prostu dyskutować o sprzęcie. O wadach i zaletach, które dotyczą nas i są związane z codziennym korzystaniem. A finanse zostawmy prezesom.