Kosmos jest nie tylko niesamowity. Bywa także całkiem dziwaczny, kiedy bliżej mu się przyjrzeć. Prawdę mówiąc, choć z jego bogactwa czerpią od dawna pisarze science fiction, nadal z każdym rokiem przekonujemy się, jak wielu rzeczy jeszcze o nim nie wiemy...
Kosmos jest nie tylko niesamowity. Bywa także całkiem dziwaczny, kiedy bliżej mu się przyjrzeć. Prawdę mówiąc, choć z jego bogactwa czerpią od dawna pisarze science fiction, nadal z każdym rokiem przekonujemy się, jak wielu rzeczy jeszcze o nim nie wiemy...
Antymateria
Czym jest materia, wiemy chyba wszyscy. Wystarczy się zresztą uderzyć w kolano, żeby poczuć, że na pewno istnieje. Materia ma jednak swojego złego bliźniaka - składają się na niego cząstki będące jakby przeciwną wersją tych, które znamy z codziennego życia. Gdyby zderzyć ze sobą takie dwie cząstki, stanowiące swoje odbicie - zniknęłaby zarówno materia, jak i antymateria, a ich masa przekształciłaby się w czystą energię. Na szczęście, najwyraźniej takich antycząstek nie ma zbyt wiele, tak więc na razie anihilacja raczej nam nie grozi.
Miniaturowe czarne dziury
Obawiacie się, że gdzieś blisko nas powstanie czarna dziura, wsysająca Układ Słoneczny? Jeśli astrofizycy mają rację, to takich dziur są w obrębie naszego systemu planetarnego tysiące. No, powiedzmy dziurek, bo każda z nich ma średnicę nie większą niż jądro atomowe. Inna jest też ich historia: te czarne mikrodziury stanowią pozostałość po Wielkim Wybuchu. I nic nie wskazuje na to, żeby miały nam w jakiś sposób zagrażać.
Kosmiczne promieniowanie tła
Zwane jest też promieniowaniem reliktowym i ta nazwa znacznie lepiej oddaje jego naturę. Wypełnia ono prawie jednolicie cały Kosmos, niemal nie oddziałując z cząsteczkami materii. Promieniowanie to jest pozostałością po bardzo wczesnych etapach ewolucji naszego Wszechświata, jeszcze z czasów, kiedy był on bardzo gorący, a pierwiastki chemiczne dopiero zaczynały się tworzyć. Obecnie uznaje się je za jeden z podstawowych dowodów na zaistnienie w przeszłości zjawiska określanego jako Wielki Wybuch.
Ciemna materia
Niektóre obserwowane przez nas gromady gwiazd i galaktyk zachowują się nie do końca zgodnie z tym, jak powinny - biorąc pod uwagę ilość składającej się na nią materii. Na bazie tego odkrycia powstała teoria o tak zwanej ciemnej materii, czyli takiej, która nie emituje ani nawet nie odbija promieniowania elektromagnetycznego. Nie wszyscy badacze jednak przyjmują tę teorię i cały czas podejmowane są próby innego wyjaśnienia nietypowych zachowań dużych struktur kosmicznych.
Fale grawitacyjne
Powstawać mają jako efekt różnych zdarzeń kosmicznych, np. fuzji czarnych dziur czy wybuchu supernowej. Gdyby taka fala przeszła przez naszą planetę, miałaby spowodować chwilowe rozciągnięcie i skurczenie wszystkich obiektów stojących na jej drodze. Jedyna obserwacja fali grawitacyjnej, jaką znamy, jest jednak nadal podawana w wątpliwość, głównie ze względu na niską czułość naszej aparatury pomiarowej.
Kwazary
Na pierwszy rzut oka (a raczej aparatury pomiarowej) są to obiekty podobne do gwiazd, emitujące stałe promieniowanie elektromagnetyczne o olbrzymiej mocy. Tak naprawdę są one jednak raczej rodzajem niezbyt dużej galaktyki mającej w swoim centrum bardzo masywną czarną dziurę. To właśnie spływająca do niej materia powoduje świecenie kwazarów.
Neutrina
Ze skali makro przechodzimy do mikro. Nawet bardzo mikro, bo neutrina są cząstkami elementarnymi o niemal zerowej masie spoczynkowej i pozbawionymi ładunku elektrycznego. Mają natomiast interesującą właściwość przenikania w zasadzie przez wszystko, co napotkają na swojej drodze. Nie stanowią dla nich przeszkody nawet duże, skaliste planety.
I jak tu się dziwić naukowcom, którzy cały czas są Kosmosem zafascynowani?
Źródło: Space.com
