Megataras makroelementem elewacji

Projekt apartamentowca The Scotts Tower jest dobrym przykładem nie tylko nowoczesnych rozwiązań architektoniczno-inżynierskich, ale także urbanistycznych. Jedną z nich jest przeniesienie i ekspozycja przestrzeni miejskiej w płaszczyzny pionowe. Nie jest to pomysł młody, taka wizja liczy sobie ponad pół wieku. Obecnie jednak jest coraz częściej realizowana.

Projekt apartamentowca The Scotts Tower jest dobrym przykładem nie tylko nowoczesnych rozwiązań architektoniczno-inżynierskich, ale także urbanistycznych. Jedną z nich jest przeniesienie i ekspozycja przestrzeni miejskiej w płaszczyzny pionowe. Nie jest to pomysł młody, taka wizja liczy sobie ponad pół wieku. Obecnie jednak jest coraz częściej realizowana.

153-metrowy wieżowiec The Scotts Tower to projekt autorstwa holenderskiego biura architektonicznego UNStudio (United Network Studio). Powstał z myślą o Singapurze, we współpracy z tamtejsza firmą architektoniczną ONG&ONG. Głównym założeniem projektu było stworzenie uniwersalnego mieszkalnego wieżowca, łączącego wiele lokali o różnym standardzie ze wspólną przestrzenią rekreacyjną.

Najważniejsze elementy konstrukcyjne budynku. The Scotts Tower łączy w swoim szkielecie oddzielne moduły, wstawione we wspólną ramę. Umożliwia to swobodne dostosowanie całej konstrukcji do lokali o różnej powierzchni i odmiennym wykończeniu. Same mieszkania zostały zresztą zaprojektowane w podobny sposób - wypełniają moduły jako samodzielne jednostki. Na 31 piętrach jest 231 lokali, od jedno- i trzypokojowych mieszkań aż po apartamenty z 4 sypialniami. Bez względu na typ lokalu można dostosować wykończenie każdego z nich do indywidualnych oczekiwań klientów.

Budynek to 6 głównych modułów. Każdy z nich ma stanowić podstawową okolicę sąsiedzką (ang. neighbourhood) dla mieszkańców. Wspólną przestrzenią społeczną mają być enklawy wypoczynkowe w postaci olbrzymich tarasów. Na 2 pierwszych poziomach budynku nad parterem oraz na poziomie 25 są tzw. sky frames, moduły nadające budynkowi horyzontalnego wymiaru. Będą kontrastem dla pozostałych 4 modułów mieszkalnych, które należą do wymiaru wertykalnego. Odmienność płaszczyzn modułów wyraźnie widać na wizualizacjach.

The Scotts Tower realizuje też koncepcję ulokowania wieżowca w 3 urbanistycznych wymiarach: miasto-dzielnica/sąsiedztwo-dom. W mikroskali kryteria te spełniają części składowe budynku, w makroskali staranne umiejscowienie The Scotts Tower w przestrzeni miejskiej Singapuru. Zarówno okna mieszkań, jak i megatarasy skierowane są na najbardziej charakterystyczne części miasta: przystań, parki, zabytkowe świątynie, dzielnicę biznesową. W przypadku megatarasów ich funkcje dopasowano do roztaczającej się z nich panoramy.

Megatarasy na pierwszych poziomach (nazwane sky lobby) to enklawa zieleni, bufor przed miejskim zgiełkiem. Wewnątrz ulokowano pomieszczenia rekreacyjne dla mieszkańców, jak: baseny, siłownie, spa, restauracje, itp.

Charakterystyczne megatarasy u szczytu budynku (nazwane sky terraces) także mają pełnić funkcje rekreacyjno-socjalizacyjne. W zależności od tarasu przewidziano tam ogród, klub/ restaurację, basen, kilka jacuzzi.

The Scotts Tower imponuje pomysłowością rozwiązań architektonicznych oraz udogodnieniami dla mieszkańców. Można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że mieszkając w takim miejscu, nie ma powodu, aby wychodzić z domu. Mieszane odczucie może budzić fasada wieżowca. Megatarasy nadają jej nieregularną linię. Dają złudzenie otworów, przez które można dostrzec szczegóły konstrukcji. Duże przestrzenie zaburzające linię fasady i jakby odsłaniające wnętrze to cecha także innych projektów UNStudio, np. nowego wydziału ekonomii Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku.

zdjęcia UNStudio