10 najlepszych filmów postapokaliptycznych, czyli mój koniec świata. I żadnych zombiaków!

Wstęp najlepiej pisać na sam koniec. Przekonałem się o tym również i tym razem – planując poniższe zestawienie jako obiektywną listę tytułów, które zebrały najlepsze oceny w kilku serwisach filmowych zabrnąłem w paskudną pułapkę: na liście nie brakowało kinowych hitów, ale z pewnością nie był to zestaw, który z czystym sumieniem mógłbym Wam polecić.

Dlatego przyjąłem inne kryterium. Znajdziecie tu filmy, które z różnych względów uznałem za warte uwagi i godne polecenie. I takie, które – choć nie zawsze są dziełami wybitnymi - oglądam z przyjemnością.

Zastanawialiście się, jak chcielibyście spędzić Wasze ostatnie godziny? Końcówkę życia, o którym z całą pewnością wiadomo, że właśnie dobiega końca i nic nie jest w stanie tego zmienić?

Australijski film raczy nas wizją świata, który właśnie się kończy – w stronę naszej planety leci kometa, a Ziemianie mają kilka ostatnich godzin, by zakończyć życie z poczuciem spełnienia. Czyli właściwie czego? Doskonałej zabawy? Seksu? Alkoholowego zamroczenia? Poza tym, czy w filmie o zagładzie może być happy end? Sami poszukajcie odpowiedzi. Obejrzyjcie, warto!

Próba przeniesienia we współczesne realia znanych opowieści o potworach to ryzykowny zabieg. Całkiem niedawno w serialu „Wirus” zmierzył się z nim Guillermo del Toro, uzyskując dość dyskusyjny rezultat. Ponad dekadę wcześniej podobny zabieg mogliśmy zobaczyć w filmie „Władcy ognia”, przenoszącym do współczesności stare legendy o smokach.

Pomysł, by zagładę dla naszego świata sprowadziły zionące ogniem bestie wydaje się karkołomny i choć recenzje były dla tego filmu dość surowe, to bardzo go lubię. Moim zdaniem film całkiem nieźle się broni – klimatem, wizją zniszczonego świata, miejscem akcji no i gwiazdorską obsadą – występują tam m.in. Christian Bale, Gerard Butler, Matthew McConaughey i na dokładkę Izabella Scorupco.

Gdzie przetrwa cywilizacja, gdy nasz świat zmieni się w lodowe pustkowie? „Snowpiercer” przekonuje nas, że idealnym miejscem na taką okoliczność jest gigantyczny pociąg. Zgromadzone w wagonach niedobitki ludzkości zachowały jednak starą strukturę społeczeństwa – tłumy obdartusów gnieżdżą się w końcowych wagonach i nawet nie marzą o luksusie, który jest udziałem pozostałych pasażerów.

Jak to jednak nieraz już bywało, uciśniony lud postanawia upomnieć się o swoje i organizuje przewrót, przejmując kolejne wagony i zmierzając w stronę lokomotywy.

Darujmy sobie rozważania nad wyeksploatowanym do granic możliwości motywem buntu biednych przeciwko bogatym – „Snowpiercer” do prostej jak drut fabuły dorzuca bowiem coś wyjątkowego – niezwykłe okoliczności i fascynującą, choć nieco klaustrofobiczną scenerię. I tylko jedna myśl nie daje mi spokoju – jak fantastycznym filmem mógłby być, gdyby zrobiono go porządnie.

Wiem, że oglądaliście. Ale sądzę, że czasem warto spojrzeć na klasykę polskiej komedii z nieco innego punktu widzenia – miewam wrażenie, że wśród żartów i absurdów, pokazanych przez Juliusza Machulskiego ginie gdzieś spostrzeżenie, że to naprawdę świetne kino SF, na dodatek z ciekawymi – jak na czas i miejsce powstania – efektami.

I, że apokalipsa może mieć różne oblicza, a mieszkańcy (a raczej mieszkanki) postapokaliptycznej Ziemi wcale nie muszą być z tego powodu nieszczęśliwe, przynajmniej do czasu, aż Maks i Albert wywrócą ich poukładany świat do góry nogami.

Apokalipsa z przymrużeniem oka, ale w całkiem niezłym wydaniu, czyli przykład złego filmu, który czasem - przy odpowiednim nastroju - całkiem przyjemnie się ogląda.

Nie dość, ze Stany Zjednoczone zostały zmienione w atomową pustynię, to na dodatek niemal całe terytorium zajął Związek Radziecki. Całe, z wyjątkiem… Las Vegas. Stolica światowego hazardu przetrwała pod światłymi rządami króla Elvisa, który jednak – wbrew legendzie – wcale nie okazuje się wieczny.

Kto przejmie opuszczony przez króla tron? Daruję spojlery – wspomnę tylko, że kluczowymi atutami jednego z pretendentów okażą się gitara i katana.

Jedyny wśród filmów przedstawiciel świata seriali mógł być dziełem wybitnym. Losy lokalnej społeczności nakreślono w nim na pasjonującym tle: w największych miastach Stanów Zjednoczonych wybuchają bomby atomowe, pojawiają się konkurujące ośrodki władzy i niezależny Teksas.

Na marginesie tego wszystkiego mieszkańcy małego miasteczka usiłują prowadzić w miarę normalne życie, a w fabule co chwilę pojawiają się strzępki informacji, wskazujące na jakiś arcytajny spisek.

Niestety, serial po pierwszym sezonie został zakończony. Społeczność wiernych fanów wymusiła na stacji CBS kontynuację Jericha, co raczej nie wyszło serialowi na dobre – krótki, drugi sezon pospiesznie zamyka wszystkie wątki, pozostawiając spory niedosyt.

Mimo wszystko warto ten serial zobaczyć – zarówno dla opowiedzianej w nim historii, jak i traktując go jako sztandarowy przykład genialnego pomysłu, który nie doczekał się godnej siebie realizacji.

Zanim pan Alfonso Cuarón uraczył nas dramatem w Kosmosie, pokazał Ziemię dotkniętą niezwykłym kataklizmem – brakiem dzieci. Świat, w którym najmłodszy człowiek ma prawie 20 lat zachowuje pozory normalności: istnieją miasta, ośrodki legalnej władzy, w telewizji zobaczymy programy informacyjne, a Wielka Brytania usiłuje przetrwać jako ostoja cywilizacji.

Apokalipsa jest w tym przypadku mniej dosłowna, ale Cuarón w kapitalny sposób pokazuje, jak bardzo to wszystko mija się z celem w sytuacji, gdy dorobku naszej cywilizacji nie będziemy mieli komu przekazać.

„Jestem legendą” w realiach lat 70. – tak kilkoma słowami można podsumować dzieło, będące – podobnie jak tytuł z 2006 roku – filmową adaptacją powieści Richarda Mathesona. W tym przypadku ostoją cywilizacji na zniszczonej wojną biologiczną Ziemi okazuje się odporny na zarazę Charlton Heston.

Rolę czarnych charakterów grają jednak nie zombiakopodobne monstra, ale sekta nazywająca siebie Rodziną. To chodzący w Ray-Banach, zakapturzeni neoluddyści, winiący za zagładę naukę i rozwój techniczny, a na dodatek biednego Hestona – ostatniego (no, prawie…) przedstawiciela dawnego świata.

Mimo gigantycznego jak na rok powstania budżetu, film nie zdobył uznania krytyków. Niezależnie od tego wizja zalanej wodą planety, gdzie najbliższy ląd znajduje się zazwyczaj w odległości setek metrów, ale pionowo w dół, po prostu mnie urzekła.

Podobnie jak rozmach scenarzystów, którzy zafundowali nam odpowiednik Mad Maksa, tylko rozgrywający się na wodzie. Z pływającymi osadami, gigantycznym tankowcem i sprzętem wywołującym szybsze bicie serca u wielbicieli steampunku.

Warto pamiętać, że to nie jest śmiertelnie poważna opowieść o końcu naszej cywilizacji – „Wodny świat” to typowe, rozrywkowe kino na miarę Indiany Jonesa, tylko w tym przypadku fabuła rozgrywa się w dość niecodziennej scenerii. I z takiej roli film wywiązuje się – moim zdaniem – znakomicie.

Adaptacja świetnej powieści Cormaca McCarthy'ego to prawdziwe arcydzieło. „Droga” dobitnie pokazuje, że apokalipsa to nie łaskotki. Zniszczony świat stał się odpychającym, ponurym miejscem, gdzie człowiek człowiekowi wilkiem – jak nie zabije, to okradnie. Albo zje, jeśli będzie wystarczająco głodny.

Kim staniemy się w sytuacji, gdy nasza cywilizacja legnie w gruzach? „Droga” daje na to pytanie ponurą odpowiedź, każąc nam śledzić beznadziejną wędrówkę syna i ojca, który mimo okoliczności za wszelką cenę stara się zachować człowieczeństwo.

Bez obaw – w tym filmie nie ma taniego moralizatorstwa. Jest za to epizodyczna, ale ważna Charlize Theron i kapitalny Viggo Mortensen, który przygotowując się do roli głodził się i sypiał w ubraniu tak długo, aż w końcu wyrzucono go z jednego ze sklepów, uznając za bezdomnego.