GRRReceznzja: Ojciec Chrzestny II - to tylko interesy

Ojciec Chrzestny II ma słabą grafikę, nędzną optymalizację, masę błędów, dużo powtarzalnych elementów i dłużyzn, ale mimo wszystko jest grą dobrą. Okazuje się, że tytuł potrafi wciągnąć i naprawdę zachęcić do działania jak gangster i myślenie jak don mimo wszystkich swoich wad.

Ojciec Chrzestny II ma słabą grafikę, nędzną optymalizację, masę błędów, dużo powtarzalnych elementów i dłużyzn, ale mimo wszystko jest grą dobrą. Okazuje się, że tytuł potrafi wciągnąć i naprawdę zachęcić do działania jak gangster i myślenie jak don mimo wszystkich swoich wad.

Historia Dona

Zabawa z drugą częścią Ojca Chrzestnego zaczyna się na Kubie. Nasz gangster- Dominic, którego wygląd i ubranie możemy sobie dowolnie wybrać, uczestniczy w spotkaniu pomiędzy Donem Corleonem, a Hymanem Rothem. Interesy przerywa wybuch rewolucji. Po dość chaotycznej ucieczce do Nowego Jorku, jako młody Don zaczynamy budować swoje imperium.

W centrum uwagi do końca gry pozostają wydarzenia z Ojca Chrzestnego II, jednak są one mocno spłycone i uproszczone. Nie oczekujcie, że w tej grze będziecie świadkami odrzucenia reszty człowieczeństwa przez Michaela Corleone. Uczestnictwo w wydarzeniach znanych z filmu jest całkowicie bezpłciowe, nudne i mdłe. O wiele lepiej wypada pewna misja na Kubie, która w kinie nie zagościła. Niestety i ona jest tylko fajnym pomysłem, który ucierpiał przy realizacji.

Kuba, Floryda, Nowy Jork

Podczas gry przyjdzie nam zwiedzić trzy lokacje. *Ojciec Chrzestny II *jednak trochę nas oszukuje. Podobno to otwarty świat, ale w praktyce okazuje się, że każde miasto jest małe i spokojnie można je przemierzać na piechotę.

Na plus trzeba zaliczyć klimat lat 50. Ciuchy z epoki, stare budynki, wielkie auta i przygrywająca muzyka robią swoje. Możemy się przenieść w czasy troszkę zapomniane przez twórców gier, ale niezwykle ciekawe.

Perspektywa ulicznego gangstera

Jako gangster Dominic przemierzamy miasto na piechotę i różnymi pojazdami. Możemy porywać samochody i wozić się nimi po metropoliach. Model jazdy jest bardzo słaby, wybór aut nieszczególny więc zabawa w kierowcę nie daje frajdy.

Na całe szczęście o wiele lepiej skonstruowane jest strzelanie. Dobrze czuć moc broni, a headshot natychmiastowo odsyła przeciwnika do krainy wiecznych łowów. Jest to co prawda model walki w starym stylu - do przodu i pruj do wszystkich. Do gry na siłę dorzucono możliwość krycia za zasłonami, ale o wiele praktyczniejsze okazuje się zwykłe przykucnięcie.

Podczas akcji towarzyszą nam członkowie mafijnej rodziny. Maksymalnie przy sobie możemy mieć ich trzech. Chłopaki potrafią strzelać i mają parę ciekawych umiejętności, ale o tym za chwilę. Inteligencja naszych towarzyszy jest tragiczna. Nasi mafiosi potrafią zablokować się w drzwiach, czy biegać bez sensu ignorując strzelających do nich przeciwników. Możemy co prawda wydawać im podstawowe rozkazy (idźcie na wskazane miejsce i do mnie) jednak to nie pomaga. Z inteligencją przeciwników nie jest lepiej. Przeważnie wpadają wprost pod naszą lufę nie dbając o własne życie.

Samochodem zawsze kierujemy osobiście. Gdy tylko wchodzimy do auta, nasza ekipa ładuje się na wolne siedzenia. Podczas jazdy możemy im wydać rozkaz ostrzeliwania. Wychylają się wtedy przez okna z bronią w ręku i prują, że aż miło patrzeć. Co ciekawe gdy ukradniemy samochód z miejscem dla jedynie dwóch osób, wsiądzie z nami tylko jeden gangster. Pozostali będą stali jak kołki. Gdy pojedziemy gdzieś dalej i opuścimy pojazd nasi towarzysze w magiczny sposób zmaterializują się obok.

A jak sprawy widzi Don?

O wiele bardziej interesujący jest widok Dona. Możemy go włączyć w dowolnym momencie zabawy. To element taktyczny Ojca Chrzestnego II. Możemy tutaj zarządzać naszym imperium, najmować ochroniarzy do lokali, planować kolejny atak, podpatrywać działalność wrogich rodzin, czy kupować umiejętności dla siebie i członków naszej rodziny. Gdyby nie widok Dona omawiana gra byłaby przeciętna. To właśnie ta opcja odróżnia ją od konkurencyjnych tytułów. Dlaczego?

Wyobraźcie sobie, że po chwili grania w skład waszego imperium wchodzi dziesięć lokali z różnych miast. Okazuje się, że wroga nam rodzina atakuje naszą fabrykę broni na Florydzie. Nie musimy jechać tam osobiście. Wystarczy, że wyślemy członków naszej rodziny, aby porozmawiali z napastnikami i przy użyciu ołowianych argumentów wybili im z głowy głupie pomysły. Poprzez widok Dona możemy też zlecać naszym gangsterom atak na mniej strzeżone lokale przeciwnika, chociaż te najlepiej przeprowadzać samemu.

Jeżeli już mowa o rodzinie. W czasie gry rozbudowujemy swoją organizację. Najmujemy gangsterów, ulepszamy ich za ciężko zarobione pieniądze, oraz awansujemy na wyższe stanowiska w naszej rodzinie. Każdy z gangsterów ma umiejętność , którą możemy wykorzystać podczas walki - lekarz podniesie z ziemi umierającego kumpla, kasiarz otworzy każdy sejf i zamek, podpalacz podłoży ogień tam gdzie potrzeba, inżynier odetnie alarm (aby wrogi boss nie mógł wysłać posiłków), osiłek kopniakiem otworzy drzwi, a specjalista od wybuchów wysadzi całą posiadłość, lub kawał muru, który blokował przejście. Te umiejętności czasem są niezbędne, innym razem znacznie ułatwiają atak (łatwiej wejść od zaplecza, niż atakować z frontu).

Pamiętaj, to tylko biznes

Misje, które przed nami stoją można podzielić na cztery rodzaje: przejmowanie kolejnych lokalów, przysługi, zabójstwa członków wrogiej rodziny oraz zadania fabularne.

Chlebem powszedni gangstera jest zdobywanie kolejnych melin, fabryk, czy innych dziupli samochodowych. Aby to zrobić musimy zaatakować dany obiekt, wytłuc całą ochronę jaką przydzielił mu rywalizujący z nami don, a następnie zastraszyć właściciela. Zwłaszcza ten ostatni element jest wyjątkowo interesujący. Możemy dusić, strzelać, tłuc o ścianę, wychylać nad przepaść, aby nakłonić delikwenta do przekazywania nam zysku ze swojego przybytku. Trzeba uważać, żeby nas nie poniosło, bo właściciel może umrzeć, lub zechcieć z nami walczyć. W takim wypadku będziemy zmuszeni opuścić lokal i spróbować go przejąć ponownie, powtarzając cały atak.

Po zajęciu miejsca będzie ono generowało stały dzienny dochód. Część zysku trzeba jednak przeznaczyć na ochroniarzy, którzy będą strzegli miejscówki przed działaniami wrogich rodzin.

Jeżeli zdobędziemy wszystkie lokale danego typu czeka nas premia, za posiadanie tak zwanego przestępczego kręgu. Premie mają różną postać: mogą to być kastety, kamizelki kuloodporne (czyniące naszą rodzinę niemal nieśmiertelną), pasy z dodatkową amunicją, czy tańsze koszty najmowania ochrony. Jednym słowem jest o co walczyć.

Misje fabularne polegają na wystrzelaniu/zastraszeniu jakiś konkretnych osobników. Niestety nie są one urozmaicone i nie wnoszą niczego świeżego do rozgrywki.

Zabawę urozmaica jeszcze system przysług. Niemal każda napotkana osoba chce żebyśmy coś dla niej zrobili. W zakres naszych usług wchodzą pobicia, morderstwa na zlecenie, destrukcja lokali i kradzieże. W zamian za usługę dostajemy wynagrodzenie w różnych postaciach. Mogą być to pieniądze, czy inna przysługa (na przykład policjant wrobi na nasze polecenie konkurencyjnego gangstera). Najlepsze są jednak informacje o konkrecyjnych gangsterach. Dzięki nim wiemy gdzie delikwent spędza czas i w jaki sposób należy go zlikwidować, aby już więcej nie zawracał nam gitary. Te egzekucje potrafią przynieść sporo satysfakcji. Wykańczanie rodziny przeciwnika ma jeszcze jedną korzyść. W momencie gdy przejmiemy wszystkie interesy wrogiego mafiosa wówczas następuje czas na ostateczny atak na rezydencję Dona. Jeżeli wcześniej zatłuczemy wszystkich jego ludzi, wówczas przybytek będzie miał słabszą ochronę.

I to właściwie wszystko co możemy tutaj robić. Nie ma tego za dużo, ale gra się bardzo przyjemnie. Problem w tym, że gra jest strasznie powtarzalna i przejmowanie, któregoś z kolei lokalu staje się szybko monotonne. Przeciwnicy są z reguły prości do pokonania, a konkurencyjni Donowie prowadzą raczej ospałą politykę.

Oczy i uszy

Graficznie Ojciec Chrzestny II to niższe stany średnie. Co gorsza występuje sporo błędów takich jak przenikające się postaci, czy brak wykrywania kolizji. Całość pogarsza fatalna optymalizacja. Tak słabo wyglądająca gra nie powinna się przycinać, a jednak tak się dzieje.

Dźwięk jest z kolei bardzo dobry. Voice acting stoi na wysokim poziomie. Radę też dają odgłosy wystrzałów i tło muzyczne. Tutaj nic Ojcu Chrzestnemu zarzucić nie można.

Nie razi też polska wersja językowa. Kinowe tłumaczenie jest poprawne. Nie zdarzają się jakieś większe wpadki. Jedynym problemem są wyjątkowo małe napisy, co utrudnia ich czytanie przy wyższych rozdzielczościach.

Samemu i w rodzinie

Przejście głównego wątku fabularnego zajmuje od 8 do 12 godzin. Wszystko jest zależne od tego jaki styl zabawy wybraliśmy. Nie ma raczej do czego wracać. Teoretycznie czeka nas jeszcze zabawa w trybie multiplayer. Jest on skonstruowany w ten sposób, że do rozgrywki przenosimy naszą mafijną rodzinę. Co zarobimy na starciach z innymi graczami można skonsumować w trybie dla pojedynczego gracza. Brzmi fajnie?

Niestety nie wiem czy jest fajne . Spróbować miałem zamiar dziś rano, ale gra nie chce zalogować się do rozgrywki sieciowej. Nie wiem o co chodzi. Jestem w trakcie rozwiązywania tego problemu. Póki co przy ocenie nie biorę pod uwagę starć sieciowych. Jak tylko uda mi się poprawnie zalogować to napiszę co i jak, oraz po czyjej stronie była wina.

Warto zakładać swoją rodzinę?

*Ojciec Chrzestny II *to dobra gra. Nic niezwykłego ale pozwala na trochę fajnej zabawy. Niestety pod wieloma względami sprawia wrażenie niedorobionej. Szczególnie rzucają się w oczy problemy graficzne i monotonność zabawy.

Ja 12 godzin z grą spędziłem całkiem przyjemnie, ale nie mogę dać *Ojcu Chrzestnemu II *w wersji na PC oceny wyższej niż 6,5/10. Wszystko z powodu licznych niedoróbek.

Jeżeli z niecierpliwością czekasz na Mafię 2 to Ojciec Chrzestny II może zostać użyty w charakterze niezobowiązującej poczekalni. Wczujesz się w klimaty gangsterski lat 50. Nie wolno ci jednak zapomnieć, że to tylko interesy...