Najdziwniejsze formaty zapisu i nośniki danych [TOP 10]

Rynek niewielkich nośników danych zdominowały pendrive'y i płyty optyczne. Kilkadziesiąt, a nawet kilkanaście lat temu sytuacja była znacznie ciekawsza - o miano standardu rywalizowało znacznie więcej konkurentów. Kto przegrał tę walkę?

Opracowany na potrzeby wczesnych aparatów cyfrowych standard Fuji LT-1 znalazł zastosowanie również w przypadku komputerów.

Z nietypowego nośnika - dyskietki o przekątnej dwóch cali - korzystał m.in. produkowany od 1989 roku laptop Zenith Minisport. Dyskietki miały pojemność 720 kB.

Firma IBM, a później Hitachi, postanowiły pogodzić dwie sprzeczności – mały rozmiar nośnika i dużą pojemność. Efektem tych działań był opracowany w 1999 roku Microdrive – miniaturowy dysk twardy, zgodny z interfejsem CompactFlash Type II.

Dzięki kompatybilności dyski Microdrive mogły być używane jako pojemny zamiennik pamięci flash. Choć z dzisiejszego punktu widzenia pomysł wydaje się absurdalny, rozwiązanie miało sens – na początku wieku karty pamięci były bowiem bardzo drogie.

Napędy Microdrive są w niektórych starszych odtwarzaczach MP3.

Stosowana na początku lat 90. karta pamięci mieściła 2 megabajty danych i działała na podobnej zasadzie jak płyta CD – dane były „wypalane” za pomocą specjalnej nagrywarki i nie można było ich skasować w celu ponownego wykorzystania karty.

Ze względu na swoją specyfikę karty były wykorzystywane m.in. przez... belgijską armię. Żołnierze zostali wyposażeni w karty z najważniejszymi informacjami medycznymi.

Konsorcjum producentów, zdominowane przez Matsushitę, wprowadziło ten standard na rynek w 1983 roku z zamiarem konkurowania z promowanym przez Sony standardem 3,5 cala.

Dyskietki mieszczące około 140 kB danych były używane m.in. w komputerach Amstrad. Jak zakończyła się konkurencja Sony? Wystarczy wspomnieć, że m.in. polski ZUS i Urząd Miasta Katowice nadal zamawiają 3,5-calowe dyskietki ;).

Ta forma pamięci trwałej to pomysł firmy Sharp, opracowany w 1983 roku. W zamyśle twórców miał to być następca zdobywających właśnie popularność dysków magnetycznych.

Sharp Bubble Memory wykorzystano jako nośnik danych dla Sharp PC-5000, jednego z wczesnych laptopów zgodnych ze standardem IBM-PC. Kartridż miał pojemność 128 kB.

Przełomowy, produkowany w latach 1983-1986 komputer Apple’a – Lisa - był początkowo wyposażony w dwie stacje dysków 5,25 cala. Napędy obsługiwały standard FileWare, znany powszechnie jako Twiggy.

Popularna nazwa standardu była nawiązaniem do bardzo szczupłej modelki o tym imieniu, popularnej w latach 60. Dyskietki miały pojemność 871 kB.

Nietypowe dyskietki okazały się mało praktyczne. Modernizując Lisę, Apple porzucił je na rzecz standardu 3,5 cala. Jako rekompensatę za niedogodności związane z feralnymi dyskietkami, użytkownicy pierwszego modelu Lisy otrzymali od Apple'a - za darmo - dyski twarde o pojemności 5 MB.

Dyski magnetooptyczne można uznać za połączenie dyskietki z płytą kompaktową - głowica magnetyczna zapisuje dane w miejscu punktowo podgrzewanym przez laser, a odczyt następuje poprzez sprawdzanie polaryzacji promienia lasera odbitego od namagnesowanego miejsca.

Po raz pierwszy na szerszą skalę zastosowano je w komputerach NeXT w 1988 roku, jednak nie zyskały większej popularności. Mimo tego dyski magnetooptyczne stosowane są do dzisiaj – służą jako bezpieczny nośnik zapewniający dużą trwałość zapisanych danych.

Kartridże zdobyły popularność jako nośnik danych z grami dla różnego rodzaju konsol, jednak korzystały z nich również komputery. Na kartridżu w 1983 roku wydano m.in. arkusz kalkulacyjny Lotus 1-2-3.

Choć kartridże zapewniały niezłą prędkość transferu danych i łatwość obsługi, szybko zostały wyparte przez inne nośniki, pojemniejsze i tańsze w produkcji.

Ta hybryda skonstruowana w 1991 roku to – pod względem zasady działania – dysk magnetooptyczny. Wyróżniało ją to, że napędy Insight Peripherals były wstecznie kompatybilne z dyskietkami 3,5-calowymi. Pojemność  nietypowej dyskietki wynosiła 21 MB.

W 1983 roku firma Sinclair wyprodukowała nośnik Microdrive dla popularnego wówczas komputera ZX Spectrum. Nośnik wielkości 1,3 cala zawierał ponad 5 metrów taśmy, nieco podobnej do używanej w popularnych wówczas kasetach.

W porównaniu z kasetami nośnik zapewniał znacznie szybszy transfer danych, był jednak dość nietrwały.

Źródło: PCMag