Zatem pora na najgorsze produkcje tego roku. Niestety listę zdominował jeden gatunek, co mnie bardzo zasmuciło. Ogólnie nie jest najgorzej, bo w tym sezonie więcej było filmów po prostu przeciętnych niż stricte złych. Ale znalazło się odrobinę produkcji, które ewidentnie działały mi na nerwy.
|Akcja, fantasy
A zapowiadało się tak pięknie - starożytne klimaty, mitologiczni bogowie, ekscytująca przygoda. Poza dobrymi efektami specjalnymi wszystko tutaj leży – płascy bohaterowie, nudna akcja, napisana na kolanie fabuła. Jakimś cudem jednak film się sprzedał, bo już biorą się za sequel Wrath of the Titans – ciekawe, kto tu będzie odczuwał większy gniew…
Chyba jeden z najgorszych filmów Tima Burtona (przebija nawet przeciętną Planetę małp). Wielka szkoda, gdyż oprawa wizualna potrafi zachwycić. Niestety sama historia jest nudna jak flaki z olejem. Brakuje temu filmowi duszy, napięcia, dynamiki. Same efekty specjalne na długo nie wystarczają.
Nie dziwię się, że ta ekranizacja komiksu trafiła u nas prosto na rynek wideo. Trwa to trochę ponad 70 minut, a wlecze się niemiłosiernie. Megan Fox kolejny raz jako ozdoba ekranu, ale niestety już nie chce się na nią patrzeć. Jedynie ciężka gitarowa muzyka się broni, ale zamiast męczyć się na filmie, można przecież kupić sobie soundtrack.
Kino klasy B, które próbuje udawać mainstream. Miał być powrót do klasyki lat 80-tych, a jest akcja bez polotu. Parę fajnych tekstów ("Strzał ostrzegawczy", spotkanie w kościele), doborowa obsada, a nie wciągnęło mnie to dziełko w żadnym stopniu. Cóż, chyba za wiele oczekiwałem.
| Horrory
To nie był dobry rok dla horrorów. Kompletnie zawiodłem się na Wilkołaku, który był przecież jednym z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie filmów. Podobnie jak w przypadku Alicji, na plus można zaliczyć jedynie stronę wizualną. Grozy w tym za grosz, a za to więcej głupoty i niezaplanowanego komizmu.
Bardzo cenię sobie pierwszą część, ale sequel był ponad moje siły. Gdy doszedłem do sceny z wychodkiem, miałem ochotę wyjść z sali kinowej. Natłok idiotyzmów na centymetr taśmy filmowej jest zastraszająco wielki. Omijać szerokim łukiem.
Zapowiadało się obiecująco – biblijna apokalipsa. A wyszło jak zawsze, czyli kretyńsko do potęgi n-tej. Upadły anioł z giwerą, opętani przez skrzydlatych (tak, tak) zombiepodobni biedacy, puste dialogi i nudne sceny akcji. Kino dla kilkuletnich twardzieli ;)
Patrząc na dotychczasową zależność, piąta część cyklu Resident Evil powinna być co najmniej niezła. Tymczasem czwarta odsłona sięgnęła niemal dna, gdzie dumnie spoczywa dwójka. Nie wiem, chyba jestem za mało cool, by ten film mi się podobał. Irytowały mnie zwolnienia (choć lubię dobrze wykorzystany slow motion), nachalne i sztuczne 3D, wygibasy bohaterów oraz Agent Smith… tfu… Wesker.
Miałem ochotę obejrzeć odświeżonego Freddy'ego Kruegera, bo stara wersja trąci już lekko myszką. Niestety takiego kasztana się nie spodziewałem. Główny antagonista nie wygląda najgorzej (choć rozumiem, że wielu fanów oryginału nie może na niego patrzeć), ale sam film jest kompletnie bezpłciowy. Grozy nie ma, napięcia nie ma, bohaterów jakby nie było (trudno zapamiętać jakiekolwiek twarze), no i scenariusza chyba także nie było, albo miał co najwyżej jedną stronę A4.
| Zmierzch
Nie mogło zabraknąć specjalnego miejsca dla mojej ulubionej serii. Naprawdę sądziłem (wiem, naiwniak ze mnie), że tym razem będzie lepiej, bo wziął się za to reżyser od thrillerów/horrorów. Cóż za płonne to były marzenia. Widać producenci mają tutaj najwięcej do powiedzenia, gdyż każda z tych części jest na równie zastraszająco niskim poziomie. Bohaterowie wloką się po ekranie, sypiąc przekomicznie głupimi tekstami ("Jestem piękny", "Jestem gorętszy od niego", czy coś w ten deseń), nie wiedząc, że w aktorstwie przydatna jest modulacja głosu i mimika twarzy, a fabuła wlecze się jak śluz za ślimakiem. To jest naprawdę fenomen, że tak nijaka produkcja cieszy się kosmiczną wręcz popularnością wśród nastolatek i 40-letnich (chyba niespełnionych w miłości) kur domowych. Bo nie wierzę, że nie biorą oni tego na serio. Każdy inny normalny kinoman traktuje tę serię jako niezamierzoną parodię, ale fani...
Cóż, czekają nas jeszcze dwie części (tak, finałowa ksiązka została podzielona na dwa epizody), w których natłok absurdów (wampirze dziecko łamiące mamusi kręgosłup podczas porodu) może dać nam kolejną porcję spazmatycznego śmiechu. Może w końcu wybiorę się do kina, bo jako parodia sprawdza się znakomicie ;)
Zmierzch doczekał się także oficjalnej parodii, ale skoro wziął się za nią duet Friedberg/Seltzer, nie mogło z tego wyjść nic dobrego. Nie trudno się zatem domyślić, że "komediowa" wersja wampirzych umizgów jest na żenującym poziomie. Kilka sparodiowanych elementów jest co prawda całkiem trafnych (przemiana Jacoba, fryzura Edwarda), ale ogólnie mamy humor niskich lotów i, co gorsza, zwyczajnie przewidywalny (to wszystko już było).
Macie okazję się wyżyć – co jest jeszcze według Was największą chałą tego roku?