Poradnik: Instalacja oprogramowania w Linuksie

Na temat Linuksa krąży wiele stereotypów, z których bardzo niewiele ma się jakoś do faktycznej sytuacji tego systemu operacyjnego. Często powtarzany mit to brak aplikacji, bądź ich niedostatek. Oczywiście nie jest to prawda a dla wszystkich początkujących użytkowników dystrybucji linuksowych prezentuję poradnik dotyczący sposobów instalowania nowych narzędzi.

Na temat Linuksa krąży wiele stereotypów, z których bardzo niewiele ma się jakoś do faktycznej sytuacji tego systemu operacyjnego. Często powtarzany mit to brak aplikacji, bądź ich niedostatek. Oczywiście nie jest to prawda a dla wszystkich początkujących użytkowników dystrybucji linuksowych prezentuję poradnik dotyczący sposobów instalowania nowych narzędzi.

Po pierwsze repozytoria

W Linuksie spotykamy się z listami zawierającymi instrukcje i ścieżki do najważniejszych programów zwane repozytoriami. Domyślnie w każdej dystrybucji Linuksa znajdziemy jej własne repozytoria z których instalacja oprogramowania sprowadza się do kilku prostych kroków. Warto zauważyć ponadto, że aplikacje znajdujące się w oficjalnych repozytoriach danej dystrybucji są zazwyczaj dobrze przetestowane.

Tutaj wyłania się pierwsza podstawowa różnica między sposobem instalacji oprogramowania w Windowsie i Linuksie. Microsoft zostawił właściwie swoich użytkowników samych sobie zmuszając ich do przeszukiwania zasobów internetu i nie dając żadnej listy zalecanego oprogramowania.

Wszystko jest pod ręką

Kolejną różnicą jest to, że właściwie nie musimy uruchamiać żadnej przeglądarki aby odnaleźć interesujące nas oprogramowanie. Do jego wyszukiwania służą menedżery pakietów takie jak na przykład znany z Ubuntu Synaptic.

Co ważne, Synaptic to tylko nakładka na menedżer pakietów, który początkowo nie miał trybu graficznego, pozwala jednak na bardzo szeroką funkcjonalność obecnie zbliżoną do swojego pierwowzoru. To właśnie przez GUI najłatwiej znaleźć błędny pakiet i całkowicie go usunąć bądź przeinstalować.

Niewielu początkujących użytkowników zwraca też uwagę na dostępne po lewej stronie menu filtracyjne umożliwiające podział listy programów ze względu na stan, źródło czy też typ pakietu.

Wygodniej znaczy wolniej

Dostępny w najpopularniejszych dystrybucjach takich jak Fedora czy Ubuntu jest także program bez właściwej nazwy oznaczony jako Dodaj/Usuń. W rzeczywistości jest to podobnie jak Synaptic jedynie nakładka graficzna na menedżer pakietów aktualnej dystrybucji.

Dodajemy nowe repozytoria

Kluczowa umiejętność każdego użytkownika Linuksa to dodawanie nowych list oprogramowania czyli repozytoriów. Wiele programów udostępnia swoje repozytoria dla wybranej dystrybucji Linuksa dzięki czemu instalacja programu nie sprawi kłopotu nawet laikowi.

W najpopularniejszym Linuksie Ubuntu, jak również w innych opartych o pulpit Gnome, kreator dodawania repozytoriów znajdziemy w menu 'System=>Administracja=>Źródła oprogramowania'. Tam na karcie 'Oprogramowanie osób trzecich' wystarczy wkleić linijkę zawierającą nazwę repozytorium.

Czemu nie kompilujemy?

Wiele pakietów dla Linuksa jest ciągle udostępnianych w postaci plików źródłowych co ma swoje zalety w postaci dużej elastyczności (można je skompilować pod dowolną dystrybucją) ale też spore wady, które właściwie eliminują ten sposób instalacji jako polecany dla początkujących użytkowników. Po pierwsze, każdy pakiet instalujemy w nieco inny sposób, nie można zatem stworzyć jednej instrukcji, która pasowała by do wszystkich rodzajów narzędzi.

Zwykle o sposobie kompilacji danego programu można przeczytać w jednym z plików tekstowych dołączonych do archiwum w którym jest rozpowszechniany dany pakiet. Tutaj trzeba zatem trochę wysiłku i czasem wiele kombinacji.

Kolejną wadą jest stosunkowo długi proces budowania programu. Dla przykładu, jeśli chciałbyś wgrać program Mozilla Firefox ze źródeł, kompilacja kilkudziesięciu megabajtów czystego kodu zajmie w tym przypadku co najmniej pół godziny. Zwykle to o wiele za dużo niż możemy sobie pozwolić.

Konsola jest szybka i wygodna

Wielu użytkowników, szczególnie tych, którzy nigdy nie lubili się bawić z plikami konfiguracyjnymi i trybem tekstowym bardzo boi się konsoli. Jest to nasze okno do wnętrza systemu, gdzie wszystko wykonuje się na nieco niższym poziomie.

Podsumowanie

Jeden tekst to za mało by kompletnie wprowadzić w tajniki instalacji oprogramowania na systemach linuksowych. Mam jednak nadzieję, że pokazałem choć w części, że wgranie programu w Linuksie to nie żadne wyzwanie a jedynie chwila poświęcona na zapoznanie się z nowym środowiskiem, które ostatecznie może być wygodniejsze niż to znane z Windowsa.