Takiego kamuflażu nie widzieliście! Dlaczego wojsko maluje swój sprzęt majtkowym różem?

Jak wyobrażacie sobie wojskowy kamuflaż? Wszystko zależy od pory roku i dominującej na danym terenie szaty roślinnej, ale z reguły są to różne warianty zielonych i brązowych plam, znane pod popularną i całkowicie błędną nazwą moro. W takim kontekście pomysł, by pomalować wojskowy sprzęt na różowo, wydaje się co najmniej ekstrawagancki. Okazuje się jednak, że takie kolory były i nadal są stosowane. Po co?

Trafiłem niedawno w Sieci na nietypowe zdjęcie. Widać na nim Spitfire’a - jeden z najlepszych samolotów myśliwskich drugiej wojny światowej. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że zamiast mniej lub bardziej typowego kamuflażu samolot jest pomalowany w całości na różowo.

Wbrew pozorom nie był to żaden happening czy żart kolekcjonera wojskowego sprzętu, ale kadr z filmu pokazującego samolot w oryginalnym malowaniu z czasów drugiej wojny światowej.

Zastosowano je nie bez powodu. Część samolotów wykorzystywanych do rozpoznania lotniczego latała na bardzo małych wysokościach, a misje przeprowadzano rano i wieczorem, gdy słońce było nisko nad horyzontem. Chodziło między innymi o to, by na fotografiach lotniczych wyraźnie zaznaczały się cienie trudnych do zauważenia w innych warunkach obiektów.

W takich okolicznościach różowy kamuflaż miał sens. Pomalowane w taki sposób samoloty były zauważane znacznie później niż maszyny, których dolne powierzchnie malowano różnymi odcieniami szarego i niebieskiego.

Zalety różowego maskowania doceniła również marynarka wojenna. Jeszcze w 1940 roku lord Louis Mountbatten podczas misji polegającej na eskortowaniu konwoju zauważył, że jeden ze statków znika z pola widzenia szybciej od innych. Statkiem tym była jednostka należąca do cywilnej linii Union Castle z kadłubem pomalowanym na różowo.

Lord Mountbatten był zachwycony swoim odkryciem i od tamtego czasu okręty pod jego dowództwem często przemalowywano na różowo z dodatkiem szarego - kolor znany od tamtego czasu jako Mountbatten Pink. Kamuflaż tego typu, choć nie był uniwersalny i miał swoje wady, dowiódł niezwykłej skuteczności m.in. podczas operacji Archery.

Był to rajd brytyjskich komandosów i norweskiego ruchu oporu na niemieckie fabryki konserw i stanowiska artylerii nadbrzeżnej. Osłaniający akcję i pomalowany na różowo krążownik HMS "Kenya" (nazywany nieoficjalnie Pink Lady) znajdował się przez wiele minut pod niemieckim ostrzałem, ale doznał tylko nieznacznych uszkodzeń. Jak wynikało z relacji niemieckich artylerzystów, nie byli oni w stanie precyzyjnie celować do “rozpływającego się w powietrzu” celu.

Testy różowego kamuflażu prowadziła również US Navy, jednak poza eksperymentalnym malowaniem niszczyciela USS Winslow Amerykanie nie zdecydowali się na szersze zastosowanie brytyjskiego wynalazku.

Wojskowa kariera różu nie zakończyła się wraz z drugą wojną światową. Korzystały z niego m.in. brytyjskie siły specjalne SAS. Wiadomo m.in. o serii Land Roverów, które pod koniec lat 60. zostały przeznaczone do działań na pustyni i pomalowane kolorem, dzięki któremu zyskały swój przydomek - Pink Panther.

Różowy kamuflaż zobaczymy również na zdjęciach z I wojny w Zatoce Perskiej. W 1991 roku podczas operacji Pustynna burza część wojskowych samolotów koalicji antyirackiej została pomalowana odcieniem różowego.

W tym kontekście warto wspomnieć o problemie, z jakim boryka się Bundeswehra. Siły zbrojne naszego zachodniego sąsiada stały się celem akcji anarchistów, którzy w ramach swoich protestów włamują się do jednostek wojskowych i niszczą, podpalają albo przemalowują sprzęt na różowo. Podobny los spotkał również czołgi T-34, stojące w roli pomników w Wołominie i Elblągu.

Jak widać, dla niektórych kolor różowy wydaje się antytezą militaryzmu. Ciekawe, jak by się poczuli, wiedząc, że ich malarski wysiłek poszedł na marne: zmienili jeden kamuflaż na inny, również stosowany na polach bitew.

W artykule wykorzystałem informacje ze stron Naval History, Homemade Defense, IO9 i Elite UK Forces.