10 najsłynniejszych zaginionych miast

Gdy jako młody chłopak oglądałem film o Tarzanie najbardziej moją uwagę przykuły nie tyle przygody głównego bohatera, ile historia zaginionego miasta. Przez dziesiątki a nawet setki lat opuszczone, zapomniane, okryte mgłą tajemnicy, po latach odnalezione... Takie miejsca, świadectwa dawnych cywilizacji, istnieją naprawdę. Przedstawiamy 10 najsłynniejszych tego typu miejsc.

Mityczna kraina, która miała być miejscem istnienia rozwiniętej cywilizacji zniszczonej przez serię trzęsień ziemi i zatopionej przez wody morskie w IX tysiącleciu p.n.e. Jako jedyny opisał ją w swoich traktatach Platon, tworząc niemalże utopijny obraz harmonijnie i pokojowo rządzonej krainy, gdzie niczego nie brakowało, a diamenty występowały tak powszechnie jak drzewa owocowe, warzywa i zioła. Zaginiona, nieodnaleziona... Poszukiwało jej wielu, hipotez, dotyczących jej położenia było mnóstwo. Do 1920 ukazało się ponad 1200 artykułów naukowych i utworów literackich na ten temat. Czy w ogóle istniała?

Machu Picchu – słynne, położone w Andach (na wysokości 2090-2400 m n.p.m), najlepiej zachowane miasto Inków, znajdujące się w odległości 112 km od Cuzco. Powstało w XV wieku za panowania jednego z najwybitniejszych władców Pachacuti Inca Yupanqui. Nazwa powstała w wyniku połączenia słów machu (stary) w języku keczua i zapożyczonego z hiszpańskiego słowa pico (szczyt). Miasto położone na łączonych schodami tarasach, składało się z dwóch części. W Górnej, zwanej hanman, znajdowały się: Świątynia Słońca, Grobowiec Królewski, Pałac Królewski oraz Intihuatana, największa inkaska świętość. W Dolnej mieściły się domy mieszkalne kryte strzechą oraz warsztaty produkcyjne. Z nieznanych powodów miasto opuszczono ok. 1537 r. Odkrycie Machu Picchu dla kultury Zachodu przypisywane jest amerykańskiemu uczonemu, profesorowi Yale University Hiramowi Binghamowi, który przybył tu w 1911 roku, doprowadzony przez keczuańskiego przewodnika Melchora Arteagę.

24 sierpnia 79 roku wybuchł wulkan Wezuwiusz. Na położone 20 km od Neapolu Pompeje, jak podają źródła – jedno z najładniejszych rzymskich miast, spadła lawina popiołu wulkanicznego. Na Pompeje posypał się deszcz rozżarzonych kamieni i skał, których ciężar powodował walenie się budowli. Mieszkańców, których katastrofa zastała przy codziennych obowiązkach, uśmiercały także trujące gazy wydobywające się z wulkanu. Erupcja trwała trzy dni, miasto pokryła warstwa popiołów o grubości od 5 do 6 metrów. Ogromne nieszczęście tamtych czasów okazało się szczęściem archeologów, kiedy w XVI wieku, podczas prac przy budowie kanału, przypadkiem odkryto starożytne napisy… Popiół, który zasypał Pompeje, doskonale zakonserwował budowle i przedmioty, co pozwoliło dość dokładnie poznać wygląd rzymskiego miasta średniej wielkości i życie jego mieszkańców.

Angkor to zabytkowy kompleks miejski pozostały po dawnej stolicy Imperium Khmerskiego, święte miasto Khmerów. Liczne kamienne budowle oraz tereny leśne i zbiorniki wodne obejmują obszar ponad 400 km kwadratowych. W okresie świetności mieszkało tu około miliona mieszkańców. Dziś uważany za największe miasto na świecie w okresie sprzed rewolucji przemysłowej kompleks wpisany jest na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO. To teren nieustannych badań archeologicznych i jedna z największych atrakcji turystycznych. Najbardziej charakterystycznym i rozpoznawalnym budynkiem jest słynna świątynia hinduistyczna Angkor Wat.

W filmowych Poszukiwaczach zaginionej Arki Tanis, ostatnie miejsce przechowywania Arki Przymierza, to zaginione miasto zniszczone podczas burzy piaskowej, odkryte dopiero w 1936 roku na obrzeżach Kairu. Nie do końca jest to zgodne z prawdą, bowiem wykopaliska w tym miejscu trwają od XIX wieku. Miasto istniało już w połowie III tysiąclecia p.n.e. Swój okres rozkwitu miało pod rządami Ramzesa II (ok. 1304-1237 p.n.e.) jako ośrodek kultu Seta. Obecnie leżące w północno-wschodniej Delcie Nilu „Teby północy” są jednym z najważniejszych stanowisk archeologicznych na świecie. To tutaj w zeszłym roku odkryto 17 „nowych” piramid.

"Dom z kamieni", bo tak jest nazywane to miejsce, to największa budowla okresu przedeuropejskiego w Afryce na południe od równika. Kompleks granitowych ruin, wzniesiony przez przodków dzisiejszych plemion Szona między 1200 a 1450 r., zajmuje powierzchnię ponad 750 ha. Miasto upadło w XV wieku, gdy w Afryce pojawili się przybysze z Europy - Portugalczycy. Odkrył je na nowo w roku 1868 niejaki Adam Renders – myśliwy i poszukiwacz przygód.

Nimrud, którego inną nazwą jest Kalchu, to starożytne asyryjskie miasto warowne, leżące na wschodnim brzegu Tygrysu. Rozkwit osady przypada na panowanie króla Aszurnasirpala II. Wtedy też dokonano jego rozbudowy (pałac królewski, mury obronne) i podniesiono do rangi stolicy Asyrii. W roku 612 p.n.e. Kalchu zostało zniszczone przez Medów i Babilończyków i – tak jak całe państwo Asyria - odeszło w zapomnienie. Dopiero w 1820 roku ruiny odkrył dla świata na nowo brytyjski biznesmen i podróżnik Claudius James Rich.

Grecka nazwa Palmyra (Παλμυρα) jest przekładem oryginalnej, aramejskiej nazwy, Tadmor, oznaczającej palmę. Palmyra powstała w oazie w północnej części Pustyni Syryjskiej. Pierwsze ślady osadnictwa pochodzą z neolitu (ok. 2 tys. lat p.n.e.). Według Starego Testamentu to tu (Tadmor) było pustkowie, gdzie Salomon prowadził prace budowlane. W III w n.e. Palmyra stała się rzymską kolonią. Bunt przeciwko metropolii skończył się już całkowitym złupieniem i zniszczeniem miasta. W kolejnych wiekach Palmyra była prowincjonalną placówką handlową i garnizonem wojskowym. Jej istnienie zakończyło ostatecznie zniszczenie przez Arabów w 744 i trzęsienie ziemi. W późniejszym okresie istniała tylko jako zapomniana, zagubiona na pustyni wieś, zamieszkiwana przez grupy półkoczowników. Ponowne odkrycie nastąpiło pod koniec XVII w., od XVIII w. datują się prowadzone tutaj wykopaliska archeologiczne.

Jedna z czterech stolic państwa perskiego. Persepolis założył Dariusz I w 518 p.n.e., rozbudował zaś Kserkses. W roku 330 p.n.e. zostało zdobyte przez Aleksandra Wielkiego. Legenda głosi, że w pijackim amoku, podsycony przez grecką heterę Thais, Aleksander zdecydował się na doszczętne zrujnowanie miasta. Tak naprawdę spalone zostały pałace Dariusza i Kserksesa, a pożar był czynem przemyślanym i doskonale zaplanowanym. Wiadomość o spaleniu pomogła ugasić niepokoje w Grecji i pokonać zbuntowaną Spartę. Prace wykopaliskowe rozpoczęto tu w latach trzydziestych XX wieku pod kierownictwem Ernsta Herzfelda. Odkryto zabudowania pałacowe wzniesione na platformie zlokalizowanej u stóp wzgórza. Na platformę prowadziły rampy z monumentalnymi schodami, zabudowania od strony doliny były otoczone murami.

Petra to po grecku „skała”. Miasto, słynące z budynków wykutych w skałach, o takiej nazwie leży w skalnej dolinie w południowo-zachodniej Jordanii. To znaczy miasto – źle się wyraziłem... Raczej jego ruiny. W czasach antycznych, w okresie swojej świetności (od III w. p.n.e. do I w. n.e.), stolica królestwa Nabatejczyków liczyła ok. 30 tys. mieszkańców. Liczne trzęsienia ziemi, a później także wyprawy krzyżowe, doprowadziły miasto do wyludnienia i upadku. Od 1965 roku prowadzone są tu intensywne prace archeologiczne. Ruiny Petry ciekawe są nie tylko ze względu na charakter „skalnego miasta”, ale także na architekturę, stanowiącą skrzyżowanie stylu egipskiego, syryjskiego, greckiego i rzymskiego. Petra była miejscem akcji jednego z kryminałów Agaty Christie, a także wystąpiła w filmie Indiana Jones i ostatnia krucjata.

Źródło: environmentalgraffiti • Wikipedia • Wikipedia • Wikipedia • Wikipedia • Themarysue • Danjswade.wordpress • Traveladventures • almalenor.wordpress • Wikipedia • phenomenica • orbless.wordpress • egyptsites.wordpress • allastours • Dailymail • photosbuzz.blogspot • livus • Wikipedia