Kultowe gadżety - prezenty komunijne. Pamiętacie, co dostaliście? [Waszym zdaniem]

Zbliża się sezon komunijny, a razem z nim tradycyjne pytanie o prezenty. Pamiętacie, co dostaliście z okazji tej uroczystości? Zegarki Montana z melodyjkami, konsole, składaki Wigry 3? Jak wypadają te prezenty w porównaniu z gadżetami, na które czekają uczestnicy tegorocznej uroczystości?

Uwielbiam retro. Nigdy się z tym nie kryłem ani nie próbowałem udawać, że jest inaczej. Mimo tego co najmniej raz w roku mam dość zachwytów nad starymi czasami i gadżetami z dawnych lat. Zdarza się to przy okazji corocznych dyskusji na temat komunijnych prezentów, ich cen i oczekiwań „komunistów”.

Jak co roku na Demotywatorach, Facebookach i Wykopach pojawią się zachwyty nad cudownymi zegarkami Montana, które wygrywały 16 melodyjek, a w klasie był taki Krzysiek, co przerabiał je za kasę by grały głośniej. Ktoś zapewne wspomni o polskim Kajtku, który bardzo chciał być namiastką Walkmana i o kieszonkowych kalkulatorach, sprzedawanych w pakiecie z zegarkiem i długopisem. No i o składakach, bo przecież komunia z czasów schyłkowego PRL-u często oznaczała pojawienie się w rodzinie nowego roweru marki Wigry 3 albo Pelikan.

Przyznaję – mam do tych gadżetów wielki sentyment. Każdy z nich, choć nie wszystkie pojawiły się u mnie z okazji pierwszej komunii, sprawił mi niesamowitą radość i dumę. Pamiętam te zastępy dzieciaków, demonstracyjnie podciągających rękawy, pod którymi błyszczały się nowiutkie Saturny i Montany. Kolana rozbite przy testowaniu, jak szybko hamuje Wigry 3. I stosy baterii, które Kajtek pożerał tak, jakby był wygłodniałym królikiem, wcinającym paluszki zamiast marchewki.

To wszystko wspomina się dobrze, co nie powinno dziwić, bo chyba każdy – zwłaszcza, gdy się trochę zestarzeje – zaczyna dobrze wspominać wcześniejsze lata. Z reguły tym lepiej, im bardziej odległe. I nie ma w tym nic złego. Tak działają nasza pamięć i wspomnienia.

Złe jest – moim zdaniem – coś innego. Mam wrażenie, że po latach w różnych internetowych dyskusjach do tamtych starych, komunijnych prezentów dorabia się jakąś ideologię. Że były szlachetniejsze, skromniejsze, że dzieciaki były mniej konsumpcyjne, że siedziały na trzepakach i grały w piłkę między blokami, a pierwsza komunia była bardziej niż teraz przeżyciem religijnym i duchowym.

I wiecie co? Zupełnie się z takim podejściem nie zgadzam. Bo w mojej ocenie to raczej próba dorabiania – po fakcie – ideologii do tego, że w porównaniu z dzisiejszymi realiami było po prostu skromniej. Aspiracje rozbudzało „Beverly Hills” w telewizji, ale na ulicach niepodzielnie rządziły tureckie swetry i Zakon Ortalionu. Nie z wyboru, a raczej z konieczności. Nie ma nic szlachetnego w fakcie, że gadżety światowych marek były wówczas poza zasięgiem większości Polaków. Naprawdę ktoś uważa, że Montana była lepsza od dowolnego modelu Casio, a Kajtek od prawdziwego Walkmana? Nie sądzę.

Jako kilkuletnie dzieci też czekaliśmy na prezenty i też mieliśmy swoje – na miarę czasów – oczekiwania, bezbłędnie uznając wyższość sprzedawanych w Peweksie resoraków firmy Matchbox nad lokalnymi odpowiednikami, dostępnymi w Składnicy Harcerskiej. Taki konsumpcjonizm na miarę epoki, w której żyliśmy. Dlatego zupełnie nie rozumiem pojawiających się niekiedy głosów oburzenia, że np. prezentem komunijnym są obecnie topowe konsole, smartfony z wyższej półki, albo że dzieciak marzy o małym quadzie.

To raczej świetny przykład tego, jak bardzo zmieniła się nasza rzeczywistość – kiedyś szczytem marzeń był tandetny (teraz kultowy!) zegarek. Dzisiaj kilkulatek ma w zasięgu zainteresowania te same gadżety, co jego rówieśnik w Londynie, Szanghaju czy Nowym Jorku. To chyba dobrze?

[polldaddy]8835225[/polldaddy]