Większość z nas zna realia PRL-u tylko z opowiadań i filmów Barei. Rodzima technologia, choć miewała chwile świetności, raczej nie rozpieszczała wtedy bogactwem oferty. Mimo tego niektóre sprzęty z tamtej epoki doczekały się, po latach, statusu przedmiotów kultowych.
Większość z nas zna realia PRL-u tylko z opowiadań i filmów Barei. Rodzima technologia, choć miewała chwile świetności, raczej nie rozpieszczała wtedy bogactwem oferty. Mimo tego niektóre sprzęty z tamtej epoki doczekały się, po latach, statusu przedmiotów kultowych.
PS 101 Kajtek
Choć Sony w ostatnich latach trudno uznać za wielkiego innowatora, a czasy, gdy japońska firma była technologiczną awangardą minęły już chyba bezpowrotnie, to zaryzykuje stwierdzenie, że pojawienie się w 1979 roku pierwszego Walkmana było dla wielbicieli muzyki czymś znacznie donioślejszym, niż późniejszy o ponad 20 lat debiut iPoda.
Oryginalne Walkmany były jednak w PRL-u równie powszechne, jak wolność słowa. Ratunkiem dla wygłodniałych przenośnej muzyki audiofilów miał być wyrób walkmanopodobny o nazwie PS101 Kajtek, dostępny na rynku od 1987 roku w czterech stylowych kolorach: żółtym, zielonym, czerwonym i różowym.
O Kajtku trudno powiedzieć coś dobrego poza tym, że był. Poza tym sprzęt był wielki i głodny prądu – w swojej żarłocznej gardzieli mieścił cztery paluszki, które wystarczały na kilka godzin odtwarzania muzyki. Obsługa sprowadzała się do trzech przycisków i potencjometru – kieszeń otwierało się ręcznie.
Mimo wszystko nie sposób odmówić mu pewnej magii. Wielki, toporny i energożerny był, parafrazując klasyka, Kajtkiem na miarę naszych ówczesnych możliwości. Był najlepszy z możliwych – poza nielicznymi urządzeniami z Peweksu czy od zagranicznej rodziny, innych Walkmanów po prostu wówczas nie było.
Elwro 800 Junior
Jeśli któraś z polskich firm miała cień szansy, by stać się choćby namiastką technologicznych gigantów z wolnego świata, to niewątpliwie były to Wrocławskie Zakłady Elektroniczne „Elwro”. O ile na skutek szczęśliwego zbiegu okoliczności miały przerwę w produkowaniu sprzętu do sterowania radzieckimi Scudami, z ich linii produkcyjnych schodziły całkiem udane, elektroniczne gadżety.
Jednym z nich był opracowany na zlecenie Ministerstwa Oświaty i Wychowania mikrokomputer, kompatybilny z dziełem sir Clive’a Sinclaira. Polski klon komputera ZX Spectrum o nazwie Elwro 800 Junior w walce o ministerialne zamówienie pokonał wówczas m.in. nieźle zapowiadający się mikrokomputer Meritum-3.
Poza kompatybilnością ze Spectrumem, a zatem dostępem do ogromnej ilości oprogramowania, Junior miał jeszcze jedną, niezwykła cechę. Obudowa, w której się mieścił nie była przygotowana specjalnie dla niego – pierwotnie była to obudowa organów elektronicznych Elwirka, którą po niewielkiej przebudowie dostosowano do nowego zadania.
Kalkulatory Elwro – Bolek i Lolek
W czasie, gdy Stephen Wozniak sprzedał swój kalkulator HP-65, by za zdobyte pieniądze założyć firmę Apple (Jobs pozbył się wówczas swojego Volkswagena Transportera), elektroniczne kalkulatory zaczęły powstawać również w Polsce. Serię tych urządzeń wypuściły m.in. wrocławskie zakłady „Elwro”.
Po modelach biurkowych ze stałym, sieciowym zasilaniem, przyszedł czas na sprzęt przenośny, nazywany nieco na wyrost kieszonkowym. W tej klasie kalkulatorów na uwagę zasługuje m.in. tandem Bolek i Lolek (Elwro 441 Bolek i Elwro 481 Lolek). Ten pierwszy był prostym, elektronicznym liczydłem, drugi to kalkulator naukowy – oferował m.in. funkcje trygonometryczne.
Obudowy obu modeli były niemal identyczne, a w przypadku pracy z dala od źródła prądu kalkulatory korzystały z 9-voltowych baterii 6F22. Wysysały z nich energię niemal jak nie bite, prawie nówka BMW gaz ze zbiornika – bateria wystarczała na kilka godzin pracy.