Nanonarzędzie do oszukiwania układu odpornościowego
Ubrać lek w płaszcz ochronny z cząstek, które nie zmobilizują komórek układu odpornościowego do ataku. To nowy sposób na wprowadzenie leku stosowanego w terapii genowej.
Ubrać lek w płaszcz ochronny z cząstek, które nie zmobilizują komórek układu odpornościowego do ataku. To nowy sposób na wprowadzenie leku stosowanego w terapii genowej.
Wprowadzanie leków stosowanych w terapii genowej z zastosowaniem wirusów-wektorów jest o tyle niepraktyczne, że wywołuje reakcję immunologiczną. Z układem odpornościowym nie da się bowiem prowadzić rozmów dyplomatycznych, dzięki którym „zrozumie” on, że wirus jest tylko nieszkodliwym transporterem cennej dla zdrowia zawartości w postaci fragmentu materiału genetycznego. Naukowcy wymyślili zatem, jak oszukać układ immunologiczny, a jednocześnie w niekłopotliwy sposób wprowadzić lek tam, gdzie powinien trafić, czyli do wnętrza komórek: otoczkę wirusową zastąpili otoczką złożoną z substancji, które nie aktywują reakcji odpornościowych. Są to dwa składniki naturalnie występujące w organizmach: fosforan wapnia – budulec kości i zębów, oraz lipidy – składnik każdej błony biologicznej. W takiej właśnie otoczce - wektorze zamknięty jest właściwy lek.
[url=http://gadzetomania.pl/32914,ekologicznie-najciekawsze-genetyczne-modyfikacje-warzyw-i-owocow]Genetyczne modyfikacje warzyw i owoców
[/url]
Geniusz rozwiązania polega na tym, że kiedy wektor dociera do miejsca przeznaczenia, otoczka na skutek zmiany pH środowiska ulega rozpuszczeniu, a lek genetyczny zostaje uwolniony. Wnętrze komórki ma odczyn kwaśny – w tym zaś środowisku fosforan wapnia ulega rozpuszczeniu. (Przypomnijcie sobie, dlaczego czyścicie zęby: nie tylko by usunąć resztki jedzenia, na których mogłyby się rozwijać bakterie próchnicy i produkować szkodliwe dla szkliwa zębów kwasy, ale również po to, by znormalizować pH w jamie ustnej, czyli zmniejszyć odczyn kwaśny pojawiający się po jedzeniu. W kwaśnym środowisku fosforan wapnia zawarty w szkliwie ulega rozpuszczeniu. Tak samo związek ten rozpuszcza się w kwaśnym wnętrzu komórek.)
Niektórzy naukowcy próbują przenosić leki genetyczne zamknięte w liposomach, ale to akurat rozwiązanie ma zasadniczą wadę, polegającą na tym, iż zawarty w liposomie lek wprawdzie dotrze do komórki, ale niekoniecznie musi się wydostać z otoczki. Tym samym terapia może okazać się nieskuteczna.
Tworzenie nowego nanonarzędzia zaczyna się od syntezy lipidów. Te umieszcza się później w roztworze zawierającym fosforan wapnia, by ów drugi zintegrowany został z lipidami. Całość miesza się na koniec z roztworem zawierającym lecznicze fragmenty DNA i gotowy już lek wprowadza do organizmu. Z doświadczeń przeprowadzonych na myszach wynika, że lek genetyczny zamknięty w fosforanowo – lipidowej otoczce przedostaje się do wnętrza komórki. Czy dociera również do samego jądra, tego na razie nie wiadomo, ale twórcy metody zakładają, że tak jest.
Stabilne, niewywołujące ataku immunologicznego, nietoksyczne i docierające do miejsca przeznaczenia cząstki hybrydowe zawierające lek genetyczny – to autentyczne osiągniecie.
DNA bez otoczki ochronnej nie może być traktowane jako lek – zanim dotarłoby do miejsca przeznaczenia, strawiłyby je enzymy.
Źródło: Phys.org