Wirtualna rzeczywistość pozwoli ci znowu poczuć się jak dziecko. To działa!
Chcielibyście sobie przypomnieć, jak to jest być dzieckiem? Wirtualna rzeczywistość może Wam w tym pomóc. Symulacja perspektywy dziecka to coś więcej, niż udawanie - naprawdę zmienia nasze postrzeganie świata!
Chcielibyście sobie przypomnieć, jak to jest być dzieckiem? Wirtualna rzeczywistość może Wam w tym pomóc. Symulacja perspektywy dziecka to coś więcej, niż udawanie - naprawdę zmienia nasze postrzeganie świata!
Autorzy kieszonkowych "poradników szczęśliwego życia" często radzą, żeby "odkryć swoje wewnętrzne dziecko". Może powinni zainteresować się technologią VR - jak udowodnił niedawno pewien eksperyment naukowy, symulacja perspektywy dziecka sprawia, że naprawdę zaczynamy się wczuwać w swoją rolę.
Kiedy jesteśmy mali, widzimy wszystko w skali odpowiedniej do naszego nieznacznego wzrostu. Świat dookoła wydaje nam się olbrzymi - w porównaniu z perspektywą dorosłego, oceniamy te same przedmioty jako większe, a odległości - dłuższe.
Zespół Mela Slatera z Uniwersytetu w Barcelonie postanowił przyjrzeć się temu zjawisku i sprawdzić, jak przekonująca jest wirtualna symulacja perspektywy dziecka. Uczestnikom eksperymentu najpierw pokazano różnej wielkości obiekty, znajdujące się w wirtualnym pokoju, i polecono, aby odgadli ich wielkość. Następnie badacze poinformowali ich, czy przeszacowali, czy ich odpowiedzi były zbliżone do prawidłowych rozmiarów.
Po tym wstępnie, uczestnicy przywdziali hełmy VR i przenieśli się (w postaci awatarów) do pokazanego wcześniej pokoju. Awatary były jednak różne: niektórzy wcielili się w postać doroslego, a inni - kilkulatka.Po chwili spędzonej w wirtualnym ciele, badanym zadano ponownie pytanie o wielkość obiektów w pokoju. Okazało się, że ci, którzy na chwilę zmienili się w dzieci, zaczęli patrzeć na świat dziecięcymi oczami, oceniając przedmioty jako większe.
Badacze z Barcelony widzą duży potencjał w wynikach swojego badania. Przekonują, że wirtualna rzeczywistość może służyć jako "maszyna do generowania empatii", na przykład u przestępców (co może się kojarzyć trochę z eksperymentem Timothy'ego Leary'ego z lat 50. - kiedy jeszcze pracował jako zwyczajny naukowiec, podawał recydywistom psychodeliki, podobno z przekonującym efektem). Slater uważa, że symulacja sceny zbrodni z perspektywy ofiary może być skuteczną metodą resocjalizacji.