Wpis gościnny z bloga TechSfera.
W roku 2010 wiadomo już, że gry wideo są jedną z najsilniejszych gałęzi przemysłu rozrywkowego. W 1993 roku nie było to jednak aż tak oczywiste. Właśnie wtedy na rynek weszła konsola do gier 3DO Interactive Multiplayer zwana po prostu 3DO. Nie przetrwała próby czasu, ale na zawsze zapisała się w historii gier.
Wpis gościnny z bloga TechSfera.
W roku 2010 wiadomo już, że gry wideo są jedną z najsilniejszych gałęzi przemysłu rozrywkowego. W 1993 roku nie było to jednak aż tak oczywiste. Właśnie wtedy na rynek weszła konsola do gier 3DO Interactive Multiplayer zwana po prostu 3DO. Nie przetrwała próby czasu, ale na zawsze zapisała się w historii gier.
[cytat]Trip Hawkins, twórca Electronic Arts, postanowił stworzyć firmę, która zajmie się opracowaniem urządzenia, będącego interaktywnym centrum domowej rozrywki. Hawkins nawiązał współpracę z największymi firmami tamtych czasów, zarówno segmentu elektronicznej rozrywki, jak i przemysłu filmowego i telekomunikacyjnego - pisze o konsoli Tomoman z tego bloga.[/cytat]
Konsola rzeczywiście posiadała wiele ciekawych cech. Była to pierwsza 32 bitowa konsola w USA. Sprzęt nie posiadał blokady regionalnej, gry były sprzedawane na płytach CD, a procesor 32-bit 12.5 MHz RISC CPU (ARM60), 32 kb pamięci SRAM, 2 MB RAM i 1 MB RAM pozwalały na wyświetlenie gier w rozdzielczości 640 x 480 pikseli. Coś co dzisiaj może wywołać jedynie drwiący uśmieszek, wtedy mogło robić wrażenie.
Na konsolę nie wyszło zbyt wiele gier, ale wśród dostępnych tytułów było kilka znanych marek. Ot chociażby takich jak:
- Alone in the Dark,
- Myst,
- The Need For Speed,
- Road Rush,
- czy pierwszy port Super Street Fighter II Turbo.
Do konsoli można było podłączyć też pistolet, 8 kontrolerów (co ciekawe łączonych przez wtyczki w padach - tylko jeden pad był podłączony do 3DO) czy słuchawki (w modelu Panasonic FZ-1).
Oprócz Panasonica swoje trzy grosze do historii 3DO dostali też inni producenci. Zmodyfikowane wersje pojawiły się też z logo Sanyo i GoldStara na obudowie. Była nawet dość nietypowa inkarnacja w postaci karty dla komputerów osobistych produkowanej przez firmę 3D Blaster. Posłuchajmy eksperta.
Platformę zabiło to co zwykle w tym przemyśle. Zbyt wysoka cena (na początku było to astronomiczne 700 dolarów), mały wybór tytułów, brak wsparcia niezależnych producentów gier oraz oczywiście silna konkurencja, która w połowie lat 90-tych wypuściła na rynek platformę PlayStation. Warto jednak pamiętać, o ciekawym zdaniu jakie Panasonic dopisał do historii gier wideo.
