Program Gemini. NASA udostępnia zdjęcia z pionierskiej epoki podboju Kosmosu

Wśród amerykańskich programów kosmicznych największą popularnością cieszy się chyba Apollo – projekt, który doprowadził do lądowania człowieka na Księżycu. W cieniu innych, znanych programów, jak Mercury czy STS (wahadłowce), pozostaje Gemini, który – choć nie tak spektakularny – był ważnym krokiem w rozwoju technologii, niezbędnej do eksploracji Kosmosu.

Wśród amerykańskich programów kosmicznych największą popularnością cieszy się chyba Apollo – projekt, który doprowadził do lądowania człowieka na Księżycu. W cieniu innych, znanych programów, jak Mercury czy STS (wahadłowce), pozostaje Gemini, który – choć nie tak spektakularny – był ważnym krokiem w rozwoju technologii, niezbędnej do eksploracji Kosmosu.

Kolejny etap rozwoju technologii kosmicznej po projekcie Mercury (1959-1965 r.), którego głównym celem było wysłanie człowieka w przestrzeń kosmiczną i sprowadzenie go – żywego – na Ziemię, stanowiło opracowanie w ramach projektu Gemini (1963–1966 r.) technologii potrzebnych do wysłania ludzi na Księżyc.

Wśród założeń programu znalazło się m.in. wyjście astronauty w przestrzeń kosmiczną i łączenie na orbicie pojazdów kosmicznych. Ze względu na planowaną budowę kapsuł mieszczących dwóch astronautów, program otrzymał nazwę Gemini – Bliźnięta.

W ramach programu Gemini w latach 1965 i 1966 wykonano w sumie 10 załogowych lotów, w czasie których zrealizowano wszystkie założenia – sukcesem zakończył się zarówno pierwszy spacer kosmiczny, jak i dokowanie na orbicie. Manewr ten ułatwiał pierwszy komputer, jaki umieszczono w statku kosmicznym - Gemini Guidance Computer.

Przetestowano również zdolność astronautów do długich lotów – 21 sierpnia 1965 roku Gordon Cooper i Charles Conrad rozpoczęli pierwszą długą misję załogową (Gemini V), przebywając na orbicie przez tydzień. Po raz pierwszy do zasilania pojazdu zastosowano wówczas ogniwa paliwowe.

Ed White – pierwszy astronauta, który opuścił kapsułę Gemini i wyszedł w przestrzeń kosmiczną.

Wschód Słońca widziany z kabiny statku Gemini.

Meksykańska pustynia.

Półwysep Arabski.

Pierwsze kontrolowane spotkanie w Kosmosie. Pojazdy Gemini VI-A i Gemini VII spotkały się 15 grudnia na orbicie. Przez 5 godzin utrzymywano je w odległości od 0,3 do 90 metrów od siebie. W ramach tej samej misji załoga Gemini VII przebywała w Kosmosie przez prawie dwa tygodnie.

Zdjęcie pustyni w Algierii.

Pojazd Gemini VI-A sfotografowany z pokładu Gemini VII.

Pierwsze kosmiczne dokowanie. Gemini VIII łączy się z bezzałogowym statkiem Agena. W wyniku awarii podczas dokowania załoga musiała rozłączyć oba pojazdy. Z powodu wejścia Gemini VIII w ruch wirowy załoga była zmuszona wykonać pierwsze w historii amerykańskich programów kosmicznych awaryjne lądowanie. Zakończyło się powodzeniem.

Tereny Libii.

Misja Gemini IX. Thomas Stafford patrzy na ATDA – bezzałogowy pojazd, który miał służyć do próbnego dokowania. Mimo przeprowadzenia trzech udanych spotkań obu obiektów, awaria ATDA uniemożliwiła dokowanie.

Pogranicze Libii i Algierii.

Astronauta Richard Gordon przygotowuje się do wyjścia w przestrzeń kosmiczną podczas misji Gemini XI. Dzięki wykorzystaniu napędu z pojazdu Agena misja ta zakończyła się rekordem osiągniętej wysokości – pojazd znajdował się 1369 kilometrów od powierzchni Ziemi.

Buzz Aldrin, który przeszedł do historii jako drugi człowiek na Księżycu. Przed programem Apollo brał udział w ostatniej misji Gemini – Gemini XII, podczas niej wykonano udane dokowanie z pojazdem Agena.

Źródło: Wired