Najdziwniejsze bronie świata

Łamacz mieczy, chopesz, młot lucerneński czy kpinga - na całym świecie przez wieki powstawało wiele różnych broni, znacznie mniej popularnych od szabel czy mieczy. Znasz je wszystkie?

W swojej podstawowej wersji młot lucerneński był młotem z kolcem, osadzonym na długim drzewcu. Zachowały się jednak źródła, wspominające o mniej typowej wersji tej broni – młot był wyposażony w schowek, z którego, po wykonaniu odpowiedniego zamachu, wylatywał łańcuch z obciążeniem, który oplatał się wokół nóg przeciwnika. Skorpion z Mortal Kombat byłby dumny!

Aztekowie potrafili wprawdzie budować wielkie piramidy, tworzyć metropolie liczące setki tysięcy mieszkańców i składać krwawe ofiary, ale metalurgia pozostała dla nich zagadką. A ponieważ chęć zabijania się nawzajem nie była u nich słabsza niż w innych zakątkach globu, wymyślili substytut miecza, czyli macuahuit. Była to drewniana pałka, w której umieszczono obok siebie kawałki obsydianu, tworzące ostrza.

Japońska broń, przypominająca nieco widły o dwóch zębach, umieszczone na długim, 2-metrowym drzewcu. Jej zadaniem było unieruchomienie przeciwnika, po uprzednim złapaniu go za szyję i dociśnięciu do jakiejś przeszkody. Podobne wynalazki były stosowane również w Europie i służyły – jako widłochwyt - m.in. do zrzucania jeźdźców z konia. W wersji mniej przyjaznej dla ofiar wnętrze trzymającego ciało półokręgu wyposażano w kolce.

Ten sprzęt wygląda jak wyciągnięty z jakiegoś slashera albo erpega. Albo ukradziony któremuś z kolegów Khaleesi z „Gry o tron”. W prawdziwym świecie używali go starożytni Egipcjanie, wykorzystujący w tym celu najpierw brąz, a później źelazo. Nietypowy kształt nie był jedynie fanaberią twórców – wygięte ostrze mogło służyć jako hak do rozbrajania przeciwnika lub odchylania jego tarczy.

Pamiętacie uroczą Gogo Yubari z „Kill Billa”? Mordercza uczennica walczyła tam przy pomocy efektownej broni, która nie była jedynie wymysłem Quentina Tarantino. Dwa połączone liną lub łańcuchem ciężary to liúxīng chuí – stara, chińska broń o wszechstronnym zastosowaniu. Podobny sprzęt pod innymi nazwami i z różnymi modyfikacjami był stosowany również poza Chinami, jak np. broń o nazwie bolas, używana przez Indian i Eskimosów.

W kultowym serialu z lat 90. wojownicza księżniczka o imieniu Xena używała w walce niezwykłego kółka, które rzucone w odpowiedni sposób unieszkodliwiało przeciwników, pozbawiało ich broni albo robiło jakąś demolkę w okolicy. Broń ta nie była jedynie wymysłem scenarzystów – z podobnych, metalowych kółek o ostrej, zewnętrznej krawędzi korzystali w czasie walki Hindusi. Czakram – w przeciwieństwie np. do freesbee – był rzucany w pionie.

Ten japoński, zabójczy gadżet to kolejny przykład, jak bardzo popkultura czerpie z dawnych wzorców. Jeśli zastanawiacie się, co mogło zainspirować twórcę Wolverine’a, to dobrą odpowiedzią wydaje się oręż, używany – jak głosi legenda – m.in. przez ninja. Wersja z kilkoma „pazurami” nie jest jednak jedynym wariantem tej broni; istniały również tekko-kagi pojedynczymi ostrzmi w kształcie litery D, z umieszczonym poprzecznie uchwytem.

Jeśli kastet wydaje się Wam mało cywilizowanym sposobem na wygranie bójki, to co powiecie o indyjskim wynalazku o nazwie bagh nakh? Poręczny, łatwy do ukrycia w dłoni gadżet był inspirowany pazurami tygrysa. Używano go zarówno w czasie wojny – jako dodatkową broń w wolnej dłoni – lub w roli oręża podczas bójek i zamieszek. Albo – jak twierdzą stare źródła – w roli ostatecznego argumentu kobiet, które miały coś do załatwienia w niebezpiecznej okolicy.

Gdy w jednej ręce trzymamy rapier lub szpadę, co zrobić z drugą? W renesansowej Europie rozwiązano ten problem za pomocą dużego sztyletu, nazywanego lewakiem. Dawni płatnerze nie poprzestali jednak na stworzeniu poręcznego ostrza, ale zaczęli modyfikować lewaki: pogrubiali ich głownię, dodawali do niej różne osłony i zęby. Efektem ich pracy był łamacz mieczy – sztylet, którego celem było przechwycenie lub wyrwanie broni przeciwnika. Broń o podobnym przeznaczeniu wytwarzano również w Japonii pod nazwą hachiwari.

Przeznaczony do rzucania nóż był dziełem plemion, zamieszkujących centralną Afrykę. Kpinga była symbolem statusu najlepszych wojowników i przeznaczona do rzucania, a jej twórcy postanowili ułatwić użytkownikom zadanie. W tym celu kpinga została wyposażoną w trzy niezależne ostrza, umieszczone pod różnymi kątami. Zasada była prosta – obojętnie, w jaki sposób rzucono tę broń, któreś z ostrzy na pewno trafiło w cel.

Ukryte ostrze z serii Assassin's Creed miało swój odpowiednik w rzeczywistości. Był nim sztylet o nazwie katar, używany przede wszystkim przez Sikhów. Jego wyjątkową cechą był poprzeczny chwyt. Dzięki temu można było zadawać ciosy szybciej i mocniej, niż w przypadku zwykłych sztyletów, a katar dawał większą szansę na przebicie się przez ubiór ochronny przeciwnika. Istniały egzemplarze tej broni, których ostrze rozdzielało się po zadaniu ciosu, potęgując zadane obrażenia.

Jak wygląda nóż? Lud Karamoja, zamieszkujący terytorium dzisiejszej Ugandy, ma na ten temat nieco odmienne zdanie od większości z nas. Używany przez nich nóż ma bowiem kształt płaskiej bransolety i jest noszony nie w dłoni, ale na nadgarstku. Gdy nie był potrzebny, ostrą krawędź zabezpieczano skórzaną nakładką.

To prawdopodobnie najdziwniejszy miecz, jaki kiedykolwiek zobaczycie. Wymyślony w Indiach urumi ma formę stalowej, giętkiej wstęgi lub kilku wstęg. Gdy nie jest potrzebny, można go zwinąć w ciasny rulon albo owinąć wokół pasa. Walka tą bronią stanowi element staroindyjskiej sztuki walki Kalarippayattu.

Nazwa tej broni to jednocześnie w języku japońskim jej najkrótszy opis, czyli łańcuch i sierp. Wymyślona przez japońskich chłopów, trafiła również do arsenału ninja. Na drugim końcu łańcucha z sierpem umieszczono ciężarek, który mógł służyć do ogłuszania przeciwnika. Kusarigama była nie tylko bronią - mogła zostać wykorzystana również jako hak, używany przy wspinaczce.

[polldaddy]9020654[/polldaddy]

Za pomoc w uzupełnieniu listy śmiercionośnych narzędzi dziękuję użytkownikowi antros z Wykopu.