Zapomniane radzieckie konsole gier wideo

Z czym kojarzą się stare konsole? Zapewne z markami takimi, jak Nintendo, Atari i legendarnymi Pegasusami, będącymi klonami sprzętu tej pierwszej firmy. Cofając się w czasie niektórzy wymienią również takie kamienie milowe elektronicznej rozrywki, jak Magnavox Odyssey czy Pong.

Z pewnością braknie jednak wśród nich sprzętów, które wyprodukowano w Związku Radzieckim. Wbrew temu, co może się wydawać, powstało tam kilka modeli konsol – zarówno kopii zachodniego i wschodnioazjatyckiego sprzętu, jak i lokalnych, opracowanych w ZSRR projektów.

Pamięć o nich przechowuje Sergei Frolov, który w historycznej domenie Leningrad.su (od Soviet Union) prowadzi wirtualne muzeum sowieckich i rosyjskich zdobyczy techniki. Trafimy tam również na kilka ciekawych konsol. Choć urządzenia były produkowane przez różne firmy, to często sprzedawano je pod państwową, wspólną marką Elektronika.

Rosyjska wersja Ponga, produkowana w latach 1979 – 1981.

Gra, reklamowana jako "Puchar Mistrzów" pozwalała na rozegranie meczu na planszy, składającej się z 28 diod, a mecz mógł toczyć się przeciwko żywemu przeciwnikowi lub komputerowi. Za sterowanie odpowiadały cztery przyciski – trzy odpowiadały za kierunek kopnięcia piłki, a czwarty za jej przechwycenie.

Rok wcześniej na rynek trafiła inna wersja tej gry, wyposażona w mechaniczne przyciski i podświetlane od dołu postacie zawodników.

Zasilana dwoma paluszkami gra edukacyjna, wyposażona w zegar, budzik i kalkulator, a przede wszystkim 5 gier, pomagających w nauce języka angielskiego.

Rozrywkę mogły zapewnić również elektroniczne organki Orfey, pozwalające zmierzyć się z wyzwaniem, jakim było odtworzenie sekwencji dźwięków.

W 1988 roku na radziecki rynek trafiła kolejna konsola, będąca klonem archaicznego już wtedy Ponga. W zestawie, obok kontrolerów z pokrętłami, pojawił się wówczas pistolet świetlny.

Na wybór nie mogli za to narzekać wielbiciele szachów. W 1986 roku w sprzedaży pojawił się komputer szachowy Elektronika IM-01. Wyposażono go w fizyczną szachownicę, ekranik, pokazujący ruchy komputera i klawiaturę, pozwalająca na wprowadzanie własnych ruchów. Gracz przesuwał figury zarówno własne jak i – zgodnie z poleceniami na wyświetlaczu – elektronicznego rywala.

Urządzenie pozwalało nie tylko na samą grę, ale również na rozwiązywanie szachowych zagadek, jak np. mat w określonej liczbie ruchów. Sprzęt doczekał się kilku wersji rozwojowych – IM-01T czy IM-05.

W ofercie nie brakło również komputera szachowego ШК-1, opracowanego przez Fransa Morscha – twórcę legendarnego programu szachowego Fritz.

Ten komputer szachowy wprowadzał ważną innowację – elektroniczną planszę. Zamiast ręcznego przesuwania figur i wprowadzania ruchów, aktualny stan rozgrywki był wyświetlany na ekranie LCD. Электроника ИМ-29, czyli klon sprzętu Mattela, umożliwiała grę zarówno pomiędzy dwoma ludźmi, z komputerem, jak również partie pokazowe, rozgrywane przez dwóch elektronicznych przeciwników.