9 najniebezpieczniejszych zwierząt świata

Może hipcio wygląda pociesznie, ale jest jednym z najgroźniejszych zwierząt Afryki. Dawni zuluscy wojownicy mawiali o sobie, że są dzielni jak hipopotamy. Nie ma się czemu dziwić, skoro ten trzytonowy stwór potrafi schrupać krokodyla (kiedy krokodyl mu podpadnie - na co dzień hipopotam jest jaroszem). Wyjątkowo nie lubią ludzi, których potrafią atakować bez powodu. Ponieważ są bardzo szybkie (biegają nawet do 30 km/h), ofiara nie ma specjalnych szans i w rezultacie co rok na skutek ataku hipopotama giną niemal trzy tysiące osób.

Nie wszystkie ryby z tej rodziny są toksyczne, ale większość z nich zawiera silnie trującą tetrodoksynę, powodującą paraliż mięśni, utratę zdolności oddychania, a w rezultacie śmierć. Toksyczność rozdymek jest legendarna, przede wszystkim dlatego, że niektórzy próbują sprawdzić ją na sobie. Ryby te bywają jedzone w krajach Dalekiego Wschodu. Doświadczony kucharz potrafi oddzielić trujące części od jadalnych, jednak ofiary śmiertelne zdarzają się każdego roku, co sprawia, że konsumpcja rozdymek jest spożywczym odpowiednikiem rosyjskiej ruletki.

Ten roślinożerca o rogach przypominających perukę osiemnastowiecznego dygnitarza ma niewielu wrogów. Nawet lwy trzymają się od niego z daleka, bo wiedzą, że z wkurzonym bawołem nie ma żartów. Ludzkim kłusownikom również chętnie pokazują, gdzie ich miejsce - nie dają się łatwo zastrzelić i często zamieniają myśliwych w ofiary. Ludzie mogą się zresztą uczyć od nich solidarności, bo bawoły afrykańskie znane są jako altruistyczne wobec swojej grupy zwierzęta: pomimo że młode osobniki indywidualnie konkurują między sobą, w sytuacji zagrożenia zwierają szyki i wspólnie bronią zaatakowanego.

Wyjątkowo niebezpieczny szerszeń o długości ciała równej ludzkiemu palcowi i rozpiętości skrzydeł sięgającej niemal 8 cm. Mieszka na terenie niemal całej Azji, żywi się pszczołami, modliszkami, a nawet nie gardzi innymi szerszeniami. Sprytne pszczoły opracowały skuteczną strategię bronienia się przed tymi agresywnymi napastnikami: zapraszają szerszenia do ula, po czym szczelnie otaczają go całą grupą i duszą. Ukąszenia szerszenia azjatyckiego są bardzo bolesne i potencjalnie śmiertelne - trucizna powoduje niewydolność nerek.

Najgroźniejsze z tych uroczych meduz zamieszkują wody Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego. Ich parzydełka powodują bardzo bolesne obrażenia, a w przypadku niektórych gatunków nawet skutki śmiertelne. Australijscy Aborygeni mówią o syndromie Irukandji - bliskie spotkanie z meduzą o tej nazwie, choć stosunkowo niezbyt bolesne, może zakończyć się niewydolnością serca, jeśli szybko nie poda się antidotum. Ból stopniowo narasta i podobno towarzyszy mu uczucie niechybnie nadchodzącej śmierci - nie dziwi więc wcale, że nieduże, sześcianowate meduzy cieszą się złą sławą.

Rozkoszne misiutki z powyższego zdjęcia uważają, drogi Czytelniku, że jesteś dość smaczny (choć prawdopodobnie za mało tłusty). Niedźwiedzie polarne to jedne z niewielu zwierząt, które traktują człowieka jak swój posiłek. Nie mają naturalnych przeciwników i gdy są głodne, nie wybrzydzają. Bez większych problemów zabijają i konsumują wszystko, co się rusza (ale wbrew reklamom raczej nie piją coli). Niestety, te piękne stworzenia nie są bezpieczne. Ich populacja jest co prawda na razie stabilna, ale zagrażają im zmiany klimatyczne, przemysłowe apetyty na zasoby naturalne Arktyki i grupka znudzonych snobów, którzy zamiast pograć na konsoli jak przyzwoici ludzie, wolą sobie postrzelać za duże pieniądze.

Czarna mamba wcale nie jest czarna, raczej ciemnozielona lub szara. Jest też najdłuższym i najgroźniejszym wężem Afryki. Złą sławę zawdzięcza swojej nieprzewidywalności, potrafi bowiem atakować nawet wtedy, gdy nie jest zagrożona lub sprowokowana. Nie jest jednak prawdą, że specjalnie zakrada się do domostw z niecnymi zamiarami. Choć krążą o niej ponure legendy, należy do nieśmiałych gadów i unika towarzystwa. Żeby spotkać mambę, trzeba mieć wyjątkowego pecha - lepiej być też w okolicy, w której jest szansa na podanie antidotum. Jeśli pomoc medyczna nie nadejdzie w ciągu dwudziestu minut, nastąpi paraliż, uduszenie i śmierć.

Ratel, mieszkaniec Afryki i Azji, jest doskonale zabezpieczony przed kłopotami. Ma grubą skórę, którą trudno przegryźć, co sprawia, że inne drapieżniki na ogół dają ratelom spokój. Jeśli jednak dochodzi do ataku, ten nieduży ssak potrafi się wściekle bronić (do tego stopnia, że umie odstraszyć nawet lwa), a dodatkowo narobić smrodu, jest bowiem wyposażony w gruczoły podobne jak u skunksa. Ich dieta jest wyjątkowo bogata; jest w niej miejsce na miód, warzywa, jadowite węże, trudne do zgryzienia żółwie, a nawet ludzkie trupy, włącznie z kosteczkami. Na dodatek ratele należą do najbystrzejszych zwierząt - potrafią posługiwać się narzędziami.

Na zdjęciu salto robi najbardziej jadowity pająk na świecie, groźniejszy od niesławnej czarnej wdowy. Wałęsaki najbardziej lubią chować się w ciemnych miejscach. Mogą to być kamienie, ale równie dobrze pudełka po butach, co sprawia, że w Brazylii, Wenezueli czy Gujanie mieszkańcom zdarzają się niemiłe niespodzianki. Wyjątkowo upodobały sobie też przebywanie wśród bananów, z którymi czasami podróżują do Europy.

Ten mały zabójca jest obdarzony dosyć wisielczym humorem - trucizna, w którą jest wyposażony, oprócz paraliżu i niewydolności oddechowej powoduje u ludzi silną erekcję (tak jakby pająk chciał "umilić" swojej ofierze ostatnie chwile). Na szczęście, choć jego ukąszenie jest potencjalnie śmiertelne, istnieje skuteczne antidotum.