Co znaczą skróty 4K, DLNA, DVB‑T, HbbTV i inne oznaczenia, stosowane w telewizorach?

4K to format używany w kinematografii, charakteryzujący się rozdzielczością 4096 × 2160 pikseli. Ultra HD to standard telewizyjny, zapewniający rozdzielczość 3840 × 2160 pikseli. Taka rozdzielczość jest stosowana w telewizorach, ponieważ zapewnia obraz o proporcjach 16:9. Choć nie jest to poprawne, to w praktyce 4K i Ultra HD są używane zamiennie i oznaczają domyślnie rozdzielczość 3840 × 2160.

Opracowane przez Philipsa rozwiązanie, w którym dodatkowe źródło światła znajduje się za obudową telewizora. Kolor światła zmienia się w zależności od tego, co w danej chwili widać na ekranie, sprawiając wrażenie, że wyświetlana scena wychodzi poza jego ramy.

Nierównomierność podświetlenia matrycy, znana również jako niejednorodna czerń. Zjawisko polega na tym, że na jednorodnym tle widoczne są jaśniejsze i ciemniejsze przebarwienia, tworzące nieregularne plamy. Producenci sprzętu jednogłośnie stwierdzają, że jest to cecha podświetlania krawędziowego, a nie wada sprzętu, dlatego clouding jako podstawa reklamacji rozpatrywany jest indywidualnie.

Parametr ten wskazuje, ile czasu potrzebują piksele na zmianę swojego stanu, czyli przejście od wygaszenia do podświetlenia. Istnieje kilka niezgodnych standardów pomiaru tego wskaźnika (BtB – black to black, BWB – black white black czy GtG – gray to gray). Zbyt wysoki czas reakcji powoduje zauważalne smużenie w trakcie dynamicznych scen. Granica percepcji, poniżej której smużenie jest niezauważalne, to 5-8 ms.

Digital Living Network Alliance (DLNA) to standard komunikacji, dzięki któremu urządzenia różnych producentów, działające w ramach jednej sieci bezprzewodowej, mogą udostępniać sobie nawzajem różne treści multimedialne. Przykładem może być np. udostępnienie na komputerze zbioru filmów i oglądanie ich na smartfonie, tablecie czy ekranie telewizora.

Standard naziemnej telewizji cyfrowej (Digital Video Broadcasting – Terrestrial), który zastąpił stosowany wcześniej sygnał analogowy. Pozwala na dostarczenie użytkownikom większej liczby kanałów z obrazem wysokiej jakości i dźwiękiem wielokanałowym.

Rozdzielczość obrazu jest określana liczbą tworzących go pikseli. Im jest ich więcej, tym więcej szczegółów może zawierać materiał wideo. Standard HD Ready to rozdzielczość 1280 × 720, a Full HD – 1920 × 1080 pikseli. Obecnie standard Full HD znajdziemy głównie w tańszych i mniejszych modelach i jest on zastępowany przez 4K.

Nazwą tą określa się telewizję hybrydową (Hybrid Broadcast Broadband TV), łączącą tradycyjną telewizję z treściami dostępnymi w internecie. Dzięki niej np. podczas oglądania zawodów sportowych użytkownik może mieć dostęp do aktualnych statystyk zawodników i drużyn, oglądać interaktywne reklamy czy dowolne inne informacje, jak choćby prognoza pogody.

High Definition Multimedia Interface to interfejs służący do przesyłania cyfrowego sygnału audio i wideo. Dzięki temu rozwiązaniu różne urządzenia mogą być podłączane do telewizora za pomocą tylko jednego przewodu.

Zjawisko istotne dla graczy, znane również jako opóźnienie wejścia. Polega na liczonym w milisekundach opóźnieniu pomiędzy obrazem wysłanym do telewizora np. przez konsolę a tym, co w danej chwili widać na ekranie. Duży (czyli powyżej 60 ms) input lag to wróg dynamicznych gier, a zwłaszcza rozgrywek sieciowych, gdzie do opóźnienia w komunikacji pomiędzy telewizorem a konsolą dochodzi czas transmisji danych do obsługującego rozgrywkę serwera. W praktyce oznacza, że gracz widzi akcję na ekranie późniejszą o kilka klatek w stosunku do tego, co dzieje się w grze i np. o zdobywaniu fragów może zapomnieć. Gdy telewizor ma służyć również do gier, im mniejszy input lag, tym lepiej.

Ten parametr określa, jak jasno może świecić ekran telewizora. Jasność jest mierzona w nitach (kandelach na metr kwadratowy). Za wystarczającą można uznać jasność od 150 nitów. Zbyt jasno świecący ekran może powodować dyskomfort w zaciemnionych pomieszczeniach lub podczas oglądania w nocy, zbyt ciemny nie zapewni komfortu oglądania w jasnych, nasłonecznionych miejscach.

Istotna cecha ekranu, określająca różnicę pomiędzy najjaśniejszym a najciemniejszym wyświetlanym punktem. Podaje się go w postaci stosunku dwóch liczb – za akceptowalny można uznać kontrast powyżej 1000:1. Kontrast dynamiczny to głównie chwyt marketingowy, mało istotny z praktycznego punktu widzenia. Jest mierzony pomiędzy czernią wyświetlaną przy najsłabszym podświetleniu ekranu a bielą wyświetlaną przy najsilniejszym podświetleniu.

Opracowany przez Wi-Fi Alliance standard bezprzewodowego przesyłania pomiędzy urządzeniami obrazu i dźwięku w trybie peer-to-peer. W praktyce można to porównać do bezprzewodowego HDMI – wspierające tę technologię urządzenia komunikują się bezpośrednio ze sobą, co pozwala np. na oglądanie na dużym ekranie zdjęć i filmów z urządzeń mobilnych albo na użycie smartfona w roli konsoli, wyświetlającej obraz na ekranie telewizora.

W przeciwieństwie do ekranów LED, w telewizorach OLED (OLED - organiczna dioda elektroluminescencyjna) nie znajdziemy podświetlenia. Źródłem światła jest w tym przypadku każdy z pikseli, co rozwiązuje problem jaśniejszych i ciemniejszych fragmentów ekranu, jak również niedoskonałości czerni (w miejscu, gdzie ekran ma być czarny, piksele nie świecą). Ekrany OLED są przy tym niezwykle cienkie, oferują również lepsze kąty widzenia i nasycenie barw, a przy tym pobierają mniej prądu. Wadą jest za to wyższa – choć z roku na rok coraz bardziej przystępna - cena takiego rozwiązania.

PiP (picture in picture – obraz w obrazie) to funkcja, pozwalająca na jednoczesne wyświetlanie na ekranie obrazu z dwóch (lub – w wersji multi PiP – z wielu) źródeł. Ekran jest wówczas podzielony lub obraz z jednego ze źródeł jest wyświetlany w niewielkim okienku na tle drugiego materiału wideo.

Rodzaj podświetlenia ekranu, gdzie diody umieszczone są wyłącznie przy jego krawędziach. Pozwala to na konstruowania bardzo cienkich telewizorów o niskim zużyciu energii i niskiej cenie. Wadą takiego rozwiązania jest nierównomierne podświetlenie ekranu, w tym wyraźnie jaśniejsze pasy przy krawędziach i clouding.

Charakteryzuje się umieszczeniem za panelem LCD matrycy z diodami LED, dzięki czemu cały ekran jest podświetlony równomiernie. Wadą tego rozwiązania jest wyższa cena i pobór prądu, a także nieco większa grubość ekranu.

Funkcja matrycy LED pozwalająca na dynamiczne wyłączanie podświetlenia fragmentów ekranu. Pozwala to na lepsze eksponowanie czerni na wyświetlanym obrazie. Stosując to rozwiązanie, najlepszy efekt uzyskuje się w przypadku ekranów z podświetleniem full LED, jednak strefowe wygaszanie oferują również niektóre telewizory z podświetlaniem krawędziowym.

Soundbar to zestaw głośników umieszczony w obudowie przypominającej podłużną, dość wąską kolumnę. Dzięki odpowiedniemu ustawieniu głośników oraz sterowaniu dźwiękiem ustawiony zazwyczaj pod telewizorem soundbar zapewnia imitację dźwięku przestrzennego. Rozwiązanie to sprawdza się w miejscach, gdzie nie można rozstawić zwykłych głośników, np. w standardzie 5.1.

Popularne określenie dźwięku wielokanałowego, przestrzennego, wykorzystującego co najmniej trzy kanały. Dzięki odpowiedniemu rozmieszczeniu wielu głośników (lub programowej emulacji takiego ustawienia) powstaje wrażenie otoczenia dźwiękiem i dobiegania dźwięków ze zróżnicowanych kierunków. Najpopularniejszy obecnie to 5.1 (stosowany w filmach DVD) z głośnikami lewym, prawym i centralnym, dwoma głośnikami tylnymi i subwooferem.

Wireless Display to opracowany przez Intela standard bezprzewodowej transmisji audio i wideo z komputera do urządzenia wspierającego to rozwiązanie (lub korzystającego z niego za pomocą adaptera). W praktyce sprowadza się to do tego, że w systemie operacyjnym pojawia się nowy ekran, który możemy użyć do duplikowania lub rozszerzenia tego, który mamy w komputerze.

Choć istnieje wiele rodzajów usług określanych jako VOD, to w Polsce pod tą nazwą rozumiemy zazwyczaj internetową bibliotekę z materiałami wideo (usługi tego typu są dostępne również w sieciach kablowych czy telewizji DVB-T). Dzięki streamingowi można je obejrzeć w każdej chwili bez konieczności wcześniejszego pobierania filmu z internetu. Popularne serwisy VOD to m.in. Player, Ipla, Netflix czy HBO GO. Usługi VOD są często łączone z płatnym dostępem do treści pay-per-viev.