Polskie gry niezależne: magiczne Cinders

W Polsce jakoś jest taki zwyczaj, że nie pisze się o rodzimych grach niezależnych. A tych nie dość, że jest sporo, to jeszcze są nadzwyczajnie dobre. Przykładem na to jest Cinders – śliczna visual novel opowiadająca historię o Kopciuszku w zupełnie nowy sposób.

Bardzo lubię visual novels i cieszy mnie każda gra z tego gatunku stworzona przez zachodnie studia – chociaż japońskie gry gatunku są fenomenalne, to Katawa Shoujo pokazała, jak doskonale zachodni twórcy radzą sobie z takimi grami. Cinders urzeka nie tylko świetną oprawą i piękną grafiką, lecz także ciekawą historią oraz liczbą wyborów – gra jest przednia.

Małe studio MoaCube pokazało, że wystarczy wyobraźnia, żeby zrobić grę wielką, nietypową, ciekawą. Jeden z głównych autorów gry, Tomek Grochowiak, odpowiedział na kilka moich pytań.

P: Czy mógłbyś się przedstawić naszym Czytelnikom?

Tomek:  Cześć, nazywam się Tomek Grochowiak i prowadzę małe indie studio - MoaCube. Karierę zacząłem od wypuszczenia własnej niezależnej gierki Magi. Potem popracowałem chwilę przy Wiedźminie i przez 3 lata jako designer gier casual w Codeminion. W finale postanowiłem założyć z przyjaciółką własne studio. Działamy jakoś 1,5 roku i właśnie wypuściliśmy nasz pierwszy komercyjny tytuł.

P: Wasza najnowsza gra Cinders to ciekawa reinterpretacja znanej historii, a na dodatek jedna z nielicznych wysokobudżetowych visual novels wyprodukowanych poza Azją. Dlaczego zdecydowaliście się na ten gatunek?

T:  Kilka powodów. Główny był ambicjonalny :) Chcieliśmy coś zrobić lepiej. Graliśmy z Gracjaną (artystką w Cinders) w inne niezależne visual novels i, choć bardzo nam się podobały, większość z nich sprawiała wrażenie amatorskich produkcji. Słaba kreska, statyczne tła, brak efektów, muzyka ze stocków. Do tego często sztampowa fabuła. Zaczęliśmy się zastanawiać, czy dałoby się zrobić coś takiego, ale z podobnym poziomem dopracowania jak w produkcjach casual, nad którymi wtedy pracowaliśmy. Potem w samochodzie powstał pomysł zrobienia bajki - feministycznej wersji Kopciuszka z masą wyborów.

Parę tygodni później firma zlikwidowała swój dział developerski i straciliśmy pracę. Zadzwoniłem wtedy do Gracjany i powiedziałem: "Ej, jesteśmy bezrobotni. To co? Robimy tę visual novel, o której gadaliśmy?". I dalej się już potoczyło ;)

Nie bez znaczenia był też fakt, że taką grę można zrobić dość szybko w małym zespole, więc to dobry projekt na start. Na tym "dość szybko" mocno się przejechaliśmy, ale to już inna historia.

P: O czym jest Cinders? Czy kryje się w nim więcej, niż widać to na pierwszy rzut oka?

T:  Cinders to trochę taka dysputa z bajką o Kopciuszku. W bajce macocha jest zła, siostry są wredne i brzydkie, a jedyny morał to: "bądź grzeczna, a znajdziesz bogatego męża". My chcieliśmy w ramach tej konwencji opowiedzieć trochę inną historię, w której postacie mają głębię i uzasadnienie dla swoich zachowań, a zwycięstwo Kopciuszka wynika ze świadomych wyborów i poświęceń. W grze poruszamy kilka ważnych dla nas kwestii, ale szczerze mówiąc, zamiast o nich gadać, wolę, żeby ktoś sobie zagrał i sam ocenił. Wychodzimy z założenia, że gra przede wszystkim powinna być fajna i dawać graczowi wolność wyboru. A jeśli ktoś wyniesie z niej coś więcej - to tym lepiej.

P: Jakie są Wasze ulubione pozycje z tego gatunku?

T: Z ostatnich bardzo mi się podobało Katawa Shoujo (choć początkowy szok był). Uwielbiam też serię Phoenix Wright na DS, choć to już bliżej przygodówki. Mieliśmy też sporo zabawy z grami Winterwolves, choć to czasami takie guilty pleasure ;) Kiedyś chcemy też nadrobić japońskie klasyki gatunku.

P: O ile się nie mylę, pracowałeś nad pierwszym Wiedźminem, na dodatek nie będąc do końca zadowolonym z ostatecznego efektu – czy to skłoniło Cię do założenia własnego studia?

T:  Wiedźmin jako gra nie bardzo mi się podobał, ale to raczej nie miało wpływu na nasze późniejsze decyzje. Pracę w CDP miło wspominam, choć był to trochę szalony okres i pracowałem wtedy zdecydowanie za dużo. Prawda jest taka, że zawsze ciągnęło mnie do gier indie i tyle. Wolę mniejsze produkcje, lubię mieć pełną wolność, pracować dla siebie i nad własnymi projektami. No i tryb życia jest znacznie fajniejszy niż codzienne siedzenie w biurze.

P: Ile kosztowała produkcja Cinders? Jak udało Wam się zebrać potrzebną sumę?

T:  W zasadzie nic. Pracowaliśmy nad grą sami, żyjąc w tym czasie z własnych oszczędności. Gracjana jeszcze po drodze łapała jakieś drobne zlecenia. Jedyna bezpośrednia kwota poszła na muzykę, ale z kompozytorem znamy się od tak dawna, że zgodził się przyjąć część zapłaty dopiero po premierze. Oczywiście nasz czas pracy też ma swoją wartość, ale wolimy to traktować jako inwestycję.

P: Dlaczego warto kupić Waszą grę?

T:  Bo jest fajna i inna :) Bo się nad nią napracowaliśmy. Bo każda sprzedana kopia zwiększa szansę, że zostaniemy w branży i będziemy mogli tworzyć kolejne gry, których duży biznes w życiu by nie wydał.

P: Czy z gier niezależnych da się wyżyć w Polsce?

T:  Jasne, bez problemu. Co prawda nasze prawo nie jest zbyt przyjazne dla przedsiębiorców, ale za to koszty utrzymania są niższe niż na Zachodzie. Jak się dostaje wypłaty w dolarach, to nawet stosunkowo niewielka liczba sprzedaży może się przełożyć na całkiem sporo złotówek. Oczywiście łatwo nie jest. Myślę, że trzeba mieć wcześniej trochę doświadczenia, rozeznania w rynku i poznać właściwych ludzi - zarówno do tworzenia gry, jak i do jej późniejszej promocji.

P: Czy masz jakieś rady dla młodych ludzi, którzy chcą zostać niezależnymi artystami?

T:  Róbcie gry. Żadne rady nie zastąpią Wam doświadczenia, które w ten sposób zdobędziecie :)

Cinders możecie kupić na stronie autorów gry, MoaCube.