Przy okazji wpisu o konsumenckiej kamerze 3D Panasonica wspominałem, że nagrywa ona materiał w 3D side by side. Ale co to tak właściwie jest?
Przy okazji wpisu o konsumenckiej kamerze 3D Panasonica wspominałem, że nagrywa ona materiał w 3D side by side. Ale co to tak właściwie jest?
Angielska nazwa tej techniki tworzenia obrazu 3D mówi o niej wszystko. Side by side, czyli jeden obok drugiego, to dwa obrazy (jeden dla lewego, drugi dla prawego oka) ustawione obok siebie. W odróżnieniu od techniki Frame Sequential 3D, w której klatki lewa i prawa są wyświetlane naprzemiennie, tutaj obraz składa się z nich cały czas. Mimo, że drugie rozwiązanie jest bardziej popularne w nowoczesnych telewizorach (wykorzystującej aktywne okulary migawkowe zsynchronizowane z naprzemiennie wyświetlanymi klatkami), to metoda side by side ma też bardzo praktyczne zastosowanie. Głównie z powodu "ciężaru sygnału".
W metodzie side by side standardowa rozdzielczość (720p czy 1080p) jest jakoby dzielona na połowę. Bez powiększania rozdzielczości na ekranie mamy bowiem dwie klatki, dla lewego i prawego oka. W praktyce na przykład rozdzielczość 1280 x 720 pikseli (HD Ready) zmienia się w dwa obrazy o rozdzielczości 640 x 720 pikseli. Po dotarciu do odbiornika sygnał zostaje rozdzielony na poszczególne klatki, obraz w pionie podniesiony do normalnej rozdzielczości i klatki wyświetlone na przemian metodą frame sequential synchronizując miganie poszczególnych obrazów z aktywnymi okularami 3D.
Minusem rozwiązania side by side jest spadek rozdzielczości w poziomie. Plusem dokładnie to samo. Dzięki temu, że całkowita rozdzielczość obrazu (720p, 1080p) nie ulega zmianie, sygnał 3D tworzony tą metodą "waży" tyle samo co zwykły. A to ogromny plus dla nadawców satelitarnych i kablowych, którzy mogą go transmitować za pomocą tego samego sprzętu co dotychczas. Dla widza wiąże się to z oszczędnością pieniędzy, które w innym wypadku musiałby zapewne wydać na nowy odbiornik.
