Coraz więcej gier, a coraz mniej czasu

Coraz więcej gier, a coraz mniej czasu

Coraz więcej gier, a coraz mniej czasu
Szymon Adamus
24.09.2008 11:00

AUUU!!! Łupie mnie w kościach.

ZIEEEEW!!! Muszę iść spać.

DRYŃ DRYŃ!!! Nie mam czasu. Dzwoni szef.

Ostatnio moje długie seanse przed konsolą kończą się w jeden z trzech powyższych sposobów. Widzę dwie możliwe przyczyny. Albo jestem przemęczony, albo po prostu się starzeję. Jem dobrze, wysypiam się, aktywnie spędzam czas... więc to chyba to drugie.

AUUU!!! Łupie mnie w kościach.

ZIEEEEW!!! Muszę iść spać.

DRYŃ DRYŃ!!! Nie mam czasu. Dzwoni szef.

Ostatnio moje długie seanse przed konsolą kończą się w jeden z trzech powyższych sposobów. Widzę dwie możliwe przyczyny. Albo jestem przemęczony, albo po prostu się starzeję. Jem dobrze, wysypiam się, aktywnie spędzam czas... więc to chyba to drugie.

Jakieś 8 lat temu znajomy gracz, starszy ode mnie o dobrą dekadę, powiedział mi, że jego cieszy nowy trend w produkcji gier wideo. Wielkie tytuły kosztują miliony dolarów, pracują nad nimi całe tabuny programistów, a więc tnąc koszty gameplay się skraca. Jedno GTA IV wiosny nie czyni. Gry są coraz krótsze, a czasem wręcz boleśnie krótkie (pamiętacie końcówkę Crysisa?). I co w tym niby takiego dobrego?! Płacimy ponad sto złotych za nowość, a ona ma czelność kończyć się po 8 godzinach grania! Kiedyś z takim, Baldur's Gate czy nawet głupkowatym *Doomem *można było walczyć całymi dniami!

.

Ufff! Jak dobrze że ten okres minął. Kto ma dzisiaj czas na 60 godzin głównego wątku?! Co miesiąc wychodzi jakiś hicior, konsole błagają choćby o jeden dzień odpoczynku, napęd PieCa jest rozgrzany do czerwoności... A przecież jeszcze trzeba znaleźć czas na pracę, rodzinę, posiłki i regenerację naskórka na kciukach.

Tak więc chyba rzeczywiście jestem stary bo coraz krótsze gry jakoś mi nie przeszkadzają. A nawet zaczynają się podobać. Przynajmniej w przerwach między obowiązkami zawodowymi i rodzinnymi mam szansę skończyć kilka tytułów... a nie misji.

I mało mnie obchodzi, że zaczynam mówić i myśleć jak osoby, które jeszcze kilka lat temu brałem za „wapniaków". Nawet jeśli idąc do kuchni w jednej ręce trzymam laskę, to w drugiej mam gotowego do akcji wiilota!

Źródło artykułu:WP Gadżetomania
Oceń jakość naszego artykułuTwoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
Wybrane dla Ciebie
Komentarze (0)