I have a dream: ekranizacja gry Doom 3 

Zastanawiam się czasami nad głupotą filmowców. Czy oni naprawdę sądzą, że wiedzą, co jest lepsze dla fanów gier? Weźmy takiego świeżego Maxa Payne?a. Jak można była zepsuć ekranizację gry, która była gotowym scenariuszem na film? Jakim cudem z dynamicznego pierwowzoru pełnego akcji i mrocznego klimatu zrobiono bezpłciowe? i tu na usta ciśnie się pewne słowo na ?g?. Dlaczego filmowcy tak daleko odchodzą od oryginału, skoro fani gier chcą zobaczyć wierną adaptację, a nie wizję reżysera, który nawet nie jest fanem tejże gry. Nie tędy droga. Innym tragicznym przykładem jest ekranizacja gry Doom 3, mająca wszelkie predyspozycje do zostania mocnym horrorem sci-fi. Ale filmowcy znowu pomyśleli sobie, że oni mają lepszy pomysł?

Doom Andrzeja Bartkowiaka od biedy da się oglądać, o ile wymaże się jego tytuł, nawiązujący do kultowego oryginału. Gdybym nie wiedział, że budżet filmu wyniósł 70 milionów dolarów, stwierdziłbym, że to brak odpowiedniej sumy wymusił na twórcach zmiany w scenariuszu. Nic z tych rzeczy. Kasa była, ale panowie Wesley Strick i Dave Callaham mieli swój, zapewne w ich mniemaniu genialny i nowatorski, pomysł na fabułę. A ja zamiast bzdur o eksperymentach z wirusami życzyłbym sobie od ekranizacji Dooma tylko jednego ? PIEKŁA!

Pomimo że gra Doom 3 robi się w pewnym momencie nudna, bo ileż można ganiać po ciemnych tunelach i eksterminować setki wrogów, to jest ona idealnym materiałem na film. W ciągu dwóch godzin można zmieścić taką dawkę adrenaliny, że głowa mała. Nawet nie trzeba by zbyt mocno ingerować w fabułę.

Na marsjańskiej stacji badawczej dochodzi do dziwnych incydentów ? znikają ludzie. Do bazy przybywa śledczy Elliott Swann w towarzystwie ochroniarza Jacka Campbella oraz głównego bohatera. Jako że w grze jest on anonimowym żołnierzem, w filmie można by go nazwać John Doe (to taki amerykański odpowiednik pospolitego Jana Kowalskiego). Zatem gdy Swann udaje się do szefa placówki, doktora Malcolma Bertrugera, w celu wyjaśnienia wydarzeń, John idzie do swego przywódcy Thomasa Kelly?ego po rozkazy ? jego zadaniem będzie odnalezienie zaginionego naukowca z tajnego oddziału stacji, Delta Labs. Udaje mu się to dość szybko i w momencie, gdy naukowiec chce mu wytłumaczyć, co się dzieje w tej placówce, dochodzi do wybuchu. Jego efektem jest nienaturalna fala, przenikająca przez całą stację i wywołująca bardzo niepożądane skutki. W ten sposób akcję oglądalibyśmy z dwóch perspektyw ? śledztwo Swanna oraz próbę połączenia się Doe?a z oddziałem żołnierzy w celu doprowadzenia do porządku w bazie.

Nie obyłoby się także bez kilku zmian. Przede wszystkim zrezygnowałbym z kolaboracji Bertrugera z piekłem. Nie mam nic przeciwko motywowi szalonego naukowca, ale pomysł spersonifikowanego piekła, z którym można się dogadać, jest trochę tandetny. O wiele lepiej brzmi wypadek przy pracy, czyli nad badaniami starożytnych, marsjańskich artefaktów i próbami teleportacji. Wyszłaby z tego krzyżówka Aliens i Event Horizon, ale w dobrych rękach nawet mało oryginalna historia może dać solidny kop adrenaliny. Taki Neil Marshall udowodnił to w Zejściu ze swoim niesamowitym, klaustrofobicznym klimatem, w Dog Soldiers pokazał, że nie obce mu wojskowe klimaty, a Doomsday, mimo że to tylko w połowie udany film, ukazuje jego bardziej epicką stronę. Jasne, do ekranizacji Dooma wolałbym kogoś pokroju Ridleya Scotta, czy Jamesa Camerona, ale do sprawy trzeba podchodzić trochę bardziej realnie.

Drobne zmiany dotyczyłyby także bestiariusza, ale zachowując szeroką paletę potworów. Zrezygnowałbym (lub zmodyfikował) z wszystkiego, co ma broń, zarówno po stronie ludzi (zombie), jak i demonów. Wybaczcie, ale strzelające demony i żywe trupy są zabawne, a nie straszne. Wyjątkiem mógłby być Cyberdemon - tragiczna w skutkach pomyłka obcej cywilizacji, której artefakty znaleziono na Marsie. Ich wymarcie miałoby związek z eksperymentami nad teleportacją i próbą stworzenia niszczycielskiej broni z krzyżówki uwięzionego potwora z piekieł i cybernetyki. Na papierze (ekranie monitora) brzmi to może i zabawnie, ale efekt w filmie mógłby być zdecydowanie lepszy. A pomyślcie sobie, jak by wyglądało piekło, gdyby za scenografię wzięli się artyści odpowiedzialni za filmowy Silent Hill z drobną pomocą cudotwórców z firmy Weta (Władca pierścieni).

Na koniec pozostaje oczywiście kwestia aktorów. Na pierwszy ogień idzie John Doe - ktokolwiek, byle nie kolejny Dwayne ?The Rock? Johnson. Raczej widziałbym w jego roli kogoś twardego, ale nie żadnego pakera. Podobał mi się Edward Burns w Szeregowcu Ryanie, który jest także wystarczająco młody, by zagrać zwykłego szeregowca.

Dowódca Johna Doe, czyli Thomas Kelly, to bez wątpienia Sean Pertwee. Nie dość, że znajomy Marshalla z jego filmów, to jeszcze wykapany Kelly.

Elliot Swann to John Travolta ? gdyby nie nowy film aktora (From Paris with Love), nigdy bym go nie widział w tej roli.

John Campbell to w sumie ochroniarz Swanna, więc w tym przypadku dobry byłby ktoś potężnie zbudowany. Pasowałby Mr. Perfect (Curt Henning), znany wrestlingowiec z lat 90-tych. Wyglądem pasuje, a odzywać się przecież nie musi.

No i last but not least, lekko niespełna rozumu Malcolm Bertruger. Z odpowiednią charakteryzacją sprawdziłby się w tej roli Ed Harris. Trudno w to uwierzyć, ale aktor ma już prawie 60 lat.

Chętnie bym usłyszał także Wasze typy, bo wbrew pozorom ekranizację Doom 3 można pociągnąć w różnym kierunku.