Najlepsze filmy i seriale 2014 roku

Kolejna po „Szpiegu” i „Ósmej stronie” opowieść pokazująca zawód szpiega przede wszystkim jako niekończące się rozmowy, biurowe rozgrywki i tryb życia, niechybnie prowadzący do zawału. W wieńczącym przedwcześnie zakończoną karierę filmie Philip Seymour Hoffman wcielił się w rolę Günthera Bachmanna, rozpracowującego środowisko muzułmańskich imigrantów w Hamburgu.

W „Bardzo poszukiwanym człowieku” nie ma bohaterów. Są za to łasi na awans urzędnicy, nieodłączna piersiówka z alkoholem i świat namalowany odcieniami szarości. Dla wielbicieli szpiegowskich klasyków – prawdziwa kinowa uczta. Dla poszukujących następcy Bourne’a – nuda.

Całkiem niedawno w artykule „Chłopcy malowani. Dlaczego gry usiłują nam wmówić, że wojna to przygoda?” narzekałem na popkulturową wizję ugrzecznionej, ładnej wojny. „Furia” trzyma się od tego stereotypu z daleka.

Choć w wielu scenach blisko jej do komiksu o superbohaterach, a realizm walk wygląda, jak skrojony pod gust graczy w „World of Tanks” i dziadków, pamiętających pierwsze trzy filmy „Rambo”, to film ma wielką, niepodważalną zaletę. Lepiej, niż niejeden dokument pokazuje, że wojna to nie Wielkie Słowa I Wartości, ale błoto, krew, śmierć i błoto. I jeszcze więcej błota.

Jerzy Stuhr na ekranie to chyba zawsze wyborna uczta dla wielbicieli kina. Nie inaczej jest i tym razem. Sześć dekad polskiej historii pokazane w krzywym zwierciadle przez pryzmat wspomnień Jana Bratka – postaci, będącej wypadkową Dyzmy, Lutka Danielaka z „Wodzireja” i komisarza Ryby z „Kilera”.

Stuhrom (w filmie zobaczymy również młodszego) dostało się za ten film od niektórych recenzentów za zbyt krytyczne spojrzenie na polską rzeczywistość. Czy słusznie? Cóż, już biskup Krasicki zauważył, że prawdziwa cnota krytyk się nie boi…

Najgorsze, co może spotkać ważne wydarzenia z przeszłości to zamknięcie w muzeach, na kartach podręczników i w przemowach polityków. Jan Komasa porwał się na narodowe tabu i odważył się ściągnąć powstanie warszawskie z pomnika, rzucając w tryby popkultury.

Chwała mu za to. I za fakt, że odważył się na kino zrobione z rozmachem, efektami i grającą na emocjach historią, napisaną dla widzów, a nie dla krytyków.

Jak ja lubię skandynawskie komedie! „Obywatel roku” to ich kwintesencja – zamiast rubasznych gagów mamy tu porachunki mafijne, majestatycznie sunącego przez śniegi Fiskera Karmę, wkurzonych Serbów, ścielące się gęsto trupy i imigranta, który kursując swoją odśnieżarką po norweskich drogach zasłużył na tytuł człowieka roku.

Niestety, spokojna egzystencja tej podpory lokalnej społeczności zostaje zakłócona przez dość przypadkową, osobistą tragedię. A później jest jak w „Fargo” Cohenów – absurd rozgrywającej się wśród bezkresnego śniegu makabry nie pozwala odejść od ekranu. To chyba najsłabiej reklamowany w Polsce film z tego zestawienia, więc nie pozostaje mi nic innego, jak gorąco go polecić. Idealny, gdy za oknem zaczyna się robić biało!

Plejada gwiazd, dzika orgia kolorów, dopieszczonych w każdym detalu kadrów, humoru i makabreski może wywoływać skrajne reakcje. Znam wiele osób, uważających go za przerost formy nad treścią, ale mnie ten film zachwycił.

Opowieść o losach dzielnego konsjerża, który w fikcyjnym państwie Zubrowka wraz z przyuczanym do zawodu chłopcem pragnie odzyskać zapisany mu przez zmarłą kochankę obraz to fantastyczny przykład niebanalnego, zapadającego w pamięć kina. I zastanawiam się, czy tylko mnie ten film kojarzy się – nie tylko z powodu tematyki – z „Czterema pokojami” Tarantina?

Nieczęsto zdarza się, by polski film tak dobrze godził gusta masowej publiczności i żyjących z czepiania się krytyków. „Bogowie” wychodzą z tej próby zwycięsko. Gdy pojawiły się pierwsze informacje o tym filmie bałem się, by nie powstała kinowa wersja „Na dobre i na złe”. Nic z tych rzeczy.

Grany przez Tomasza Kota Zbigniew Religa jest wredny, egocentryczny, ma przerost ambicji i charyzmę, którą pamiętam ze starych, telewizyjnych wywiadów. Cudownie, że film o wielkim człowieku nie zmienił się w mdłą laurkę.

Nie będę udawał – polska premiera dopiero 25 grudnia i tego filmu nie widziałem. Jakim prawem go polecam? To proste – oglądałem 5 poprzednich filmów Jacksona, przenoszących nas do Śródziemia. A właściwie oglądam je co jakiś czas, bo po prostu lubię do nich wracać.

Żaden mnie nie zawiódł i choć na środkowego „Hobbita” odrobinę narzekałem („Poprawiamy Tolkiena, czyli co elfica może zrobić z krasnoludem?”), to jestem pewny, że ostatnią część mogę polecić w ciemno. Mylę się? Zapraszam do polemik po 25 grudnia.

Ocena ostatnich kilkudziesięciu lat to dla Polaków wciąż jeszcze raczej polityka, niż historia. Nic zatem dziwnego, że postaci i wydarzenia z czasów PRL-u potrafią budzić kontrowersje i rozgrzewać dyskusje do czerwoności. Jedną z takich osób jest niewątpliwie pułkownik Ryszard Kukliński.

Dla jednych zdrajca, dla innych bohater, który ujawniając sowieckie plany wojenne pozbawił Rosjan pola manewru, a dla jeszcze innych – jak mój ulubiony prof. Wieczorkiewicz – podwójny agent, działający na zlecenie GRU. Niezależnie od ocen, warto ten film zobaczyć. Pasjonująca opowieść szpiegowska osadzona w klimatach PRL-u.

Nie samym kinem człowiek żyje, tym bardziej, że jakość seriali bije nieraz na głowę produkcje, przygotowane z myślą o wielkim ekranie. I wcale nie mam tu na myśli niezłej „Gry o tron”, ale kilka zupełnie innych tytułów.

Pierwszy z nich to niewątpliwie „Homeland”. Oglądając trzeci sezon bardzo żałowałem, że stacja Showtime nie poprzestała na dwóch. Nie zmieniło tego nawet sugestywne pokazanie Wieży Dawida w Caracas, czyli najwyższego slumsu świata. Być może jestem w tej ocenie osamotniony, ale jak dla mnie było mdło i nieciekawie

Czwarty sezon rekompensuje tamte rozczarowania z nawiązką. Aktualna tematyka, perfekcyjne tempo i zwroty akcji nie pozwalają oderwać się od ekranu. A ja cieszę się, że zapomniany już nieco serial "Uśpiona komórka" doczekał się godnego następcy.

Niewiele jest seriali, które spotkały się z tak dużym odzewem widzów. Jeszcze mniej takich, które wywołują ten odzew przekonującą, mroczną historią i misterną grą, którą twórcy serialu wystawiają spostrzegawczość widzów na ciężką próbę.

Trudno przy tym o serial, który dobitniej pokazywałby, ze Stany to nie tylko szklane biurowce metropolii, ale również miejsca, w których czas i mentalność mieszkańców zatrzymała się gdzieś pod koniec XIX wieku. Zniszczona przez huragan Luizjana, makabryczne morderstwo i prowadzone przed laty śledztwo a w środku tego Matthew McConaughey i Woody Harrelson, których w drugim sezonie zastąpią Colin Farrell i Vince Vaughn.

Niełatwo być sowieckim szpiegiem w Stanach czasów Reagana. Zimna wojna w czasie swojego przesilenia, tajne prace nad technologią stealth, dane wykradane z ARPANET-u i urok kapitalizmu, drążącego serca nawet najżarliwszych wyznawców sierpa, młota i czerwonego sztandaru. Którym, siłą rzeczy zaczynamy gorąco kibicować.

Jak to przy innej okazji stwierdził Ryszard Ochódzki z „Misia”: „Jedziecie do stolicy kraju kapitalistycznego. Który to kraj ma być może nawet tam i swoje plusy. Rozchodzi się jednak o to, żeby te plusy nie przesłoniły wam minusów!” Bohaterowie tego serialu muszą się o to naprawdę mocno starać! Przed nami trzeci sezon ich przygód.

Ile można oglądać serial o – przynajmniej na pozór – rozprawach sądowych? Twórcy „Żony idealnej” dokonują rzeczy niebywałej i mimo szóstego sezonu wydają się nie tylko trzymać poziom, ale nawet podnosić sobie poprzeczkę.

Perypetie zdradzonej żony prokuratora stanowego i jej droga od kury domowej do cenionej prawniczki i aspirującego polityka przyciągają do ekranu już szósty rok. I wygląda na to, że robią to jeszcze mocniej, niż kiedyś. Brawo!

Jeśli oglądaliście „Hakerów z Krzemowej Doliny” - ten serial jest dla Was. Jeśli biografię Jobsa połknęliście z wypiekami na twarzy – ten serial jest dla Was. Jeśli interesujecie się początkami przemysłu komputerowego – ten serial jest dla Was.

A jeśli w ogóle nie interesujecie się komputerami, ale lubicie dobre seriale, to ten serial nadal jest dla Was. A stacji AMC chwała i dozgonna wdzięczność za to, że zdecydowała się na drugi sezon.

Do tego serialu podchodziłem z bardzo mieszanymi uczuciami. Odgrzebywanie pełnoletniego dzieła Cohenów wydawało mi się pójściem na łatwiznę i tanim zagraniem na sentymentach widzów. Tymczasem rozgrywający się dekadę po filmie serial okazał się nad wyraz miłym zaskoczeniem.

Twórcy nie tylko udźwignęli balast pierwowzoru, ale wspaniale bawią się cohenowską konwencją, racząc nas wyśmienitą historią o pewnym sprzedawcy ubezpieczeń w średnim wieku, wiodącym banalne życie w prowincjonalnej mieścinie. Banalne do czasu, aż los zetknie go z pewnym przyjezdnym gangsterem.

Wielbiciele dziennikarstwa obywatelskiego i polityki uprawianej na Twitterze wieszają na Aaraonie Sorkinie psy za moralizatorstwo, wyraźną niechęć do nowych mediów i idealizowanie tych starych. A ja go za to uwielbiam. „Newsroom” to przecież nie serial dokumentalny, tylko współczesna baśń – opowieść o dziennikarzach z pasją, poczuciem misji i odpowiedzialności za słowo. Czyli o gatunku, który - jeśli kiedykolwiek istniał - wymarł lata temu.

Newsroom to piękna bajka o tym, jakie powinny być media, a jednocześnie krzyk niezgody Sorkina na to, jakie są. To nic, że nierzeczywista i dla Internetu chyba jednak trochę krzywdząca, a przy tym tłumacząca świat czasem zbyt jednostronnie i zbyt topornie. Mimo wszystko miło wyobrazić sobie telewizję, która zamiast infotainmentowej sieczki stara się informować widza o tym, co ważne. Aż szkoda, że to tylko serial, który na dodatek skończył się wraz z krótkim, trzecim sezonem.

Parafrazując pewnego niemieckiego nazistę: gdy słyszę „zombie”, mam ochotę sięgnąć po rewolwer. W czasach, gdy zombiaki opanowały popkulturę powrót do starych, dobrych wampirów wydaje się czynem co najmniej ryzykownym, jednak w wydaniu Guillermo del Toro okazuje się zaskakująco dobry.

Ten serial ma całą masę wad, jednak pomysł na inwazję wampirów ujętą w ramy morderczej epidemii okazuje się całkiem nośny, a mimo marnego zakończenia pierwszego sezonu z niecierpliwością czekam na następny.

Nie ukrywam, ze spodziewałem się czegoś w stylu „House sto lat wcześniej”. Zamiast tego dostałem wspaniale opowiedzianą historię o epoce, gdy medycyna, a chirurgia w szczególności, przestawała być sztuką, stając się dziedziną nauki.

To nic, że cynicznego lekarza ćpuna znamy dobrze z innego serialu, a rasowe i społeczne stereotypy rozkłada na czynniki pierwsze co drugi serial, dotyczący realiów sprzed co najmniej pół wieku. Opowieść z Clive’em Owenem walczącym o medyczny przełom ogląda się wyśmienicie.

Lubię gdy twórcy wkładają choć minimum wysiłku w oddanie realiów i ducha epoki. Jasne, że „Wikingom” można wytykać błędy, ale mimo tego opowieść o Ragnarze Lothbroku to w mojej ocenie najlepszy serial historyczny od czasu nieodżałowanego „Rzymu”.

Bieda, ciągłe zmagania z morskim żywiołem i wyrzynanie się w walce o spłachetki kamienistej ziemi. Mało w tym serialu radosnych bzdur o brodaczach w rogatych hełmach, a całkiem sporo prób przedstawienia realiów dawnej Skandynawii. A do tego przepiękny zwiastun, nakręcony przez Tomasza Bagińskiego!

Który z filmów i seriali podobał się Wam najbardziej? W poniższym, zbiorczym głosowaniu możecie zaznaczyć dowolną liczbę tytułów. Głosujemy do końca roku!

A może macie własne propozycje, których w moim zestawieniu zabrakło? Napiszcie o nich w komentarzach!

[polldaddy]8538756[/polldaddy]