Odzież barwiona w dwutlenku węgla

Holendrzy już wiedzą, jak ufarbować ubrania bez grama wody i chemikaliów. Wrzucają odzież do maszyny przypominającej bęben pralki, ładują doń dwutlenek węgla i wprowadzają go w stan nadkrytyczny.

Ciekawskim już wyjaśniam, że nadkrytyczny CO2 to taki dziwoląg chemiczny. Związek w stanie nadkrytycznym wykazuje przedziwne właściwości: ni to gaz, ni to ciecz. Najbliżej temu do gazu o właściwościach cieczy. By uzyskać stan nadkrytyczny potrzebne jest podwyższenie ciśnienia i temperatury.

Aby wprowadzić dwutlenek węgla w stan nadkrytyczny, użyteczny do opisywanego procesu farbowania, gaz podgrzewany jest do temperatury 131 stopni Celsjusza i poddawany działaniu ciśnienia o wysokości 250 barów. W tym stanie zachowuje się jednocześnie jak rozpuszczalnik i substancja rozpuszczona. Pisząc prościej: dwutlenek węgla doprowadza do wnikania barwnika we włókna tkaniny; i dochodzi do tego bez konieczności stosowania dodatkowych związków chemicznych.

Koniec procesu barwienia nie oznacza końca pracy samego CO2. Jest on przekształcany do postaci gazowej, by odzyskać zeń resztki niezużytego barwnika. Czyściutki gaz trafia następnie do kolejnego cyklu podgrzewania i poddawania działaniu podwyższonego ciśnienia, a potem do następnego barwienia.

Jak na razie firma DyeCoo, w której stosuje się system bezwodnego farbowania tkanin, stosuje tę metodę jedynie dla tekstyliów wytworzonych z poliestru. W niedalekiej przyszłości pojawić się mają rozwiązania do kolorowania tkanin wykonanych z surowców roślinnych.

Źródło: Ecouterre