Pociąg, który nie mógł się zatrzymać | recenzja filmu Niepowstrzymany
Decydując się na seans Niepowstrzymanego doskonale wiemy, czego po nim można się spodziewać. I dostajemy to, o co zabiegaliśmy. W kwestii czystej rozrywki Tony Scott nie zawodzi, serwując widowni kolejny szybki jak błyskawica film akcji. Szkoda tylko, że reżyser nawet trochę nie stara się wybiec poza ustalone ramy, zamiast tego trzymając się utartych konwencji rodem z kina lat 90-tych.
Decydując się na seans *Niepowstrzymanego *doskonale wiemy, czego po nim można się spodziewać. I dostajemy to, o co zabiegaliśmy. W kwestii czystej rozrywki Tony Scott nie zawodzi, serwując widowni kolejny szybki jak błyskawica film akcji. Szkoda tylko, że reżyser nawet trochę nie stara się wybiec poza ustalone ramy, zamiast tego trzymając się utartych konwencji rodem z kina lat 90-tych.
Patrząc na poprzednie dokonanie Scotta - zeszłoroczne Metro strachu - można by wyciągnąć wniosek, że reżyser wyjątkowo upodobał sobie tematykę ?kolejową?. Na szczęście, wszelkie podobieństwa między oboma filmami na tym się kończą. W *Niepowstrzymanym *nie uświadczymy wątków terrorystycznych - pędząca bomba o rozmiarach drapacza chmur, to wyłącznie błąd jednego człowieka, wynikający ze zwykłej nieuwagi. Tempo filmu również mocno podkręcono, choć przez pierwszy kwadrans niewiele się dzieje. Natomiast nakreślenie bohaterów to już stara śpiewka. Ponownie są to ludzie, którzy noszą bagaż nieprzyjemnych doświadczeń, a życie w pewnym momencie kopnęło ich w cztery litery. Właśnie po tych znamionach można poznać, kto jest wiodącą postacią.
Tym razem Denzelowi Washingtonowi partneruje Chris Pine, ale aktor nie ma zbyt wielu okazji, żeby pokazać coś ponad swoją kreację znaną ze* Star Treka*. Natomiast Denzel udowadnia, że rolę dobrotliwego tatuśka opanował do perfekcji. Chociaż szczerze powiedziawszy, na polu aktorskim nie ma się do czego przyczepić. Zresztą, wielkie nazwiska mają służyć tylko przyciągnięciu publiczności do kin, bo nie ma się co czarować, że w *Niepowstrzymanym *największą atrakcją ma być nieustająca akcja. A na tym polu Scott wyrobił się już dość mocno. Pędzący po torach ładunek wybuchowy to mało odkrywczy, ale zdecydowanie atrakcyjny punkt wyjścia. Właściwie nie ma czasu na nudę, a film trzyma za gardło przez większość czasu. Szkoda tylko, że momentami wszystko jest zbyt oczywiste ? kiedy reżyser pokazuje scenę z pędzącym kolosem, który leci na czołowe zderzenie z pociągiem pełnym dzieci, to nie trzeba być szczególnie obeznanym widzem, aby przewidzieć finał takiej akcji.
Prawda jest taka, że ten obraz nie miał zaskakiwać. Bo z filmami jest jak z muzyką ? lubimy te, które gdzieś już widzieliśmy. Scott musi zdawać sobie z tego sprawę, bo z dziką radością epatuje najbardziej utartymi kliszami. Dramatyczne zmagania bohaterów relacjonują dziennikarze w telewizji, więc mamy co jakiś czas przebitki na krajowe serwisy informacyjne. A idąc dalej tym tropem, nie zabrakło rodzin i przyjaciół bohaterów, oraz przypadkowych ludzi, którzy tłumnie gromadzą się przed telewizorem aby kibicować odważnym śmiałkom. Pomijając Denzela Washingtona, *Niepowstrzymany *nosi również inne charakterystyczne cechy dla filmów tego reżysera. Przede wszystkim, nie mogło zabraknąć szalonego montażu i rozbieganej kamery, bo u Scotta nawet rozmowa telefoniczna musi być nakręcona dynamicznie.
Raczej nie ma mowy, żeby wymieniano *Niepowstrzymanego *wśród najlepszych filmów tego roku. Ale przyznać trzeba, że z tematyki śmiercionośnego pociągu i tak wyciśnięto ile się dało. Bo reasumując, to wciąż przyjemne i wciągające kino, a przy tym sprawnie zrealizowane. Nie można powiedzieć, że to B-klasowy film z dobrymi aktorami, bo Scott to nie ta sama półka co Stallone. Mimo to, reżyser mógłby rozważyć odpoczynek od sezonowego kina akcji, a może po jakimś czasie wróciłby z czymś naprawdę genialnym. Ma ku temu predyspozycje i tego trzeba mu życzyć.
foto: Filmweb, Impawards
