Robot na wielbłądzie i na motocyklu? Mało! Czekam na walki robotycznych gladiatorów

Lud rzymski oczekiwał od rządzących dwóch rzeczy: panem et circenses, czyli chleba i igrzysk. Czym są dla nas współczesne igrzyska? Dla niektórych będzie to śledzenie losów Ferdynanda Kiepskiego, dla innych telewizyjny wieczór z biesiadą, a dla jeszcze innych igrzyska w dosłownym znaczeniu tego słowa, czyli impreza reklamowa Coca-Coli, Panasonica, McDonalda i operatora kart Visa, w czasie której ktoś tam pomiędzy prezentacją reklam sponsorów biega czy pływa kajakiem.

No cóż, czas na mały coming out- też nie pogardzę igrzyskami. Choć jako osobnik z natury ostrożny za najlepszą formę walki ulicznej uważam rączy trucht w kierunku przeciwnym do ewentualnego zagrożenia, to na porządne mordobicie na ekranie popatrzę z przyjemnością. Nie wyleczyła mnie z tego nawet pamiętna, nieprzespana w pacholęcym wieku noc, o której Kazik Staszewski śpiewa „Czekałem jak ten debil do czwartej nad ranem, a walki bokserskie są ustawiane”.

Feministki twierdzą, że mężczyzna rozwija się do drugiego roku życia, a później już tylko rośnie. Coś w tym chyba jest, bo – gdy pomyślę o oglądaniu sportu w telewizji, to budzi się we mnie dziecięce marzenie: chciałbym kiedyś zobaczyć igrzyska autonomicznych robotów - wyższy poziom tego, co zapowiada choćby firma MegaBots:

Choć zdaję sobie sprawę, że na walkę machin wielkości kamienicy, znaną choćby z „Pacific Rim” czy – w nieco skromniejszym wydaniu – „Transformerów”, raczej nie ma wielkich szans, to z przyjemnością wyszukuję różne konkurencje, w których co prawda nadal rywalizują ludzie, ale już nie bezpośrednio – w rywalizacji uczestniczą bowiem zbudowane przez nich maszyny.

Za prekursora takich zabaw można uznać znane od lat 80. wojny rdzeniowe. Ich areną jest wydzielony obszar pamięci, a zawodnikami – dwa kody, wykonujące polecenia do czasu zajęcia całej pamięci, zniszczenia przeciwnika albo zmuszenia go do wykonania niedozwolonej instrukcji.

Problem w tym, że wojny rdzeniowe, znane również pod angielską nazwą core wars, to dość niszowa zabawa programistów, która raczej nie przyciąga uwagi masowej publiczności.

Znacznie ciekawsze, a z pewnością bardziej widowiskowe wydają się jednak inne konkurencje, których uczestnikami są maszyny. Sama idea nie jest nowa, bo konkursy, w których rywalizują roboty są urządzane od wielu lat, a konkurencje są bardzo zróżnicowane – od podążania po narysowanej na podłożu linii, poprzez różne wyścigi po sumo robotów, gdzie maszyny o określonej wadze usiłują wypchnąć przeciwnika z areny.

Warto również wspomnieć o konkurencjach organizowanych przez DARPA. W połowiepoprzedniej dekady był to konkurs DARPA Grand Challenge, w którym autonomiczne samochody miały jak najszybciej pokonać wyznaczoną trasę. Konkurs szybko stracił sens – wystarczyło kilka lat, by autonomiczne pojazdy stały się na tyle doskonałe, by radzić sobie zarówno w najtrudniejszych warunkach terenowych, jak i w ruchu ulicznym.

DARPA zmieniła zatem formułę konkursu, zastępując samochody robotami, rywalizującymi w kilku połączonych konkurencjach, symulujących wyzwania, jakim będzie musiał sprostać humanoidalny robot ratownik.

Takie zmagania mogę oglądać godzinami, ale tym, co dla mnie najbardziej widowiskowe, są jednak zupełnie inne konkurencje – odpowiedniki znanych, typowych dyscyplin sportowych, w których zamiast ludzi występują maszyny.

Przykładem – oczywiście przy całej umowności – może być choćby wspomniane wcześniej robosumo. Całkiem ciekawie prezentują się również rozgrywane przez roboty mecze piłki nożnej. Specyficzny urok mają również wyścigi wielbłądów, w których – ze względu na niższą wagę – dżokejów zastąpiono robotycznymi poganiaczami. Jest coś bardzo symbolicznego w tym, gdy zaprojektowana przez człowieka, w gruncie rzeczy bardzo prosta maszyna dosiada żywe, wielkie zwierzę.

To wszystko mamy już dzisiaj. A jak wygląda przyszłość? Jej zapowiedź mogliśmy zobaczyć kilka dni temu w czasie pokazu, zorganizowanego przez Yamahę. Zaprezentowano wówczas robota, dosiadającego zwykłego, seryjnego motocykla. I choć Motobot jest przeznaczony do prac badawczych, to oczami wyobraźni widzę już jakieś szalone wyścigi, w których maszyny, pozbawione przecież strachu czy instynktu samozachowawczego zapewnią nam widowisko, jakiego do tej pory świat nie widział.

I choć malkontenci – podobnie jak w przypadku esportu – będą zadawać bezsensowne pytania, czy taką rywalizację nazywać sportem, konkursem czy jeszcze jakoś inaczej, to niecierpliwie czekam na profesjonalnie zorganizowaną i poprowadzoną roboolimpiadę.

Nie uczelniany konkurs, gromadzący garstkę nerdów, ani nie wojskowe testy, sprawdzające nowy sprzęt do zabijania, tylko najprawdziwszą, zrobioną z rozmachem i przyciągającą tłumy olimpiadę dla maszyn. I pewnie się doczekam,bo taką imprezę zapowiada na 2020 rok Japonia, a na świecie zaczynają powstawać firmy, planujące profesjonalne organizowanie zawodów dla robotów.

Rzecz jasna prawdziwa rywalizacja będzie rozgrywać się między ich konstruktorami, ale z przyjemnością zobaczyłbym jakieś niesamowite konstrukcje, bijące w basenach rekordy prędkości, skaczące pod niebo przy pomocy tyczki albo podnoszące – przy skromnej masie – jakieś wielkie ciężary.

Która z tych rywalizacji będzie najbardziej widowiskowa? Ciągle marzę o wspomnianej wcześniej konkurencji – walkach wielkich robotów, które ku uciesze gawiedzi okładałyby się pięściami wielkości samochodów osobowych, demolując przy okazji najbliższą okolicę. W porządku – nazwijcie mnie dzieciakiem. Ale powiedzcie z ręką na sercu: nie chcielibyście kiedyś zobaczyć czegoś takiego na żywo?