Sztylet Tutanchamona. Naukowcy są pewni – ta broń nie pochodzi z Ziemi

Sztylet odkryty w grobowcu władcy Egiptu okazał się naukową sensacją. Badania kunsztownej broni faraona Tutanchamona wykazały jej pozaziemskie pochodzenie.

Faraon Tutanchamon panował w Egipcie ponad 3300 lat temu. Władca jest powszechnie znany za sprawą wyjątkowo dobrze zachowanego grobowca. W przeciwieństwie do wielu innych, egipskich zabytków, które zostały w ciągu wieków splądrowane, grobowiec Tutanchamona przetrwał bez większego uszczerbku – mimo prawdopodobnie dwóch włamań sprzed tysięcy lat – aż do XX wieku.

W listopadzie 1922 został otwarty przez Howarda Cartera i George’a Carnarvona. Wśród bezcennych dla nauki artefaktów, otaczających doczesne szczątki Tutanchamona, znalazły się m.in. rydwany, złote łoża, tron, bogato zdobiona skrzynia, dzieła sztuki, a także wyjątkowy sztylet.

Odkrywca, Howard Carter opisał go jako "bardzo bogato zdobiony złoty sztylet z kryształową głowicą".

Ale to nie wygląd sztyletu sprawia, że jest on wyjątkowy. Umieszczona w prawej dłoni władcy broń wydawała się odporna na działanie czasu i nie wykazywała oznak korozji. Zagadkowa była także sama głownia, a przede wszystkim technologia, która pozwoliła starożytnym Egipcjanom na otrzymanie stopu, z którego została wykonana.

Dokładniejsza analiza broni, przeprowadzona współcześnie przez badaczy z Włoch i Egiptu, kierowanych przez dr Danielę Comelli z Wydziału Fizyki Politechniki w Mediolanie wykazała, że nie pochodzi ona z Ziemi.

Badanie przeprowadzone z wykorzystaniem spektrofluorymetrii (spektroskopii próbki oświetlonej promieniowaniem rentgenowskim) pozwoliło na ustalenie składu materiału, z jakiego została wykonana głownia sztyletu. Jest on niecodzienny - głownia zawiera 88 proc. żelaza, 10,8 proc. niklu i 0,6 proc. kobaltu. To proporcje niespotykane w przypadku przedmiotów wykonanych z ziemskiego żelaza, ale powszechne np. w meteorytach.

Dalsze badania sztyletu pozwoliły na ustalenie, że najprawdopodobniej został on wykonany z surowca, pozyskanego z meteorytu o nazwie Kharga, odkrytego w pobliżu Aleksandrii.

Warto podkreślić, że Egipcjanie nie byli jedyną cywilizacją, która potrafiła w taki sposób wykorzystać materiał, dostarczony przez meteoryty. Przykładem jest m.in. meteoryt z Cape York na Grenlandii, który przez wieki stanowił dla Inuitów i wikingów źródło surowca do wykonywania harpunów, a w późniejszych wiekach także grotów strzał.