Góra lodowa zrzuciła miliardy ton wody. Naukowcy badają sytuację
Ogromna góra lodowa A68a w ciągu trzech miesięcy zrzuciła do oceanu miliardy ton wody – wynika z najnowszych badań naukowych. Zdaniem specjalistów szybkie tempo jej topnienia może wpłynąć na dziesięciolecia na lokalny ekosystem.
A68a jest jedną z największych gór lodowych na świecie. Pierwotnie jej powierzchnia wynosiła ok. 6 tys. km kwadratowych. Dla porównania Warszawa ma ok. 517 km kwadratowych.
Szczególną uwagę ekspertów zwróciła w lipcu 2017 r., gdy oderwała się od przylegającego do Półwyspu Antarktycznego lodowca szelfowego Larsen C. Według najnowszych badań w okresie od listopada 2020 r. do stycznia 2021 r. A68a zrzuciła 152 mld ton wody w pobliżu wyspy Georgia Południowa (jest to ilość, która może wypełnić ok. 60 mln basenów olimpijskich). W ciągu ok. trzech lat straciła zaś ok. biliona ton lodu.
Naukowcy badają sytuację
Jak wskazuje serwis Live Science, góra przez około dwa lata dryfowała po chłodnym Morzu Weddella. W tym czasie straciła niewiele z pierwotnej objętości. Zmieniło się to, gdy A68a zaczęła zbliżać się do Morza Szkockiego. Wówczas tempo jej topnienia wzrosło prawie ośmiokrotnie, gdyż stosunkowo ciepłe wody oblewały podstawę i krawędzie góry.
Gdy w grudniu 2020 r. A68a zbliżyła się do Georgii Południowej – brytyjskiego terytorium zamorskiego na południowym Atlantyku – pojawiły się obawy, że wpłynie ona na zamieszkujące ten region populacje fok i pingwinów. Naukowcy sądzili początkowo, że góra może uderzyć w wyspę. Istniało też ryzyko, że część A68a osiądzie na dnie morskim, blokując szlaki żerowania drapieżników. Ostatecznie nie doszło do żadnego z tych zdarzeń.
Wypuszczenie ogromnych ilości wody w pobliżu wyspy mogło jednak wpłynąć na lokalny ekosystem. Specjaliści zwracają uwagę, że A68a mogła w ten sposób wpłynąć na rodzaj występującego w tym regionie planktonu, a więc także na lokalny łańcuch pokarmowy.
Obecnie specjaliści nie są jednak w stanie określić, czy w dłuższej perspektywie będzie to wpływ pozytywny, czy negatywny. Badanie zostało przyjęte do publikacji w wydaniu czasopisma Remote Sensing of Environment, które ukaże się 1 marca.
