Ludobójstwo w Rwandzie odcisnęło ślad na ocalałych. Naukowcy zbadali ich DNA
Na łamach czasopisma naukowego ukazały "Epigenomics" naukowcy z University of South Florida i University of Rwanda opisali wyniki badania genomów kobiet z plemienia Tutsi, które podczas ludobójstwa w Rwandzie były w ciąży oraz genomów ich potomstwa. Jak się okazuje, masakra odcisnęła trwałe piętno na ocalałych.
Zalogowani mogą więcej
Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika
W 1994 roku, pomiędzy kwietniem a lipcem, podczas wojny domowej ekstremiści z plemienia Hutu dokonali ludobójstwa ludności z plemienia Hutu (mniejszościowej grupy etnicznej). Według różnych szacunków, w ciągu około 100 dni zginęło od 800 tys. do 1,071 mln osób. W tym czasie szerzyła się też przemoc seksualna, a około 150-250 tys. kobiet zostało zgwałconych. Naukowcy z University of South Florida i University of Rwanda postanowili dokładniej przyjrzeć się skutkom tej masakry.
Trauma ludobójstwa odcisnęła trwałe piętno na ocalałych
Jak donosi IFL Science, eksperci zbadali genomy kobiet z plemienia Tutsi, które były w ciąży i mieszkały w Rwandzie w czasie ludobójstwa, a także genomy ich potomstwa. Następnie porównali je z DNA innych kobiet i dzieci z plemienia Tutsi, którzy w czasie ludobójstwa żyli w innych częściach świata. Było to pierwsze badanie tego rodzaju.
- Rwandyjczycy, którzy biorą udział w tym badaniu, i cała społeczność naprawdę chcą wiedzieć, co się z nimi stało, ponieważ w Rwandzie występuje wiele PTSD i innych zaburzeń zdrowia psychicznego i ludzie chcą odpowiedzi, dlaczego doświadczają tych uczuć i mają te problemy – powiedział jeden z autorów badania prof. Derek Wildman, cytowany przez IFL Science.
Badanie wykazało, że "prenatalna ekspozycja na ludobójstwo była powiązana z epigenetycznym wzorcem sugerującym zmniejszoną funkcję genów u potomstwa". Oznacza to, że w genach potomstwa kobiet, które żyły w Rwandzie podczas ludobójstwa, doszło do zmian epigenetycznych. Są to zmiany ekspresji genów (zespołu procesów odpowiadających za przekształcanie informacji genetycznej zawartej w genie w RNA lub funkcjonalne białko), modyfikowane przez czynniki zewnętrzne i często dziedziczne.
- Epigenetyka odnosi się do stabilnych, ale odwracalnych modyfikacji chemicznych dokonanych w DNA, które pomagają kontrolować funkcję genu – wyjaśniła główna autorka badania prof. Monica Uddin z University of South Florida. - Może to nastąpić w krótszym czasie niż jest to potrzebne do zmian w podstawowej sekwencji DNA genów - dodała.
