Absolute Towers – absolutnie żadnych kantów

Często bywa tak – a prawie zawsze, gdy mamy do czynienia z budowlami o imponującej skali – że architektura musi spełniać przede wszystkim funkcję reprezentacyjną. Ma być charakterystycznym elementem pejzażu. Promocyjną wizytówką czy raczej widokówką miejsca, w którym jest wznoszona. Tak jest w przypadku tematu dzisiejszego wpisu, apartamentowców Absolute Towers.

Zapewne mało kto z Was słyszał o kanadyjskim mieście Mississauga. Mimo że jest to ponad 700-tysięczny, bardzo prężnie rozwijający się ośrodek miejski, często nie jest nawet traktowany jako całkowicie samodzielne miasto, ale składnik metropolii Toronto, taka sypialnia. Władzom Mississauga musiało nie podobać się takie redukowanie ich odrębności i postanowiły poprawić wizerunek miasta. Środkiem do tego ma być zapadająca w pamięć architektura, przede wszystkim bliźniacze wysokościowce o nowoczesnej formie. O ile pejzaż Toronto kojarzy się z wieżą CN Tower o wysokości ponad 0,5 km, tak budynkiem symbolem Mississauga będą Absolute Towers.

Mississauga to przede wszystkim dzielnice niskich, wolno stojących domków. Jedynie centrum miasta zabudowane jest wysokościowcami. Wśród kilkunastu drapaczy chmur od razu rzucają się w oczy miękkie, wyoblone linie Absolute Towers.

Oba apartamentowce są częścią z założenia reprezentacyjnego kompleksu mieszkalnego składającego się jeszcze z 3 innych wysokościowców, położonego u zbiegu 2 głównych ulic miasta. Absolute Towers wyróżnia ich forma architektoniczna. Obie wieże pozbawione są jakichkolwiek kantów, są doskonale wyoblone, z pasmowymi tarasami, których balustrady powtarzają kierunek, w jakim wyginają się bryły obu wież. Gdy doda się do tego kształt samych tarasów płynnie zmieniający się z każdym piętrem, uzyskuje się złudzenie ruchu. Patrząc ku górze, można odnieść wrażenie, że obie wieże cały czas obracają się wokół własnej osi. Złudzenie potęgują też charakterystyczne zwężenia i wybrzuszenia.

Wyższa wieża (tzw. wieża A) ma 56 pięter, 170 m wysokości i 45 tys. m2 powierzchni. Niższa (B) ma 50 pięter, 150 m i 40 tys. m2. Oba apartamentowce oferują odpowiednio 427 i 453 lokale mieszkalne w 12 i 14 wersjach aranżacyjnych. Dla formalności tylko dodam, że wnętrza zostały wykończone materiałami odpowiadającymi prestiżowemu standardowi Absolute Towers. Wieże oczywiście mają wszelkie udogodnienia tworzące z nich izolowane enklawy. Obie wieże wieńczą wspólne przestrzenie klubowe dla mieszkańców. Ceny lokali są zróżnicowane, ale przykładowa cena rynkowa to ponad 5 tys. dolarów amerykańskich za m2. Koszt budowy obu wież wyniósł 180 mln dolarów.

Aboslute Towers to dzieło pekińskiej pracowni MAD architects. I trzeba dodać, że nie u wszystkich ten projekt budzi entuzjazm. Wybór zagranicznej pracowni to tylko jeden zarzut. Są też inne, bardziej rzeczowe. Przede wszystkim pojawiają się wątpliwości co do izolacji termicznej budynku. Nie sprzyjają jej wystające poza obrys bryły betonowe tarasy, które są jednocześnie częścią stropów. To, w połączeniu z całkowicie przeszkloną elewacją, czyni konstrukcję budynku nieefektywną energetycznie w kanadyjskim klimacie. Wątpliwości budzą też płaskie dachy. Ze względu na okrągły przekrój, pokoje lokali mają nieregularne kształty, trudne w aranżacji i umeblowaniu.

Bez względu na te wszystkie zastrzeżenia, jedno jest pewne. Krajobraz Mississauga wzbogacił się o nowoczesne drapacze chmur o coraz modniejszej, pofalowanej, skręcającej i nieregularnej bryle. Wyższy, ze względu na wcięcia i wybrzuszenia już dorobił się ksywki Marilyn. Pytaniem pozostaje niepowtarzalność i oryginalność formy Absolute Towers. Wieżowców o skręconej fasadzie przybywa. Wystarczy wymienić Turning Torso w Malmö (projekt Santiago Calatravy) czy budowany w Dubaju Infinity Tower. Architekci idą nawet dalej w swych śmiałych wizjach, czego przykładem jest faktycznie ruchomy wysokościowiec Dynamic Tower.