Megataras makroelementem elewacji
Projekt apartamentowca The Scotts Tower jest dobrym przykładem nie tylko nowoczesnych rozwiązań architektoniczno-inżynierskich, ale także urbanistycznych. Jedną z nich jest przeniesienie i ekspozycja przestrzeni miejskiej w płaszczyzny pionowe. Nie jest to pomysł młody, taka wizja liczy sobie ponad pół wieku. Obecnie jednak jest coraz częściej realizowana.
13.12.2011 | aktual.: 11.03.2022 09:22
Projekt apartamentowca The Scotts Tower jest dobrym przykładem nie tylko nowoczesnych rozwiązań architektoniczno-inżynierskich, ale także urbanistycznych. Jedną z nich jest przeniesienie i ekspozycja przestrzeni miejskiej w płaszczyzny pionowe. Nie jest to pomysł młody, taka wizja liczy sobie ponad pół wieku. Obecnie jednak jest coraz częściej realizowana.
153-metrowy wieżowiec The Scotts Tower to projekt autorstwa holenderskiego biura architektonicznego UNStudio (United Network Studio). Powstał z myślą o Singapurze, we współpracy z tamtejsza firmą architektoniczną ONG&ONG. Głównym założeniem projektu było stworzenie uniwersalnego mieszkalnego wieżowca, łączącego wiele lokali o różnym standardzie ze wspólną przestrzenią rekreacyjną.
Najważniejsze elementy konstrukcyjne budynku. The Scotts Tower łączy w swoim szkielecie oddzielne moduły, wstawione we wspólną ramę. Umożliwia to swobodne dostosowanie całej konstrukcji do lokali o różnej powierzchni i odmiennym wykończeniu. Same mieszkania zostały zresztą zaprojektowane w podobny sposób - wypełniają moduły jako samodzielne jednostki. Na 31 piętrach jest 231 lokali, od jedno- i trzypokojowych mieszkań aż po apartamenty z 4 sypialniami. Bez względu na typ lokalu można dostosować wykończenie każdego z nich do indywidualnych oczekiwań klientów.
Budynek to 6 głównych modułów. Każdy z nich ma stanowić podstawową okolicę sąsiedzką (ang. neighbourhood) dla mieszkańców. Wspólną przestrzenią społeczną mają być enklawy wypoczynkowe w postaci olbrzymich tarasów. Na 2 pierwszych poziomach budynku nad parterem oraz na poziomie 25 są tzw. sky frames, moduły nadające budynkowi horyzontalnego wymiaru. Będą kontrastem dla pozostałych 4 modułów mieszkalnych, które należą do wymiaru wertykalnego. Odmienność płaszczyzn modułów wyraźnie widać na wizualizacjach.
The Scotts Tower realizuje też koncepcję ulokowania wieżowca w 3 urbanistycznych wymiarach: miasto-dzielnica/sąsiedztwo-dom. W mikroskali kryteria te spełniają części składowe budynku, w makroskali staranne umiejscowienie The Scotts Tower w przestrzeni miejskiej Singapuru. Zarówno okna mieszkań, jak i megatarasy skierowane są na najbardziej charakterystyczne części miasta: przystań, parki, zabytkowe świątynie, dzielnicę biznesową. W przypadku megatarasów ich funkcje dopasowano do roztaczającej się z nich panoramy.
Megatarasy na pierwszych poziomach (nazwane sky lobby) to enklawa zieleni, bufor przed miejskim zgiełkiem. Wewnątrz ulokowano pomieszczenia rekreacyjne dla mieszkańców, jak: baseny, siłownie, spa, restauracje, itp.
Charakterystyczne megatarasy u szczytu budynku (nazwane sky terraces) także mają pełnić funkcje rekreacyjno-socjalizacyjne. W zależności od tarasu przewidziano tam ogród, klub/ restaurację, basen, kilka jacuzzi.
The Scotts Tower imponuje pomysłowością rozwiązań architektonicznych oraz udogodnieniami dla mieszkańców. Można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że mieszkając w takim miejscu, nie ma powodu, aby wychodzić z domu. Mieszane odczucie może budzić fasada wieżowca. Megatarasy nadają jej nieregularną linię. Dają złudzenie otworów, przez które można dostrzec szczegóły konstrukcji. Duże przestrzenie zaburzające linię fasady i jakby odsłaniające wnętrze to cecha także innych projektów UNStudio, np. nowego wydziału ekonomii Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku.
zdjęcia UNStudio