Nowe odkrycia na wyspie Skye. Ślady dinozaurów i prehistoryczne sekrety

Badania, które zostały opublikowane 2 kwietnia w czasopiśmie naukowym "PLOS ONE" przez badacza Tone Blakesley z Uniwersytetu w Edynburgu i jego współpracowników, pokazują, że te doskonale zachowane ślady znajdują się w pofałdowanych formacjach skalnych wyspy.

Odkryte ślady, mierzące od 25 do 60 cm długości, należą do dwóch typów: trójpalczaste ślady pozostawione przez dwunożne, mięsożerne teropody oraz okrągłe, przypominające opony ślady stworzone przez czworonożne, długoszyje zauropody. Na podstawie porównań z wcześniejszymi znaleziskami, naukowcy przypuszczają, że ślady te mogły zostać pozostawione przez duże teropody podobne do megalozaura oraz wczesne gałęzie grupy neozauropodów, przypominające cetiozaura.

Neozauropody były dużymi roślinożernymi gadami, które żyły w okresie późnej jury i wczesnej kredy. Charakteryzowały się długimi szyjami i ogonami, a ich masywne ciała były przystosowane do poruszania się na czterech nogach. Gatunki te, takie jak cetiozaur, miały stosunkowo krótką głowę w porównaniu do reszty ciała, a ich kręgosłup był bardziej elastyczny niż u wcześniejszych zauropodów. Neozauropody mogły osiągać ogromne rozmiary i dominować w ekosystemach roślinnych, przemieszczając się w poszukiwaniu pożywienia.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Wiele z tych śladów występuje w sekwencyjnych krokach, a najdłuższe z nich mają ponad 12 metrów długości, co czyni je jednymi z najdłuższych znanych przykładów z wyspy Skye. Rozstaw i orientacja tych śladów sugerują powolne chody bez stałego kierunku, co wskazuje, że dinozaury poruszały się swobodnie w różnych momentach.

Tone Blakesley z Uniwersytetu w Edynburgu wraz z zespołem podkreśla, że ślady stóp w Prince Charles’s Point dostarczają fascynującego wglądu w zachowania i rozmieszczenie środowiskowe mięsożernych teropodów i roślinożernych, długoszyich zauropodów w ważnym okresie ich ewolucji. Na wyspie Skye dinozaury te wyraźnie preferowały płytko zanurzone środowiska lagunowe od odsłoniętych pod powierzchnią błot.

To miejsce potwierdza wcześniejsze dowody na to, że jurajskie zauropody często odwiedzały szkockie laguny, czyli zbiorniki wodne na wybrzeżach. Jednakże, w tym miejscu znajduje się większa proporcja śladów teropodów niż w podobnych lokalizacjach, co może wskazywać na różnice środowiskowe między tymi starożytnymi lagunami. Brak śladów innych dinozaurów, takich jak stegozaury czy ornitopody, pozostaje zagadką.

Odkrycie to jest częścią większego projektu badawczego prowadzonego przez zespół PalAlba, wspieranego przez National Geographic Society oraz nagrodę Philipa Leverhulme'a dla Stephena L. Brusatte.