Tak mogło wyglądać muzeum sztuki w Nowym Tajpej [cz. 1]

W doniesieniach o różnych konkursach uwagę skupia się na zwycięzcach. Pora złamać tę zasadę i poświęcić trochę miejsca projektowi, który przegrał. Był wprawdzie drugi, ale właśnie dlatego, że dopiero drugi nie doczeka się realizacji. A szkoda. Oto Kengo Kuma i jego Green Cell, czyli wizja muzeum sztuki w Nowym Tajpej. Technologiczne i artystyczne dzieło architektury.

Nowe Tajpej to największa i najszybciej rozwijająca się metropolia Tajwanu. Choć jest bardzo młoda (prawa miejskie zyskała rok temu), to już zdążyła przyćmić dotychczasową stolicę, Tajpej. Władze Nowego Tajpej uznały, że ośrodek potrzebuje też muzeum sztuki, które byłoby światową wizytówką miasta i kraju. Ogłoszono międzynarodowy konkurs. Drugie miejsce zajął projekt japońskiego biura Kengo Kuma & Associates. Kengo Kuma to światowej sławy japoński architekt, profesor architektury na uczelniach wyższych w Japonii i USA.

Tajwański projekt jest nietypowy jak na Kengo Kumę. W jego architekturze dominują ostre, prostokątne formy geometryczne. Dobrym przykładem może być hotel Garden Terrace w Nagasaki.

Całkiem odmienne podejście widać w projekcie dla Nowego Tajpej. Wpisuje się on „biologiczny” kierunek architektury przepowiedziany przez Louisa Armanda. Architektura podporządkowana naturalnym wzorcom przyrody, powiela je i wykorzystuje. Łagodna anatomiczna bryła muzeum przywodzi na myśl organizmy zwierzęce, roślinne, a nawet plechy grzybni czy wręcz całe owocniki.

Biologiczna architektura sięga nawet głębiej, inspiruje się wewnętrzną budową komórek. I do tego odwołuje się Kengo Kuma w Green Cell: „Komórka składa się z wielu materiałów służących różnym funkcjom, złączonym, aby sprostać założonym potrzebom.”

Zewnętrzna powłoka składa się z komórek wypełnionych ogniwami fotowoltaicznymi, kopolimerem etylenem/tetrafluoroetylenem (EFTE), ekranami LED i panelami wentylacyjnymi.

Kengo Kuma nazywa strukturę poszycia budynku technologią „double skin”. Zdwojona powłoka wyznacza strukturę budynku i zapewnia jego trwałość. Wewnętrzną warstwę powłoki zbudowano z podwójnych paneli szklanych. Jest ona grodziowo oddzielona od paneli warstwy zewnętrznej.

Konstrukcja zielonych paneli ujmuje prostotą. System nawadniania wykorzystuje deszczówkę (sprzyjający klimat Tajwanu). Zielone komórki wspomagają wewnętrzną wentylację i regulację temperatury. Ze względu na tajfuny mech jest najlepszym, bo najtrwalszym wypełniaczem. Pielęgnacja ogranicza się do 2-3 zabiegów rocznie.