5 superdrogich telewizorów: wielkie ekrany, OLED, UHD, Quantum Dot i AmbiLux

Co konkretnie oznacza „najdroższy telewizor”? Z pozoru sprawa jest prosta – wystarczy poszukać wśród producentów sprzętu elektronicznego i posortować wyniki po cenie. Sądzę jednak, że nie miałoby to wielkiego sensu – to żadna sztuka wziąć w miarę duży telewizor i wsadzić go w złotą ramę albo naszpikować obudowę brylantami.

Cena rośnie wówczas do absurdalnego poziomu, ale sam telewizor – pod względem technologii – nie wyróżnia się niczym szczególnym. Dlatego w zestawieniu starałem się umieścić te modele, których cena wynika z zastosowanych rozwiązań, możliwości albo przynajmniej niebanalnego wzornictwa, a nie tylko z powodu wykorzystania drogich materiałów, bez których sprzęt działałby równie dobrze.

Dwa lata temu Samsung postanowił pójść na całość i zaprezentował telewizor, który - mimo upływu czasu – wciąż może uchodzić za godny uwagi model koreańskiego producenta, wyróżniając się nie tylko ceną, ale również rozmiarami i nietypowym wzornictwem.

Model UN105S9 wyróżnia się imponującym, 105-calowym, zakrzywionym ekranem UHD (5120 x 2160 pikseli) i stosowną do rozmiarów wagą, wynoszącą niemal 100 kilogramów.

Cena? Okazyjna! Po uwzględnieniu 30-tysięcznego rabatu UN105S9 kupimy za jedyne 120 tys. dolarów.

Warto wspomnieć, że w ofercie Samsunga znajdziemy również nieco większy, ale a to płaski model UA110S9AR o przekątnej 110 cali.

Sprzęt Sharpa to dowód na to, że urządzenia z najwyższej półki potrafią być wyjątkowo długowieczne i nieźle trzymają cenę. Telewizor (a właściwie monitor – urządzenie nie ma wbudowanego tunera) zadebiutował na rynku w 2009 roku, oferując rozdzielczość 1920 x 1080 i matrycę LCD z czasem reakcji 6 ms.

Kluczowym atutem okazał się rozmiar – płaski ekran ma przekątną 108 cali, czyli 274 centymetry. Ten kolos ciągle znajduje się w ofercie, a cena u polskiego dystrybutora sięga prawie 0,5 miliona złotych. Na szczęście jest do negocjacji!

Telewizory plazmowe, podobnie jak technologia 3D, odchodzą (a może nawet już odeszły?) do lamusa, ale wspominając je, warto przypomnieć flagowy produkt, korzystający z obu – dzisiaj już niezbyt popularnych – technologii.

Zaprezentowana podczas targów CES 2010, 152-calowa plazma Panasonica porażała nie tylko rozmiarem, ale i jakością obrazu. Model TH-152UX1 oferował rozdzielczość 4K (4096 x 2160 pikseli) i kontrast 5000000:1.

Ważył prawie tyle, co Fiat 126p, czyli 590 kilogramów. Jak przystało na bezkompromisową bestię, spędzał również sen z oczu ekologów, wykazując się apetytem na prąd sięgającym 4,5 kW. Premierowa cena tego modelu sięgała 500 tys. dolarów.

O ile poprzednie telewizory można nazwać po prostu wielkimi, to ten model nawet wśród nich jest prawdziwym gigantem. 201 w nazwie urządzenia to nic innego, jak liczba cali, co daje ekran, który przy proporcjach 16:9 ma przekątną wynoszącą 5,1 metra!

C SEED 201 został zaprojektowany przez połączone zespoły austriackiej firmy C SEED i niemieckiego Porsche Design Studio i w 2011 roku zdobył prestiżową nagrodę Red Dot.

Choć telewizor jest przeznaczony również na rynek konsumencki, to trudno uznać go za sprzęt domowy: C SEED 201 jest przeznaczony do używania np. w ogrodzie, a zatem jest odporny na warunki pogodowe i – to chyba najciekawsza cecha – gdy nie jest potrzebny, jest niewidoczny!

Wielki ekran wraz z unoszącą go, 4,6 metrową kolumną jest bowiem składany i może schować się pod ziemią. Po naciśnięciu przycisku w ciągu 15 sekund spod ziemi wysuwa się podstawa ze złożonym harmonijkowo na 7 części ekranem, którego automatyczne rozłożenie zajmuje kolejne 25 sekund. Co istotne, jasność paneli LCD pozwala na oglądanie telewizji również w słoneczny dzień, a komfort korzystania zwiększa podstawa, pozwalająca na obroty ekranu w zakresie 270 stopni.

Za przyjemność korzystania z tego sprzętu zapłacimy 680 tys. dolarów. Warto pamiętać, że do takiego telewizora warto mieć również kawałek ogrodu!

Jaki ekran można uznać za zbyt duży? Granica nie została chyba jeszcze odkryta, bo producent luksusowych telewizorów, brytyjski Titan, zaproponował w 2014 roku model, przy którym wszystkie wspomniane wcześniej egzemplarze wydadzą się malutkie.

Telewizor Titan Zeus został bowiem wyposażony w ekran 4K o przekątnej 370 cali – wielkość obrazu sięga w tym przypadku 8 na 5 metrów! I choć dla przeciętnego płatnika PIT może to być trudne do wyobrażenia, telewizor przystosowano zarówno do pracy na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach.

Choć Titan Zeus został wykorzystany m.in. do obsługi festiwalu w Cannes, to – jak potwierdza producent – model ten kupili również prywatni odbiorcy, którzy umieścili go po prostu w swoim domu, płacąc za tę przyjemność około 1,6 mln dolarów.

Powyższe modele, choć – teoretycznie – przeznaczone również na rynek konsumencki, raczej trudno wyobrazić sobie w przeciętnym mieszkaniu czy domu.

Zerknijmy zatem – dla kontrastu – na pokazany już w zapowiedziach prasowych lub w czasie branżowych targów sprzęt z oferty na 2016 rok, który choć wyróżnia się parametrami, wielkością i ceną, pozostaje w zasięgu użytkowników, gotowych zainwestować nieco więcej w najwyższą jakość obrazu.

• UHD
• 75 cali
• HDR
• Android

• UHD
• 65 cali
• HDR
• Firefox OS
• Pierwszy TV spełniający wymagania UHD Premium (dot. jakości obrazu)
• certyfikat THX 4K

• OLED(http://gadzetomania.pl/57007,slownik-smart-tv-jaki-telewizor-kupic-na-co-zwracac-uwage)
• UHD
• 65 cali
• HDR
• WebOS

• UHD
• 65 cali
• HDR
• Android
• Ambilux – 9 projektorów z tyłu obudowy

• UHD (SUHD wg terminologii Samsunga)
• 88 cali
• Quantum Dot
• Tizen OS
• HDR

Na koniec przykłady telewizorów, które należą do kategorii wspomnianej na początku artykułu – ich cena wynika nie z zastosowanej technologii, ale przede wszystkim z materiałów, użytych do wykończenia obudowy.

Sztandarowym przykładem takiego sprzętu są gadżety marki Stuart Hughes czy Goldstriker. Nie słyszeliście o tych firmach? Nic dziwnego. O ile dla nas – zwykłych śmiertelników – marką sprzętu elektronicznego jest Sony, Panasonic czy LG, to dla właścicieli kart American Express Centurion albo rodziny sułtana Brunei odpowiednikiem producenta elektroniki jest właśnie Stuart Hughes.

W gruncie rzeczy nie ma ona wiele wspólnego z technologią – firma bierze po prostu standardowy sprzęt dostępny na rynku i wsadza go np. do obudowy z cennego kruszcu. W ten właśnie sposób powstała konsola Nintendo Wii za 300 tys. funtów albo iPad za okrągłe 5 mln funtów, w obudowie ze złota wysadzanego diamentami i kośćmi tyranozaura.

A co z telewizorami? Idąc tym tropem znajdziemy m.in. opracowany w 2010 roku model Stuart Hughes Prestige HD Supreme Rose Edition, czyli 55-calowy telewizor Full HD (a zatem – jak na dzisiejsze standardy – bez rewelacji) na nóżce, w obudowie z 18-karatowego złota, wysadzanej brylantami, ametystami i kamieniami słonecznymi i wykończonej skórą aligatora. Cena? 2,25 mln dolarów.

Zaledwie kilka lat wcześniej za najdroższy, domowy sprzęt w swojej kategorii uchodził – zaprojektowany w 2006 roku przez włoską manufakturę Yalos Diamond – 40-calowy telewizor HD w obudowie , zdobionej przez 160 brylantów. Pokazany w czasie IFA 2006 telewizor wyceniono wówczas na skromne 130 tys. dolarów.