Co łączy starożytne wilki i najmniejsze psy świata? Naukowcy znaleźli odpowiedź
Naukowcy odkryli, że mutacje genetyczne, które odpowiadają za niewielkie rozmiary psów niektórych ras np. chihuahua czy pomeranian, wyewoluowały na długo przed tym, jak ludzie celowo zaczęli hodować i krzyżować zwierzęta. Eksperci przypuszczają, że można je było spotkać już u starożytnych wilków.
Wyniki badań, które ukazał się na łamach czasopisma "Current Biology" rzucają nowe światło na rasy niewielkich psów i podają w wątpliwość twierdzenie, zgodnie z którym to ludzka ingerencja przyczyniła się do ich powstania. Jak sugerują eksperci, mutacja genetyczna pozwalająca na powstanie niewielkich rozmiarów psów występowała już u wilków żyjących około 54 tys. lat temu.
Co łączy wilka z chihuahuą?
Naukowcy zauważyli mutacje podczas przeglądu danych zebranych w ramach National Institutes of Health (NIH) Dog Genome Project. Jest to obywatelski projekt naukowy, polegający na gromadzeniu próbek DNA od psów domowych. Przekazują je dobrowolnie posiadacze zwierząt.
Odkryta mutacja dotyczyła genu insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF1). Znaleziono ją nie w samym genie, ale w DNA regulującym jego ekspresję. Jak informuje Science Alert, badacze skonsultowali swoje dokonania z naukowcami z Anglii i Niemiec. W ten sposób ustalili, że "mutacja była obecna w DNA sprzed 54 tys. lat ze skamieniałości wilków syberyjskich (Canis lupus campestris), a także w DNA wszystkich żyjących obecnie gatunków psowatych, w tym szakali, kojotów i afrykańskich psów myśliwskich".
Badania wykazały, że istnieją dwie różne wersje genu insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF1), które mają wpływ na wielkość ciała psów. Naukowcy nazwali je "małym allelem" i "dużym allelem". W pierwszym przypadku występuje dodatkowa zasada cytozyny (C) determinująca mniejszy rozmiar ciała zwierzęcia, w drugim – dodatkowa zasada tyminy (T), odpowiadająca za większy rozmiar ciała. Wspomniane zasady są częścią każdego genu, podobnie jak adenina (A) i guanina (4) i razem tworzą unikalne kombinacje, które można znaleźć w DNA.
Każdy pies dziedziczy dwa allele genów – jeden od matki, a drugi od swojego ojca. Dlatego możliwe jest powstanie różnych ich kombinacji. Dwie wersje małego allelu (CC) występują u małych psów, jeden mały i drugi duży allel (CT) u średnich psów, a dwa duże allele (TT) u dużych psów.
Naukowcy uważają, że w czasach epoki lodowcowej duże allele zaczęły dominować u zwierząt ze względu na dobór naturalny. Duże, masywne ciało dawało większe szanse na przeżycie. W tym samym czasie małe allele praktycznie przestały istnieć. Udało się je zachować za sprawą kilku gatunków, które żyły w cieplejszym klimacie, w pobliżu równika. Dopiero selektywna hodowla psów pozwoliła na zwiększenie częstości ich występowania. Dlatego naukowcy w swoim badaniu podkreślają, że wyhodowanie niewielkich ras psów nie było aż tak trudnym zadaniem i sprowadzało się głównie do wykorzystania zachowanego dziedzictwa genetycznego.
